ဂ်င္းနီရဲ႕ေရာဂါက ကုသလို႕မရေတာ႕ပါဘူး။ ဆရာ၀န္က သူေနာက္တစ္ႏွစ္ေတာင္ မခံေတာ႕ဘူးလို႕ ေဆးစစ္ခ်က္ ထုတ္ထားၿပီးပါၿပီ။ ေရာဂါတခါတခါထရင္ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာၾကင္တဲ႕အတြက္ က်န္တဲ႕ဘ၀ေလးကို သက္သက္သာသာနဲ႕ ျဖတ္သန္းႏုိင္ေအာင္လို႕ အိမ္သားေတြက သူ႕ကို မျဖစ္မေန ေဆးရံုမွာပဲထားၾကပါတယ္။
ေႏြဦးရာသီလည္း ေက်ာ္လြန္ခဲ႕ၿပီ။ ေႏြရာသီကိုလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႕ၿပီးၿပီ။ ေဆာင္းဦးရာသီလည္း တိတ္တဆိတ္နဲ႕ ေရာက္လာခဲ႕ၿပီ။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္က သစ္ပင္ရဲ႕ သစ္ရြက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း စိမ္းရာက၀ါၿပီး တရြက္ၿပီးတရြက္ ေႂကြက်ကုန္တာနဲ႕အတူ ဂ်င္းနီရဲ႕စိတ္ဟာလည္း ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ ကင္းမဲ႕သထက္ ကင္းမဲ႕လာပါတယ္။ ‘‘သစ္ပင္ေပၚကအရြက္ေတြ အကုန္ေႂကြသြားတဲ႕အခ်ိန္ဟာ ငါေသရမယ္႕အခ်ိန္ပဲ’’ လို႕ သူမဖာသာ ေရရြတ္ေနပါေတာ႕တယ္။
မထင္ထားမိတာက ဒီစကားကို သူမရဲ႕ျပတင္းနားကျဖတ္သြားတဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာက ၾကားသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာက ဒီကေလးမကို ကယ္ဖို႕ သူတတ္ႏိုင္သမွ် အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားမယ္လို႕ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူက အသက္၀င္လြန္းလွတဲ႕ သစ္ရြက္စိမ္းေလးတစ္ရြက္ပံုကိုဆြဲၿပီး ဂ်င္းနီ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနတုန္းမွာ အဲဒီသစ္ရြက္ကို သစ္ပင္ရဲ႕ထိပ္ဆံုးမွာ သြားခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္လ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ႕ပါၿပီ။ ေရာဂါအကၽြမ္းဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္လို႕ ဂ်င္းနီ မထႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ လူနာကုတင္ေလးေပၚမွာ လွဲရင္းနဲ႕ သူမက ျပတင္းေပါက္အျပင္ကသစ္ပင္ကို စိုက္ၾကည္႕ရင္း ရွင္သန္ျခင္းခြန္အားေတြ ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန တမွ်င္ျခင္း ထြက္သြားေနတယ္လို႕ ခံစားေနမိတယ္။ သစ္ပင္ေပၚကသစ္ရြက္ေတြ ေႂကြရင္းနဲ႕ေလ်ာ႕ပါးသြားသလိုေပါ႕။ ‘‘အဲဒီ သစ္ရြက္ကေလး ေႂကြက်သြားၿပီဆိုရင္ ငါလည္း မ်က္စိမွိတ္လိုက္ေတာ႕မယ္။ ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္မထေတာ႕ဘူး။’’ ဂ်င္းနီက သစ္ပင္ထိပ္ဆံုးက သစ္ရြက္စိမ္းေလးကို စိုက္ၾကည္႕ရင္း ကိုယ္႕ဖာသာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ႕ အဲဒီသစ္ရြက္စိမ္းေလးဟာ ဂ်င္းနီရဲ႕ အသက္ကို ဆြဲထားေပးတဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ေနပါေတာ႕တယ္။ ေန႕စဥ္မနက္တိုင္း မ်က္စိပြင္႕လာၿပီဆိုတာနဲ႕ ပထမဆံုးလုပ္တာကေတာ႕ အဲဒီသစ္ရြက္ကေလး ဘာေျပာင္းလဲမႈရွိလာသလဲဆိုတာကို ၾကည္႕ရတာပါ။ ဒါေပမယ္႕ ထူးဆန္းတာက ရွိသမွ်အရြက္အားလံုး ေႂကြကုန္ေပမယ္႕ အဲဒီသစ္ရြက္ကေလးကေတာ႕ စိမ္းစိုေနတုန္းပဲ။ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႕ကို သစ္ကိုင္းေပၚမွာ တြယ္ေနတုန္းပဲ။ ရြက္၀ါအျဖစ္ေျပာင္းၿပီး ေႂကြသြားမယ္႕အသြင္အျပင္ကို နည္းနည္းမွမရွိပါဘူး။
‘‘ဧကႏၲ၊ ဘုရားသခင္က ငါဟာ လိမ္မာတဲ႕ကေလးမွန္းသိလို႕ ငါ႕ကို မေသေစခ်င္တာလားမသိဘူး။’’ ဂ်င္းနီက ဒီလိုေတြးၿပီး မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္အေရာင္ေတြ သန္းလာပါတယ္။
ခ်မ္းေအးလွတဲ႕ေဆာင္းရာသီကို ေနာက္ဆံုးေက်ာ္လြန္သြားပါၿပီ။ ဘယ္ေတာ႕မွမေႂကြေတာ႕မယ္႕ ဟိုသစ္ရြက္စိမ္းေလးလိုပဲ ဂ်င္းနီလည္း ထူးဆန္းစြာနဲ႕ပဲ အသက္ရွင္သန္ခဲ႕ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျပန္လည္က်န္းမာလာၿပီး ေဆးရံုကေနဆင္းသြားႏိုင္ခဲ႕ပါေတာ႕တယ္။ အဲဒီတခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေဘးကပ္လ်က္အခန္းက ဟိုပန္းခ်ီဆရာကေတာ႕ မ်က္လံုးအစံုပိတ္သြားခဲ႕ပါၿပီ။ သူကေတာ႕ ဒီသစ္ရြက္ဟာ အတုဆိုတာ သိေနတဲ႕အတြက္ေၾကာင္႔ပါပဲ။
**(ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္လိုသင္္ယူခဲ႕ဖူးတဲ႕ The Last Leave ပံုျပင္ေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ )
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 最后一片树叶 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ
ဦးေမာင္
၁၀.၀၄.၂၀၁၀ ည ၁၀း၄၁
