မသိရင္မေၾကာက္

     ၁၇၉၆-ခုႏွစ္ရဲ႕ တစ္ခုေသာေန႕မွာပါ။ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဂိုတင္ဂန္(Goetingen)တကၠသိုလ္ရဲ႕ သခ်ၤာပါရမီထူးခၽြန္တဲ႕ ၁၉-ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေလးတစ္ဦးဟာ ညေနစာအၿပီးမွာ သူ႕ရဲ႕ဆရာက သီးသန္႕စီစဥ္ေပးထားတဲ႕ ေန႕စဥ္တြက္ရတဲ႕ သခ်ၤာပုစာၦ ၃-ပုဒ္ကို စၿပီးလုပ္ပါတယ္။

     အရင္ရက္ေတြကလိုပဲ ပထမပုစာၦႏွစ္ပုဒ္ကိုေတာ႕ ၂-နာရီအတြင္းမွာ အဆင္ေျပေျပနဲ႕ တြက္လို႕ၿပီးသြားပါတယ္။ တတိယပုစာၦက စာရြက္ပိုင္းေလးတစ္ခုမွာ ေရးေပးထားတာပါ။ စက္၀ိုင္းဆြဲေထာက္ခၽြန္နဲ႕ အတိုင္းအတာမမွတ္သားထားတဲ႕ ေပတံတို႕ကိုသာသံုးၿပီး ၁၇-နားပါတဲ႕ ေပၚလီဂြန္ တစ္ခုကို ဆြဲဖို႕ပါ။ လူငယ္ေလးဟာ ဆြဲရင္းဆြဲရင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးအားစိုက္လာရတယ္။

     အခက္အခဲက လူငယ္ေလးရဲ႕ မခံခ်င္စိတ္ကို ဆြေပးလုိက္ပါတယ္။ ငါ ဒါကို မရရေအာင္ ဆြဲမယ္ေပါ႕။ သူက စက္၀ိုင္းဆြဲေထာက္ခၽြန္နဲ႕ေပတံကိုကိုင္ၿပီး စာရြက္ေပၚမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲၾကည္႕တယ္။ ပံုမွန္စည္းမ်ည္းေဘာင္ေတြကို ေက်ာ္လြန္တဲ႕ ေတြးေခၚမႈပံုစံေတြကိုပါ စမ္းသံုးၾကည္႕ၿပီး ဒီပုစာၦကို ေျဖရွင္းၾကည္႕တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႕ ျပဴတင္းေပါက္ကေန အာ႐ုဏ္ဦးအလင္းေရာင္တစ္မွ်င္ ၀င္လာတဲ႕အခ်ိန္က်မွပဲ လူငယ္ေလးဟာ စိတ္သက္သာရာရသြားတဲ႕ သက္ၿပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်ရင္း ဒီခက္ခဲလွတဲ႕ပုစာၦကို ေျဖရွင္းလိုက္ႏိုင္ပါေတာ႕တယ္။

     အိမ္စာေတြကို ဆရာ႕ဆီေပးလိုက္တဲ႕ေနာက္မွာ ဆရာျဖစ္သူဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ လန္႕ၿပီးမွင္သက္သြားတယ္။ သူက တုန္ယင္ေနတဲ႕အသံနဲ႕ လူငယ္ေလးကို ေျပာလိုက္တယ္ ‘‘ဒါ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ တကယ္လုပ္ထားလား? ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀-ေက်ာ္ သမိုင္းသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး  မေျပလည္ႏိုင္ေသးတဲ႕ သခ်ၤာပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ေျဖရွင္းလိုက္တယ္ဆိုတာေရာ မင္းသိရဲ႕လား? အာခီးမီးဒိစ္လည္း ဒါကို မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ႕ဘူး။ နယူတန္လည္း အေျဖမရွာႏုိင္ခဲ႕ဘူး။ မင္းက မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ တစ္ညတည္းနဲ႕ ေျဖရွင္းလိုက္ႏိုင္တာ။ မင္းဟာ တကယ္႕ ပါရမီရွင္ပဲ။ ငါက အခုတေလာ ဒီခက္ခံဲတဲ႕ပုစာၦကို ေလ႕လာေနတာ။ မေန႕က မင္းအတြက္ ပုစာၦေတြျပင္ဆင္ေနတုန္း ဒီပုစာၦကိုေရးထားတဲ႕ စာရြက္ပိုင္းေလးက မေတာ္တဆ မင္းကိုေပးတဲ႕ ပုစာၦေတြၾကားထဲ ညပ္ပါသြားတာကြ။’’

     ေနာက္ႏွစ္မ်ားစြာၾကာတဲ႕အခါ ဒီလူငယ္ေလးက ဒီျမင္ကြင္းကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ႕မိတိုင္း ေျပာျဖစ္တာက ‘‘တကယ္လို႕ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ဒါဟာ ႏွစ္-၂၀၀၀ေက်ာ္ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးတဲ႕ သခ်ၤာပုစာၦပါလို႕သာ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေျပာခဲ႕ရင္ ကြန္ေတာ္ ဒီပုစာၦကို တစ္ညတည္းနဲ႕ ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ႕မွာ မဟုတ္ပါဘူး။’’

     အဲဒီလူငယ္ေလးဟာ သခ်ၤာဘုရင္ ေဂါက္စ္(Gauss)ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
 

သေဘာတရား။     ။တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ  မသဲကြဲေသးခင္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူအမ်ား အၿမဲေျပာေလ႕ရွိၾကတဲ႕ ‘မသိရင္ မေၾကာက္’ ဆိုတာပါပဲ။

----------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ Easy Success လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 成功可以很容易（肖邦振） စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 无知者无畏 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

သခ်ၤာပါရမီရွင္ လူငယ္ေလးရဲ႕ နာမည္အျပည္႕အစံုကေတာ႕ (Johann) Carl Friedrich Gauss ျဖစ္ပါတယ္။) အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားတိုင္း သူ႕ရဲ႕ သီအိုရီကို ေလ႕လာခဲဖူးၾကမွာပါ။ သူ႕အေၾကာင္း Link ကို ေလ႕လာဖို႕ ထည္႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီပုစာၦကို ေျဖရွင္းပံုေလးကိုလည္း Link ေပးလိုက္ပါတယ္။

http://www.answers.com/topic/carl-friedrich-gauss
http://www.answers.com/topic/heptadecagon
http://www.youtube.com/watch?v=E2QMzRcjKkM
http://www.youtube.com/watch?v=LBgIWQcC6lM&NR=1 

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၂၉.၀၇.၂၀၁၀ ည ၀၈း၅၈

ျပည္႕စံုေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ခရီးစရင္

     လယ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ မိုင္၂၀-၃၀ေက်ာ္ေလာက္က နန္ဆန္း(南山)မွာ ထင္းသြားခုတ္ဖို႕ စီစဥ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူက ၃-၄ရက္ေလာက္ ပုဆိန္ကို တေသြးတည္းေသြးပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ထမ္းပိုးျပား အသစ္စက္စက္တစ္ေခ်ာင္းကို လုပ္တယ္။ လံုေလာက္တဲ႕အရွည္ရွိတဲ႕ ေလွ်ာ္ႀကိဳးကို ျပင္ဆင္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ၾကက္သြန္နီမုန္႕ဆီေၾကာ္ေတြ အပံုလိုက္ႀကီး ႀကိဳျပင္ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးကို ထုပ္ပိုးၿပီး နန္ဆန္းကိုအေသာ႕ႏွင္လို႕ ေရာက္သြားတဲ႕အခါမွာေတာ႕ အဲဒီထင္းေတြကို အရင္ေရာက္တဲ႕သူေတြက ေျပာင္သလင္းခါေအာင္ ခုတ္ထားႏွင္႕ၿပီးေနပါၿပီ။ အဲဒီလယ္သမားလည္း ဘာမွမလုပ္ရဘဲနဲ႕ အိမ္ပဲျပန္လာခဲ႕ရေတာ႕တယ္။

     ၁၉၇၃ခုႏွစ္တုန္းက ခလတ္ေတး(Colette)နဲ႕ ဘီလ္ဂိတ္(BillGate)တို႕ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွာ အတူတက္ခဲ႕ၾကပါတယ္။ ဒုတိယႏွစ္မွာ ဘီလ္ဂိတ္က ခလတ္ေတးကို အတူတူေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေငြေၾကးနဲ႕ပတ္သက္တဲ႕ ေဆာ႕ဖ္၀ဲတစ္ခုကို ေဖာ္ထုတ္ၾကမယ္လို႕ ေျပာေတာ႕ ခလတ္ေတးက ဒီအႀကံဟာ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္လို႕ ထင္ခဲ႕မိလို႕ ဘီလ္ဂိတ္ရဲ႕ ဖိတ္ေခၚမႈကို ျငင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္၄-ႏွစ္အၾကာမွာ ဘီလ္ဂိတ္က ဒီလိုေငြေၾကးေဆာ႕ဖ္၀ဲတစ္ခုရဲ႕ အစမ္းသံုးပံုစံတစ္ခုကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ကုိယ္ပိုင္ကုပၼဏီမွာ မွတ္ပံုတင္ၿပီးတဲ႕အခါ ေက်ာင္းၿပီးကာစျဖစ္ေနတဲ႕ ခလတ္ေတးကို သူနဲ႕ပူးေပါင္းဖို႕ ထပ္ၿပီးဖိတ္ေခၚတယ္။ ခလတ္ေတးက သူ႕မွာလံုေလာက္တဲ႕ ပညာဗဟုသုတမရွိေသးဘူးလို႕ ထင္မိတာနဲ႕ ထပ္ၿပီး ျငင္းလိုက္ျပန္တယ္။ ေနာက္၁၀-ႏွစ္အၾကာမွာေတာ႕ ခလတ္ေတးဟာ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ ကြန္ပ်ဴတာဌာနမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႕နဲ႕ သုေတသနပညာရွင္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တဲ႕ ဘီလ္ဂိတ္ကေတာ႕ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ အေမရိကန္ ေဖာ႕ဘ္စ္(Forbes)မဂၢဇင္းရဲ႕ ဘီလ်ံနာစာရင္းထဲကို ပါလာပါတယ္။ ၁၉၉၅-ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ႕မွပဲ ခလတ္ေတးဟာ သူ႕မွာ အဲဒီလို ေငြေၾကးေဆာ႕ဖ္၀ဲကို ေလ႕လာႏိုင္ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တဲ႕ လံုေလာက္တဲ႕ ဗဟုသုတေတြ ျပည္႕စံုကံုလံုၿပီလို႕ ယူဆေတာ႕တယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ဘီလ္ဂိတ္ဟာ ကမာၻ႕အခ်မ္းသာဆံုးလူ ျဖစ္လို႕သြားပါၿပီ။

     ခလတ္ေတးရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဟိုလယ္သမားလိုပါပဲ။ သူဂရုတစိုက္နဲ႕ အရာအားလံုးကို ျပင္ဆင္လို႕လဲၿပီးေရာ အဖိုးတန္တဲ႕အခြင္႕အေရးဟာ ဆံုး႐ႈံးၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘီလ္ဂိတ္ကေတာ႕ ရဲရဲရင္႕ရင္႕နဲ႕ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး လုပ္ငန္းထူေထာင္လိုက္ေတာ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႕ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြရသြားခဲ႕တာေၾကာင္႕ ေတာက္ပတဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို ေစာေစာေလး အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္။ ေဖာ႕ဘ္စ္မဂၢဇင္းက အင္တာဗ်ဴးတဲ႕အခါ ‘‘ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္းတစ္ခုထူေထာင္သင္႕ၿပီလို႕ ခံစားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း လုပ္ငန္းထူေထာင္ရင္ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတဲ႕ ေသခ်ာေရရာမႈလည္း ဘယ္ရွိပါ႕မလဲ။ ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ႕ဟာ မွန္ကန္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႕ လုပ္ငန္းထူေထာင္သင္႕တဲ႕အခ်ိန္မွာ ကိုယ္႕မွာ တစ္ခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္ေတြ မျပည္႕စံုတာနဲ႕ေတာ႕ ေစာင္႕ဆိုင္းမေနသင္႕ဘူးဆိုတာပါပဲ။ တကယ္လို႕သာ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရၿပီးမွ လုပ္ငန္းထူေထာင္ရင္ အခုကမာၻ႕အခ်မ္းသာဆံုးလူဟာ ေသခ်ာေပါက္ ကၽြန္ေတာ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ ဒါကိုေတာ႕ ေသခ်ာေပါက္ေျပာရဲပါတယ္။’’

 

သေဘာတရား။     ။လုပ္ငန္းထူေထာင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာဆည္းပူးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္  လိုအပ္ခ်က္ေတြ လံုး၀ျပည္႕စံုသြားတဲ႕အခ်ိန္ထိ ေစာင္႕ၿပီးမွ ခရီးစလို႕မျဖစ္ပါဘူူး။ အေၾကာင္းကေတာ႕ မျပည္႕စံုေသးတဲ႕အခ်က္ေတြကို ဆည္းပူးလုပ္ကိုင္ေနတဲ႕ လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ျဖည္႕ဆည္းၿပီး ျပည္႕စံုေအာင္ လုပ္သြားလို႕ရေပမယ္႕ အခ်ိန္နဲ႕အခြင္႕အေရးလို အရာမ်ိဳးေတြကေတာ႕ ဆံုး႐ႈံုးသြားၿပီးရင္ ဘယ္လိုမွ ျပန္ဆယ္လို႕ မရႏိုင္တာေၾကာင္႕ပါ။

----------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ Easy Success လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 成功可以很容易（肖邦振） စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 不要等准备好了才上路 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၂၆.၀၇.၂၀၁၀ ည ၁၀း၄၁

တစ္ခုေကာင္းတတ္ရင္ရၿပီ

     ပီကင္းက ႏိုင္ငံျခားသံရံုးတစ္ခုရဲ႕ေရွ႕မွာ လူတစုရပ္ၿပီး ဗီဇာေစာင္႕ေနၾကပါတယ္။ သူတို႕ထဲမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မယ္႕သူ လည္းပါတယ္။ စီးပြားေရးကိစၥအတြက္ သြားမယ္႕သူလည္းပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြကို သြားေတြ႕မယ္႕သူလည္းပါတယ္။ အလည္အပတ္ သြားမယ္႕သူလည္းပါတယ္။

     အဲဒီထဲမွာ ေငြကိုေရလိုသံုးျဖဳန္းႏိုင္တဲ႕ သူေဌးတစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ ဆန္ေပကေနလာတဲ႕ ေက်းလက္က အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ သူေဌးကေတာ႕ ဗီဇာလာေလွ်ာက္တာ ဒါပထမဆံုး မဟုတ္ေတာ႕ပါဘူး။ ဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက သံုးေလးေခါက္မက လာဖူးၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႕ ဗီဇာထုတ္ေပးတဲ႕ တာ၀န္ခံသံအရာရွိက ဗီဇာေပးဖို႕ ေအးစက္စက္နဲ႕ျငင္းလိုက္တာခ်ည္းပါပဲ။ ၿပီးခဲ႕တဲ႕အေခါက္  ဗီဇာေလွ်ာက္တုန္းက သံအရာရွိက သူ႕မွာ ဘာကၽြမ္းက်င္မႈရွိလဲလို႕ ေမးတာကို သူက အၾကာႀကီးစဥ္းစားၿပီးတာေတာင္ ေခါင္းတခါခါနဲ႕။ ကုိယ္႕မွာ သီးသန္႕လုပ္ငန္း ဒါမွမဟုတ္ အထူးတလည္ တတ္ကၽြမ္းမႈလို႕ ေခၚရေလာက္တာ ဘာမ်ားရွိသလဲဆိိုတာကို ကိုယ္႕ဖာသာ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနခဲ႕တာ။ ႏွစ္၂၀-ေက်ာ္ ၃၀-အတြင္း ပိုက္ဆံရွာတာကလြဲလို႕ သူ႕မွာ ဘာအထူးတလည္တတ္ကၽြမ္းတာမွ မရွိခဲ႕ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သူက ဗီဇာေစာင္႕ဆိုင္းေနတဲ႕ လူတန္းရွည္ႀကီးထဲမွာရပ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ရတတ္မေအးျဖစ္္ေနပါတယ္။ အဲဒီဗီဇာသံအရာရွိမ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ေနာက္တခါရပ္လိုက္ရင္ မ်က္ႏွာမွာခံစားခ်က္ကင္းမဲ႕ေနတဲ႕ အဲဒီသံအရာရွိကမ်ား သူ႕ကိုမွတ္မိသြားၿပီး သူ႕ရဲ႕မေလွ်ာ႕တဲ႕ဇြဲကို ေလးစားၿပီးသကာလ မထင္မွတ္ထားပဲ ဗီဇာထုတ္ေပးလိုက္ပါေစလို႕ပဲ ေမွ်ာ္လင္႕ေနရေတာ႕တာေပါ႕။

     ဒါနဲ႕ သူက သူ႕ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ႕ ေက်းလက္ကအေဒၚႀကီးကို ေမးလိုက္တယ္။ ‘‘ခင္ဗ်ား အဂၤလိပ္စကားတတ္လား?’’ အေဒၚႀကီးက အားငယ္ငယ္နဲ႕ပဲ ေခါင္းခါလိုက္ပါတယ္။ သူက ထပ္ေမးျပန္တယ္။ ‘‘ဒါဆိုခင္ဗ်ား ဘာတတ္ကၽြမ္းမႈရွိသလဲ?’’ အေဒၚႀကီးက အားငယ္ငယ္နဲ႕ ေခါင္းထပ္ခါၿပီး ေျပာတယ္။ ‘‘ကၽြန္မတစ္သက္လံုး လယ္စိုက္တာနဲ႕ ကေလးေတြထိန္းတာပဲရွိပါတယ္။ အထူးတတ္ကၽြမ္းမႈဆိုတာ ဘာကိုေခၚမွန္းေတာင္ မသိပါဘူးရွင္။’’ သူက အရမ္းကိုယ္ခ်င္းစာသြားၿပီး အေဒၚႀကီးကို ေျပာပါတယ္။ ‘‘ဒါဆို ခင္ဗ်ား ဗီဇာေလွ်ာက္တာ ေတာ္ေတာ္႕ကိုခက္ၿပီေပါ႕။’’ အေဒၚႀကီးက စဥ္းစားလိုက္ၿပီး ‘‘ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္မမွာ အေကာင္းဆံုး အလုပ္တခုေတာ႕ရွိတယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႕ေနတဲ႕အိမ္ရဲ႕ အနားပတ္လည္ မိုင္ ၂၀၊ ၃၀ ေလာက္ကလူအားလံုး ကၽြန္မကို သိၾကတာပဲ။ လူငယ္ေတြ မဂၤလာေဆာင္ရင္ ျပဴတင္းေပါက္ ပန္းစကၠဴအလွကပ္ဖို႕၊ ကေလးေတြ အခါလည္လို႕ ေမြးေန႕လုပ္ရင္ ဗိုက္ကပ္အိတ္ထိုးတာတို႕၊  က်ားေခါင္းဖိနပ္ခ်ဳပ္ေပးတာတို႕။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပု၀ါမွာပန္းထိုးၾကမယ္ဆို အားလံုးအတြက္ ကၽြန္မပဲ စကၠဴပန္းကြက္ ညွပ္ေပးရတာေလ။’’ သူေဌးက ဒါကိုလည္းၾကားေရာ စိတ္ထဲမွာ မေအာင္႕ႏုိင္ပဲ ရယ္မိတာေပါ႕။ စကၠဴညွပ္တယ္တဲ႕။ စကၠဴညွပ္တာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အထူးတတ္ကၽြမ္းမႈလို႕ ေျပာလို႕ရပါ႕မလဲ။

     ေနာက္ဆံုးေတာ႕ အေဒၚႀကီးအလွည္႕ ေရာက္လာပါေရာ။ ဗီဇာသံအရာရွိက အဲဒီအေဒၚႀကီးကို သူ႕မွာ အထူးတတ္ကၽြမ္းမႈ ဘာရွိလဲလို႕ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ႕တဲ႕မ်က္ႏွာထားနဲ႕ ေမးျမန္းတဲ႕အခါမွာ  အေဒၚႀကီးက အိတ္ကပ္ထဲကေန စကၠဴနီတရြက္ကို ထုတ္လိုက္တယ္။ အရင္ဆုံး စကၠဴကို ဗီဇာသံအရာရွိေရွ႕မွာ ျပလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႕မွ ကၽြမ္းက်င္စြာနဲ႕ အထပ္ထပ္ေခါက္တယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ဆန္႕ကားၿပီး စကၠဴေတြကို ၿဖဲတယ္။ မ်က္စိတမိွတ္အခ်ိန္ေလးပဲ ၾကာပါတယ္။ အဲဒီစကၠဴနီကို ျပန္ျဖန္႕လိုက္တဲ႕အခါမွာေတာ႕ အသက္၀င္လွတဲ႕ စကၠဴပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္လို႕ေနပါၿပီ။ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ၾကာပန္းတစ္ပြင္႔နဲ႕ ၾကာရြက္သံုးေလးရြက္။ ၾကာရြက္ေအာက္ဘက္မွာမွ ငါးေလးတစ္ေကာင္။ ဗီဇာသံအရာရွိဟာ အံ႕ဩသြားတာမွ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕။ ၿပီးေတာ႔ အားရတက္ႂကြစြာနဲ႕ ‘‘ခင္ဗ်ားဟာ တကယ္ေတာ္တဲ႕ လက္မႈအႏုပညာသည္ပဲဗ်၊ ေတာ္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတကယ္႕ကို ေတာ္တယ္။’’ တစ္ဖက္ကေျပာရင္းနဲ႕ တစ္ဖက္ကလည္း အေဒၚႀကီးအတြက္ ဗီဇာကို လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

     အေဒၚႀကီးေနာက္က သူေဌးကေတာ႕ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ဗီဇာအျငင္းခံလိုက္ရျပန္ပါတယ္။

 

သေဘာတရား။     ။တကယ္ေတာ႕ ဘ၀ရပ္တည္မႈရဲ႕သေဘာတရားက ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ ႐ိုးစင္းလွပါတယ္။ ကိုယ္႕အလုပ္က ဘာပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ ဘ၀ရဲ႕ဘယ္အဆင္႕မွာပဲ ရပ္တည္ေနရပါေစ၊ ကိုယ္႕ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕ဆိုရင္  ကိုယ္႕မွာ အမ်ားနဲ႕မတူတဲ႕ ေတာ္ကြက္တစ္ကြက္ ရွိကိုရွိရပါမယ္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ႕အတတ္ပညာတစ္ခု ရွိကိုရွိရပါမယ္။ အမ်ားနဲ႕မတူတဲ႕ အတတ္ပညာတစ္ခု ရွိၿပီဆိုရင္ေတာ႕ ကိုယ္႕ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ႕ အေၾကာင္းတရားေတြလည္း ရွိလာမွာပါ။

----------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ Believe In Yourself လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 走自己的路 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 只要有一手 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၂၁.၀၇.၂၀၁၀ ည ၁၁း၁၃