တေယာတစ္လက္ရဲ႕ ေလလံ...

     ေလလံပြဲမွာ ေလလံပစ္သူ အလုပ္မ်ားေနတဲ႕အခ်ိန္။ ေနာက္ေလလံပစ္ေပးရမယ္႕ ပစၥည္းတစ္ခုကို ေစ်းေခၚဖို႕ ယူလိုက္တဲ႕အခိုက္ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္လိုတဲ႕ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ လက္သြားပါတယ္။ ဒီလို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ တေယာတစ္လက္ကုိ ေလလံပစ္တာ ဘာမ်ားစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလို႕လဲ။ ပစၥည္းအစုတ္ေတြစုေဆာင္းတဲ႕ အဖြားႀကီးကို ေရာင္းလုိက္တာကမွ ဟုတ္ဦးမယ္ေပါ႕။ ေလလံပစ္တဲ႕သူက ဒီလို စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

     ဒါေပမယ္႕လည္း အေတြးက အေတြးထဲမွာေပါ႕။ ေလလံပစ္ ကၽြမ္းက်င္သူလုပ္ေနမွေတာ႕ ေနာက္ဆံုး မ်က္ႏွာမွာၿပံဳးပန္းဆင္ၿပီး တေယာေလးကိုေျမွာက္လို႕ ‘‘မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒါကေတာ႕ နွစ္ကာလေတြ ရွည္ၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ႕ တေယာေလးပါပဲ။ အရင္ဦးဆံုးႀကိဳတင္ေျပာၾကားထားလိုတာကေတာ႕ ဒါကို ဘယ္အဖိုးတန္သစ္သားနဲ႕မွ လုပ္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္နာမည္ႀကီးဆရာသမားေတြရဲ႕လက္နဲ႕မွလည္း မထိဖူးမၫႊန္းဖူးထားပါဘူး။ ရိုးရိုးသာမန္တေယာတစ္လက္သက္သက္ပါ။ အခု ဘယ္သူေစ်းစဖြင္႕ပါမလဲ။’’

     ေအာက္ကေစ်းေပးတဲ႕လူေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲျဖစ္သြားပါတယ္။ ေပးလိုက္တဲ႕ေစ်းေတြကလည္း ငိုရမလိုရယ္ရမလိုပါပဲ။ ‘‘၁ေဒၚလာ’’။ ‘‘၂ ေဒၚလာ’’။ ‘‘၃ေဒၚလာ’’ အထိေအာ္လိုက္ၿပီးတဲ႕အခါမွာေတာ႕ ဘယ္သူမွဆက္ၿပီးမေအာ္ၾကေတာ႕ပါဘူး။ ေလလံပစ္သူက ေလလံေအာင္ျမင္ေၾကာင္း တူထုမယ္အလုပ္မွာ ေနာက္ဆံုးအတန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ႕ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးေျပာလိုက္ပါတယ္။ ‘‘ခဏေနပါဦး။’’

     အားလံုးက လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ၾကေတာ႕ ‘‘႐ႉး’’ကနဲ တညီတညာနဲ႕အသံထြက္လာၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ လတ္စသတ္ေတာ႕ ဒီၿမိဳ႕ေလးက နာမည္အေက်ာ္ဆံုး တေယာဆရာႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ အဘိုးႀကီးစင္ျမင္႕ေပၚတက္သြားၿပီး လက္ကိုင္ပ၀ါထုတ္လို႕ တေယာေပၚက ဖုန္ေတြကို သုတ္လိုက္ပါတယ္။ ေလ်ာ႕ေနတဲ႕ တေယာႀကိဳးေတြကိုလည္း ညွိလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ဘိုးတံကိုင္ၿပီး တေယာစဆြဲပါေတာ႕တယ္။ တဒဂၤအတြင္း ခန္းမထဲမွာ နတ္ေတးဂီတေတြ လြင္႕ေမ်ာေနသလို၊ နတ္ေတြလူ႕ျပည္ဆင္းၿပီးတီးခတ္ေနသလို လူေတြကို အံ႔ဩရႈေမာၿပီး နစ္ေမ်ာသြားေစပါတယ္။

     ဂီတသံက ေနာက္ဆံုးရပ္သြားပါတယ္။ တေယာဆရာက တေယာအိုေလးနဲ႕ဘိုးတံကို ေျမွာက္ျပၿပီး ‘‘က်ဳပ္ဒီတေယာအတြက္ ေစ်းဖြင္႕ပါမယ္။ ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ပါ။ ဘယ္သူမ်ား ၂၀၀၀ ေပးခ်င္ပါသလဲ။’’ ေအာက္ဘက္ကေန ခ်က္ခ်င္း(၂၀၀၀ေစ်း သေဘာတူေၾကာင္း)ျပန္ေျဖပါတယ္။ ‘‘ေကာင္းၿပီ။ အခု ၂၀၀၀ ပါ။ ဘယ္သူ ၃၀၀၀ ေပးခ်င္ပါသလဲ။’’ ေစ်းသေဘာတူေၾကာင္း လူတစ္ေယာက္ျပန္ေျဖပါတယ္။ ‘‘၃၀၀၀ တစ္ႀကိမ္။ ၃၀၀၀ ႏွစ္ႀကိမ္။ ၃၀၀၀ သံုးႀကိမ္ပါ။ ေလလံေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ။’’

     အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလလံပြဲလာတဲ႕လူေတြအားလံုး မခ်ိန္းထားပဲနဲ႕ တညီတညာထဲ ဟစ္ေအာ္အားေပးၾကပါေတာ႕တယ္။

     ‘‘ဘာျဖစ္လို႕ ရုတ္တရက္ႀကီး တန္ဖိုးျမင္႕သြားရတာလဲ’’ လို႕ လူတစ္ေယာက္က ေအာ္ေမးပါတယ္။

     ‘‘ဆရာသမားလက္ထဲေရာက္မွေတာ႕ ေက်ာက္ခဲကိုညႊန္ရင္ေတာင္ ေ႐ႊျဖစ္တယ္ဗ်ိဳ႕’’ လို႕ လူတစ္ေယာက္က အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

သေဘာတရား။     ။ ။လူ႕ဘ၀မွာ သံစဥ္ေတြလြဲကုန္တဲ႕အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ မသိလိုက္မသိဖာသာပဲ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အထင္ေသးမိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ႕အျပင္ ေစ်းခ်ၿပီးေတာ႕လည္း ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုေရာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ တတ္ကၽြမ္းတဲ႕ဆရာသမားေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ထိေတြ႕လိုက္ၿပီးတာနဲ႕ ဒီ စိတ္၀ိညာဥ္နဲ႕တန္ဖိုးေတြကပဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တန္ဖိုးအဆတရာ တက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုၾကရင္ျဖင္႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ဘာျဖစ္လို႕ မိမိကိုယ္တုိင္ရဲ႕ ဆရာသမားေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ၾကရမွာလဲဆိုတာပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 拍卖旧提琴 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

မူရင္း စကားပံုေလးက ‘‘大师经手, 点石成金’’ ပါ။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၂၈.၀၂.၂၀၁၀ ညေန ၀၅း၀၄

ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာ...

     အလႉရွင္ေတြအတြက္ သီးသန္႕လုပ္ေပးတဲ႕ ကပြဲတစ္ခုမွာျဖစ္ပါတယ္။ လာေရာက္ၾကသူအားလံုးကေတာ႕ ေငြေၾကးပမာဏအေျမာက္အျမား လႉဒါန္းဖူးတဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ႕ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာစကားအရဆိုရင္ သူတို႕ထဲမွာ အနည္းဆံုးလႉဖူးတဲ႕သူေတာင္ အလႉေငြ သန္းဂဏန္းအထက္မွာရွိပါတယ္။

     မီးေရာင္ေတြထိန္ထိန္လင္းေနတဲ႕ၾကားမွာ ကေဋႂကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ဟာ အသစ္ရင္းႏွီးတဲ႕ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေျပာဆိုရယ္ေမာေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ အခန္းေထာင္႕မွာ ဘာစကားမွမေျပာတဲ႕ ဘယ္သူမွလဲအေဖာ္မလုပ္တဲ႕ လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာကို သူရိပ္ကနဲေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူဟာ အရက္ခြက္ကေလးကိုင္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘ဟိုင္း၊ မဂၤလာပါ၊ မိတ္ေဆြ။’’ သူေဌးႀကီးက အဲဒီလူကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ဒီကပြဲလာတဲ႕ ဧည္႕သည္ပဲလား။’’

     ‘‘’ဟုတ္ပါတယ္။’’ အဲဒီလူက သူ႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည္႕ၿပီး ယဥ္ေက်းစြာနဲ႕ ၿပံဳးရယ္ၿပီး ျပန္ေျဖပါတယ္။

     ‘‘ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ခ်င္း မိတ္ဆက္ရေအာင္လားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္သလဲ။’’ သူေဌးႀကီးက ထပ္ေမးပါတယ္။

     ‘‘ကၽြန္ေတာ္က သတင္းဌာနက ေကာ္လံအပိုင္စားသတင္းေရးဆရာပါ။’’ အဲဒီလူက ျပန္ေျဖပါတယ္။

     ‘‘ဪ...’’ သူေဌးႀကီးက အံ႕အားသင္႕ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ‘‘ဒါဆိုရင္ေတာ႕ ခင္ဗ်ားက ေအာင္ျမင္တဲ႕သူ ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္ရမယ္။ ဒီညကပြဲကိုလာႏိုင္တယ္ဆိုေတာ႕ လႉဒါန္းေငြက တစ္သန္းထက္ေတာ႕ မနည္းဘူးေပါ႕။’’

     ‘‘ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ခၽြင္းခ်က္ပါ။’’ ေကာ္လံစားသတင္းေရးဆရာက အသာအယာၿပံဳးရင္းနဲ႕ ‘‘ကၽြန္ေတာ္က ၅ေသာင္းပဲ လႉခဲ႕တာပါ။’’

     ‘‘ဘာ...’’ သူေဌးႀကီးက ပထမ မွင္သက္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ အထင္ေသးတဲ႕အၾကည္႕ေတြနဲ႕ တဟားဟားရယ္ပါေတာ႕တယ္။ ‘‘က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ေအာင္ျမင္တဲ႕သူတစ္ေယာက္လို႕ထင္ေနတာ။ လတ္စသတ္ေတာ႕ ခင္ဗ်ားက ေငြေလး ၅ေသာင္းပဲလႉဖူးတာကိုး။’’

     ‘‘ကၽြန္ေတာ္က ေအာင္ျမင္တဲ႕သူတစ္ေယာက္ပါပဲ၊ မစၥတာ။’’ ေကာ္လံစားသတင္းေရးဆရာက ေအာက္လဲမက်ိဳ႕ မာနလည္းကင္းကင္းနဲ႕ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး တည္ၾကည္ေလးနက္စြာေျပာပါတယ္။ ‘‘ကၽြန္ေတာ္က ေငြ၅ေသာင္းပဲလႉတယ္ဆိုေပမယ္႕ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သမွ်ဥစၥာရဲ႕ ႏွစ္ပံုပံုရင္ တစ္ပံုပါပဲ။ ခင္ဗ်ားက်ေတာ႕ေရာ။ ေငြတစ္သန္းလႉတယ္ဆိုေပမယ္႕ ခင္ဗ်ားပိုင္ဆိုင္သမွ်ဥစၥာရဲ႕ အပံုတစ္ရာပံုတစ္ပံုပဲရွိပါတယ္။ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူက ပိုၿပီးေအာင္ျမင္တဲ႕လူျဖစ္မလဲ။ ဘယ္သူက ဒီေနရာမွာရပ္ေနႏိုင္တဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႕ ပိုၿပီးျပည္႕မီပါသလဲ။’’

     ဒီစကားေတြၾကားလိုက္ရေတာ႕ ကုေဋႂကြယ္သူေဌးႀကီးလည္း ရုတ္တရက္ ဆြ႕ံအသြားပါေတာ႕တယ္။

     ဒါေတြေျပာမိလိုိ႕ ဟုိင္ေအာ္(Haier)အမႈေဆာင္ခ်ဳပ္ က်န္းေရြ႕မင္ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကို ရုတ္တရက္သြားၿပီး သတိရမိပါတယ္။ ‘‘ေသးတာဟာ အလွတရားမဟုတ္ဘူး။ ႀကီးတာလည္း အလွတရားမဟုတ္ဘူး။ ေသးရာကေနၿပီးႀကီးလာတာကမွ အလွတရားပါ။’’ ပကတိ အလွတရားဆိုတာမရွိပါဘူး။ ႏႈိင္းယွဥ္လို႕ပဲရပါတယ္။ ႏိႈင္းယွဥ္မႈေတြလုပ္လိုက္ၿပီးေတာ႕မွသာ တကယ္႕အလွတရားက ဘာလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခြဲျခားလို႕ရမွာပါ။ ဒီလို လူတိုင္းသိထားတဲ႕ ေၾကာင္းက်ိဳးသေဘာတရားနဲ႕ ဒီပံုျပင္ထဲက ကုေဋႂကြယ္သူေဌးႀကီးနဲ႕ ေကာ္လံစားသတင္းေရးဆရာတို႕ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည္႕လိုက္ရင္ ဒုတိယျဖစ္တဲ႕ ေကာ္လံစားသတင္းေရးဆရာကပဲ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္တဲ႕သူပါ။ ဒီကပြဲကိုတက္ေရာက္ဖို႕ အရည္အခ်င္းနဲ႕ ပိုျပည္႕စံုတဲ႕သူပါ။

သေဘာတရား။     ။ ။ေအာင္ျမင္မႈနဲ႕ ေငြေၾကးႂကြယ္၀ခ်င္းဟာ ဆန္႕က်င္ဘက္ပါ။ ပံုေသသတ္မွတ္ထားတဲ႕ စံနဲ႕လာၿပီးတိုင္းတာလို႕မရစေကာင္းပါဘူး။ ဒါ႕အျပင္ ေအာင္ျမင္မႈသေကၤတရဲ႕ တကယ္႕အဓိပၸါယ္အစစ္က မိမိကိုယ္ကို တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္ ေက်ာ္လြန္ေဖာက္ထြက္ႏိုင္မႈပါ။ မိမိပိုင္ဆိုင္သမွ်စည္းစိမ္ဥစၥာနဲ႕ လံုး၀တိုင္းတာလို႕မရႏိုင္ပါဘူး။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 谁更成功 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေလ႕လာခ်င္သူမ်ားအတြက္ Haier Company အေၾကာင္းပါ။ http://www.haier.com/abouthaier/corporateprofile/index.asp

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၂၈.၀၂.၂၀၁၀ ေန႕လည္ ၀၃း၁၅

ဆရာ၀န္နဲ႕လူနာ (၂)

အေရးႀကီးတဲ႕ေမးခြန္း...

လူနာ။     ။ ‘‘ဆရာ၊ ဆရာ လူနာေတြကို ညေနစာဘာစားလဲလို႕ အၿမဲေမးတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ သိထားပါတယ္။’’

ဆရာ၀န္။     ။ဆရာ၀န္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ‘‘ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါက လူနာေတြကို ဘယ္လိုပိုက္ဆံေတာင္းရမယ္ဆိုတာ အရိပ္အျမြက္သိရတယ္ေလ။’’

တကယ္အကုခံခ်င္တယ္ဆိုရင္...

ဆရာ၀န္။   ‘‘သာမန္အေအးမိရံုပါ။ ကုစရာမလိုပါဘူး။ သူ႕ဖာသာေပ်ာက္သြားတဲ႕ အထိေနေပးလိုက္ရံုပါပဲ။’’

လူနာ။     ။ညီးညဴလိုက္ရင္း ‘‘ဒါေပမယ္႕၊ ဆရာ။ ဒီဟာေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ေနရထုိင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ မအီမသာျဖစ္ေနတယ္။’’

ဆရာ၀န္။     ။မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ မ်က္လံုးကလည္ကလည္နဲ႕ၾကည္႕ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ‘‘ဒီလိုလုပ္ပါ။ အိမ္ျပန္ၿပီး ေရပူပူေလးနဲ႕ေရခ်ိဳးလိုက္။ ၿပီးရင္ ေရခ်ိဳး၀တ္စံုေလး၀တ္ၿပီး အိမ္ယာ(တုိက္ဘေလာက္)ကိုပတ္ၿပီး ၃၊၄ေခါက္ေလာက္ေျပးလိုက္ပါလား။’’

လူနာ။     ။‘‘ဘာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အဆုတ္ေရာင္ေရာဂါရသြားမွာေပါ႕။’’

ဆရာ၀န္။     ။‘‘အဆုတ္ေရာင္ေရာဂါကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုသလို႕ရပါတယ္။’’

ေက်ာ္ၾကားတဲ႕ပန္းခ်ီဆရာ...

ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္က ျပပြဲေန႕က သူ႕ပန္းခ်ီကားေတြအေပၚ လူေတြစိတ္၀င္စားမႈရွိမရွိ ျပခန္းပိုင္ရွင္ကိုေမးပါတယ္။

ျပခန္းပိုင္ရွင္က ျပန္ေျဖပါတယ္။ ‘‘ကၽြန္ေတာ္႕မွာ သတင္းေကာင္းနဲ႕ သတင္းဆိုး ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ သတင္းေကာင္းကေတာ႕ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ခင္ဗ်ားပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း လာစံုစမ္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူက ခင္ဗ်ားေသသြားၿပီးရင္ ဒီပန္းခ်ီကားေတြ တန္ဖိုးတက္လာႏိုင္မလားဆိုတာ သိခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က တန္ဖိုးတက္လာႏိုင္တယ္လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပန္းခ်ီကား ၁၅ ခ်ပ္လံုးကို သူအကုန္၀ယ္သြားေတာ႕တာပါပဲ။’’

ပန္းခ်ီဆရာက ေျပာတယ္။ ‘‘အံ႕ဩစရာပဲဗ်ိဳ႕။ ဒါနဲ႕ သတင္းဆိုးက ဘာမ်ားလဲဗ်။’’

‘‘အဲဒီလူက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆရာ၀န္ပါပဲ။’’

အကူအညီလိုတယ္...

သြားဆရာ၀န္။     ။ ‘‘ကၽြန္ေတာ္႕ကို တဆိတ္ေလာက္ကူညီေပးပါလား။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အက်ယ္ဆံုးနဲ႕ အနာၾကင္ဆံုး အသံေလး ၃၊၄ ခ်က္ေလာက္ ေအာ္ေပးလို႕ရမလား။’’

လူနာ။     ။‘‘ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ ဆရာ။ အဲဒီေလာက္မွ တကယ္ အခံရမခက္တဲ႕ဟာ။’’

သြားဆရာ၀န္။     ။‘‘အခု လူနာေစာင္႕ခန္းထဲမွာ လူနာေတြအမ်ားႀကီးပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ၅ နာရီတိတိ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ေလး ေက်ာ္မသြားေအာင္လို႕ပါဗ်ာ။’’

မင္းကအေကာင္းႀကီးပဲ...

သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို သူ႕ရဲ႕၉၉ႏွစ္ျပည္႕ေမြးေန႕ပြဲမွာ အင္တာဗ်ဴးတယ္။ အင္တာဗ်ဴးအၿပီးမွာ သတင္းေထာက္က ေျပာလိုက္တယ္ ‘‘ခင္ဗ်ားရဲ႕ နွစ္၁၀၀ျပည္႕ေမြးေန႕အတြက္ ေနာက္နွစ္မွာျပန္လာေတြ႕ႏိုင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင္႕ပါတယ္။’’ 

အဲဒါကို အဘိုးႀကီးျပန္ေျဖလိုက္တာက ‘‘မလာႏိုင္မယ္႕အေၾကာင္း က်ဳပ္မျမင္မိပါလား။ ေမာင္ရင္က က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနတာပဲဟာ။’’

ဒါမ်ိဳးလည္းရွိတတ္ပါလား...

စိုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ႕ ခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္က မနက္ ၃ နာရီႀကီးမွာ ဆရာ၀န္ကို ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။

‘‘ေဒါက္တာရယ္...ကၽြန္ေတာ္႕အိမ္ကို အျမန္လာေပးပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႕မိန္းမ အူအတက္ေရာင္ေနလို႕ပါ။’’

‘‘မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သူ႕ကို ကာဘြန္နိတ္ဆိုဒါ နည္းနည္းတုိက္လိုက္ပါ။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိမ္႕မယ္။’’

‘‘ဒါေပမယ္႕၊ ေဒါက္တာ၊ ဒီမွာ အရမ္းအသည္းအသန္ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ ခ်က္ခ်င္းလာေပးပါဗ်ာ။’’

‘‘ဒီမွာ...လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၃ႏွစ္ကပဲ က်ဳပ္ သူ႕ကို အူအတက္ေရာင္အတြက္ ခြဲေပးခဲ႕ရေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား ဒုတိယ အူအတက္ဆိုတာ ၾကားဖူးလို႕လားဗ်။’’

‘‘ဒီမွာ...ေဒါက္တာ...ဒုတိယ မိန္းမဆိုတာေတာ႕ ၾကားဖူးမယ္ထင္ပါတယ္။’’

အညႊန္း...

လူနာတစ္ေယာက္က ေက်ာ္ၾကားတဲ႕အထူးကုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရာဂါစမ္းသပ္ခန္းထဲမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ ေစာင္႕ဆိုင္းေနပါတယ္။

အထူးကု။     ။‘‘က်ဳပ္ဆီမလာခင္ ဘယ္သူနဲ႕အရင္ျပခဲ႕ေသးလဲ။’’

လူနာ။     ။‘‘ေဒသခံအေထြေထြေရာဂါကုဆရာ၀န္နဲ႕ပါ။’’

အထူးကု။     ။‘‘အေထြေထြေရာဂါကုနဲ႕..ဟုတ္လား။ သက္သက္မဲ႕အခ်ိန္ျဖဳန္းတာပဲ။ ေျပာစမ္းပါဦး။ ဘယ္လိုအသံုးမက်တဲ႕ အႀကံေတြမ်ား ခင္ဗ်ားကိုေပးလိုက္လဲ။’’

လူနာ။     ။‘‘အထူးကုႀကီးဆီကို လာေတြ႕ဖို႕ေျပာလုိက္ပါတယ္။’’

ေသခ်ာေအာင္ေတာ႕ေျပာေပးပါ...

ပီတာက သူ႕ဆရာ၀န္ရဲ႕ ေဆးခန္းကို လာေတြ႕ဖို႕အခ်ိန္အတြက္ ဖုန္းေခၚပါတယ္။

ဖုန္းေျဖၾကားသူ ၀န္ထမ္းက ေျပာပါတယ္။ ‘‘စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္၊ ရွင္႕ကို လာမယ္႕ႏွစ္ပတ္အတြင္းဘယ္လိုမွ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ပါဘူး။’’

‘‘ဗ်ာ...အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို က်ဳပ္ကေသေနေလာက္ၿပီဗ်။’’

‘‘ကိစၥမရွိပါဘူးရွင္။ ရွင္႕မိန္းမကသာ ကၽြန္မတို႕ကို အေၾကာင္းၾကားရင္ ခ်ိန္းထားတဲ႕အခ်ိန္ကို  ျပန္ဖ်က္ေပးပါ႕မယ္။’’

အေရးေပၚ...

ပင္ပန္းေနတဲ႕ဆရာ၀န္က ညလယ္ေခါင္ႀကီးၾကမွ လာတဲ႕ဖုန္းေၾကာင္႕ လန္႕ႏိုးသြားပါတယ္။

စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတဲ႕ ငယ္ရြယ္တဲ႕မိခင္တစ္ေယာက္က အသနားခံေတာင္းပန္ေနပါတယ္။ ‘‘ေက်းဇူးျပဳၿပီးခ်က္ခ်င္းလာေပးပါ ေဒါက္တာ။ ကၽြန္မကေလးက သေႏၶတားေဆးကို မ်ိဳခ်လိုက္လို႕ပါရွင္။’’

ဆရာ၀န္လည္း အ၀တ္အစားျမန္ျမန္လဲလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႕ သူအိမ္အေပါက္၀ကေနေတာင္ မထြက္ရေသးဘူး ဖုန္းတစ္ခါ ထပ္ျမည္လာတယ္။

‘‘ဆရာလာစ႐ာမလိုေတာ႕ပါဘူး’’ အမ်ိဳးသမီးက စိတ္သက္သာရာရတဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံနဲ႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ‘‘ကၽြန္မေယာက်္ား ေနာက္ေဆးတစ္လံုး အခုပဲရွာလို႕ေတြ႕သြားလို႕ပါ။’’

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဟာသေတြကိုေတာ႕ Rewa Mirpuri စုစည္းထားတဲ႕ Best of Humor စာအုပ္ထဲက ျပန္ေကာက္ႏႈတ္ၿပီး ဘာသာျပန္ထားတာပါ။

ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ...

ဦးေမာင္

၂၈-၀၂-၂၀၁၀ ေန႕လည္ ၀၁း၁၀

စိတ္ကိုျမွင္႕၍ျမင္႕ၾကေစ

     ဟားဗတ္တကၠသိုယ္ စိတ္ပညာပါေမာကၡ ရိုဇန္သယ္ဟာ ႂကြက္ျဖဴကေလးေတြကိုအသံုးခ်ၿပီး စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ႕ ၀ကၤဘာေလွ်ာက္ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုကို လုပ္ခဲ႕ဖူးပါတယ္။

     စမ္းသပ္ခ်က္မတိုင္ခင္မွာ ႂကြက္ျဖဴကေလးေတြကို အုပ္စု ၃စုခြဲလိုက္ၿပီး စပ္းသပ္ခ်က္လုပ္မယ္႕လူအဖြဲ႕ ေအ၊ ဘီ၊ စီ ၃ဖြဲ႕ကို ခြဲေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေအအဖြဲ႕ကို ေျပာပါတယ္။ ‘‘မင္းတို႕ေတြ အရမ္းကံေကာင္းတယ္။ မင္းတို႕ကိုေပးတဲ႕ ႂကြက္ျဖဴေလးေတြက ပါေမာကၡေတြ အထူးတလည္ေရြးခ်ယ္ေပးထားၿပီး အႀကံကုန္ဥာဏ္ကုန္ေလ႕က်င္႕ေပးထားတဲ႕ ႂကြက္ကေလးေတြပဲ။ သူတို႕ကမ်ိဳးရိုးေကာင္းၿပီး ဥာဏ္လည္းအရမ္းထက္ၾကတယ္။ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးက လူ႕ဦးေႏွာက္နီးနီးပဲ။ ဒါေၾကာင္႕ မင္းတို႕ ဒီႂကြက္ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းျပဳမူဆက္ဆံရမယ္။ သူတို႕ရဲ႕စြမ္းရည္ကို အေကာင္းဆံုးအဆင္႕ျဖစ္လာေအာင္ မင္းတို႕ကအစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီး ျမွင္႕တင္ေပးရမယ္။’’

     ဘီအဖြဲ႕ကိုေတာ႕ ဒီလိုေျပာပါတယ္။ ‘‘မင္းတို႕ရဲ႕ကံကေတာ႕ သာမန္ပါပဲ။ ဒီႂကြက္ျဖဴေလးေတြက  ႐ိုး႐ိုးႂကြက္ေလးေတြပဲ။ မ်ိဳး႐ိုးလည္းသာမန္ျဖစ္သလို ဥာဏ္ရည္လည္းသာမန္ပါပဲ။ မင္းတို႕က သူတို႕ကို သံုးေနၾကနည္းလမ္းေတြအတိုင္း ေလ႕က်င္႕ေပးရင္ရပါၿပီ။’’

     စီအဖြဲ႕ကိုက်ေတာ႕ ဒီလိုေျပာပါတယ္။ ‘‘မင္းတို႕ကေတာ႕ အလြန္႕အလြန္ကို ကံဆိုးတယ္။ ဒီႂကြက္ျဖဴေလးေတြဟာ တကယ္႕ကိုကံေခၾကပါတယ္။ သူတို႕က မ်ိဳး႐ိုးလည္းညံ႕ၿပီး ဥာဏ္ရည္လည္းအရမ္းနိမ္႕တယ္။ တကယ္႕ ႂကြက္ငတံုးေလးေတြပါပဲ။ မင္းတုိ႕ ဒီႂကြက္ေတြကို ဘာနည္းလမ္းပဲသံုးၿပီး ေလ႕က်င္႕ေပးပါေစ ရပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ဗီဇကိုက သတ္မွတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီပဲ။’’

     အဖြဲ႕သံုးဖြဲ႕က စမ္းသပ္ခ်က္လုပ္တဲ႕သူေတြဟာ ေျပာထားတဲ႕ၫႊန္ၾကားထားခ်က္အတိုင္း ႂကြက္ျဖဴေလးေတြကို အသီးသီးေလ႕က်င္႕ေပးၿပီးလို႕ တစ္လအၾကာမွာ ပါေမာကၡက အုပ္စုသံုးစုခြဲထားတဲ႕ ႂကြက္ျဖဴေလးေတြနဲ႕ စမ္းသပ္ခ်က္ေတြျပဳလုပ္ပါေတာ႕တယ္။ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ေတြကေတာ႕ ေအအဖြဲ႕ရဲ႕ ႂကြက္ျဖဴေလးေတြဟာ ထင္ထားတဲ႕အတိုင္း ဥာဏ္ရည္အထက္ဆံုးျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ၀ကၤဘာကို ထြက္ႏိုင္တဲ႕အျပင္ ၾကာခ်ိန္က ကၽြမ္းက်င္သူေတြႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင္႕ထားတဲ႕အခ်ိန္ထက္ေတာင္ နည္းေနပါေသးတယ္။ ဘီအဖြဲ႕ရဲ႕ ႂကြက္ျဖဴေလးေတြကေတာ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္သာမန္ပဲ ျဖစ္ေနၿပီး သူတို႕ထဲကတစ္၀က္ေလာက္သာ ၀ကၤဘာထဲက ထြက္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ၾကာခ်ိန္ကလည္း ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင္႕ထားတာထက္ အနည္းငယ္ပိုပါတယ္။ စီအဖြဲ႕ရဲ႕ႂကြက္ျဖဴေလးေတြကေတာ႕ ကံအဆိုးဆံုးပါ။ ၂ေကာင္သာ ၀ကၤဘာထဲကထြက္ႏိုင္ခဲ႕ၿပီး ၾကာခ်ိန္ကလည္း သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားလွပါတယ္။

     စမ္းသပ္မႈၿပီးသြားတဲ႕အခါမွာေတာ႕ ပါေမာကၡရိုဇန္သယ္က အဖြဲ႕အသီးသီးကို ေအးေဆးစြာနဲ႕ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ‘‘အမွန္ေတာ႕ ဒီႂကြက္ျဖဴေလးေတြဟာ မ်ိဳး႐ိုးတို႕ဥာဏ္႐ည္တို႕ ဘာဆိုဘာမွ မကြဲျပားၾကပါဘူး။ သူတို႕က သာမန္ႂကြက္ျဖဴေလးေတြပါပဲ။ ငါက သူတို႕ကို အဖြဲ႕ ၃ဖြဲ႕ခြဲလိုက္တာ သက္သက္ပါပဲ။’’

     စမ္းသပ္ခ်က္လုပ္တဲ႕လူေတြဟာ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ျပဴးလို႕ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ကုန္ၿပီး တစ္လအတြင္း ႂကြက္ျဖဴေလးေတြအေပၚ သူတို႕ျပဳမူဆက္ဆံပံုမ်ားကို ျပန္ေတြးမိကုန္ၾကပါေတာ႕တယ္။ ေအအဖြဲ႕ကလူေတြက သူတို႕ရဲ႕ႂကြက္ျဖဴေလးေတြကို အရမ္းတန္ဖိုးထားၾကပါတယ္။ သူတို႕က ႂကြက္ေလးေတြကို အစြမ္းကုန္ ျပဳစုေစာင္႕ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ အတက္ႂကြဆံုးနဲ႕ ခက္ခဲေပ႕ဆိုတဲ႕နည္းလမ္းေတြနဲ႕ ဒီ‘စူပါႂကြက္’ေလးေတြကို ေလ႕က်င္႕ေပးခဲ႕ၾကပါတယ္။ ဒါ႕အျပင္ ဒီႂကြက္ကေလးေတြနဲ႕ အခ်ိန္မွန္သတ္မွတ္ၿပီး ‘ဘာသာစကားဖလွယ္’တာမ်ိဳးေတြကိုလည္း လုပ္ခဲ႕ၾကပါေသးတယ္။ ဘီအဖြဲ႕ကလူေတြကေတာ႕ သူတို႕႐ဲ႕ စမ္းသပ္ခံႂကြက္ကေလးေတြကို သာမန္အိမ္ေမြးတိ႐ိစာၦန္ေလးေတြလို ျပဳမူဆက္ဆံခဲ႕ၾကၿပီး သာမန္နည္းလမ္းေတြနဲ႕သာ ေလ႕က်င္႕သင္ၾကားေပးခဲ႕ၾကပါတယ္။ စီအဖြဲ႕က လူေတြကေတာ႕ သူတို႕ကံမေကာင္းတာကိုပဲ သက္ျပင္းခ်ေနခဲ႕ၾကပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ တံုးအလြန္းတဲ႕ႂကြက္ကေလးေတြနဲ႕ႀကံဳရၿပီး ေလ႕က်င္႕ေပးစဥ္အခါမွာလည္း မူမမွန္တဲ႕လကၡဏာရပ္ေတြက ဒီႂကြက္ကေလးေတြဟာ ‘အတံုးတကာ႕အတံုး’ ေလးေတြဆိုတာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ႕ၾကရလို႕ပါ။ ဥပမာအားျဖင္႕ ၫႊန္ၾကားမႈကိုနားမေထာင္ျခင္း နဲ႕ အမွတ္အသားမရွိျခင္း စတာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ပဲ ဒီသနားစရာႂကြက္ကေလးေတြကို သူတို႕မၾကာခဏဆိုသလို ဆဲဆိုျငဴစူခဲ႕ၾကပါတယ္။ တခါတေလမွာ ေမ႕ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အစာမေႂကြးမိတဲ႕ နည္းလမ္းနဲ႕ ႂကြက္ကေလးေတြကို ဒဏ္ေပးခဲ႕ၾကပါတယ္။

     ပါေမာကၡရိုဇန္သယ္ဟာ ဒီစမ္းသပ္မႈကေလးကေနတဆင္႕ လူေတြကို တခုခုေျပာျပခ်င္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး မကြာျခားေသာ္ျငားလည္း ျပဳမူေျပာဆိုဆက္ဆံခံရပံု မတူတဲ႕အခါမွာေတာ႕ (လူေတြ၊ တိရစာၦန္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြး) အနိမ္႕အျမင္႕ဆိုတာ ေနာက္ဆံုးမွာ ကြဲျပားကုန္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ျဖင္႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း  (မိမိနဲ႕သူတစ္ပါးအေပၚ) ဘယ္လိုသေဘာထားေတြနဲ႕ ျပဳမူဆက္ဆံသင္႕သလဲဆိုတာ စဥ္းစားသင္႕ၾကေၾကာင္းပါ။

သေဘာတရား။     ။ ။မိမိကိုယ္၌အပါအ၀င္ ေလာကလူသားတခုလံုးကို  မိမိရဲ႕ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈျဖင္႕ (ေကာင္းမြန္လာေအာင္) ေျပာင္းလဲသင္႕ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ ထက္ျမက္တဲ႕လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ထက္ျမက္တဲ႕လူေတြရဲ႕ စံခ်ိန္စံၫႊန္းေတြအတိုင္း မိမိကုိယ္ကို ေတာင္းဆိုၾကဖို႕ပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 罗森塔尔效应 (Pygmalion effect, or Rosenthal effect) ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ပါေမာကၡရိုဇန္သယ္ရဲ႕ စမ္းသပ္မႈအၾကမ္းဖ်င္းေလးကို ပိုမိုေလ႕လာခ်င္သူမ်ားအေနနဲ႕ ေအာက္ပါလင္႕ခ္ကို သြားေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ။ http://www.answers.com/topic/pygmalion-effect

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၂၁.၀၂.၂၀၁၀ ညေန ၀၅း၀၈

စြန္႕လႊတ္ျခင္းနဲ႕ေရြးခ်ယ္ျခင္း

     အေမရိကန္က မိုက္ကယ္လို႕ေခၚတဲ႕လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ တရုတ္ျပည္ကို လာေရာက္လည္ပတ္စဥ္မွာ တရုတ္မေလး ဟြမ္လိကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္သြားပါတယ္။

     ၂ႏွစ္ေလာက္ပိုးပန္းၿပီးတဲ႕ေနာက္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဟြမ္လိက  သေဘာက်သြားၿပီး  သက္ေသာင္႕သက္သာလုပ္ေနရတဲ႕ သူမရဲ႕အလုပ္ကိုထြက္လို႕ မိုက္ကယ္နဲ႕ အေမရိကားကို လိုက္သြားပါေတာ႕တယ္။

     မထင္မွတ္ထားမိတာက ပ်ားရည္စမ္းကာလေက်ာ္ကာစပဲရွိေသးတယ္၊ မုိက္ကယ္က သူမကို အလုပ္ထြက္လုပ္ဖို႕ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ‘‘ဒါလင္ရယ္၊ ကၽြန္မရွင္႕အတြက္ အလုပ္ကလည္းထြက္ခဲ႕တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေမြးရပ္ေျမကိုစြန္႕ၿပီး အေမရိကန္ကို လိုက္လာခဲ႕တယ္။ ကၽြန္မရွင္႕အတြက္ စြန္႕လႊတ္ခဲ႕တာေတြကို နားလည္ခံစားၿပီး ကၽြန္မကို ၃၊၄ႏွစ္ေလာက္ ရွာေကၽြးပါဦးလား’’ လို႕ ဟြမ္လိက ခၽြဲလိုက္ပါတယ္။ 

     ‘‘ဘာေျပာတယ္။’’ မိုက္ကယ္ အရမ္းအံ႕အားသင္႕သြားတယ္။ ‘‘ဒါကို ‘စြန္႕လႊတ္’ တယ္လို႕ ဘယ္ေျပာလို႕ျဖစ္မလဲ။ ဒါ မင္းရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈကြ။ အာလံုးကို မင္းလိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႕ လုပ္ခဲ႕တာမဟုတ္ဘူးလား။’’

     ဒီစကားလည္းၾကားေရာ ဟြမ္လိဟာ မူးေမ႕မတတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူေတာ႕ လူကဲခတ္မွားၿပီလို႕ ထင္လိုက္မိတာေပါ႕။ ေနရာစိမ္းလူစိမ္းေတြနဲ႕ အေမရိကားမွာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ေခါင္းမာမာနဲ႕ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ႕အတြက္ေၾကာင္႕  ေနာက္၃၊၄လအၾကာမွာ မုိက္ကယ္က ကြာရွင္းျပတ္စဲဖို႕ ေျပာပါေတာ႕တယ္။

     ကြာရွင္းျပတ္စဲၿပီးေနာက္မွာ ဟြမ္လိဟာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ဆင္းခဲ႕ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ သူမအတြက္ ခြဲေပးခဲ႕တဲ႕ပစၥည္းေတြ သံုးလို႕ကုန္သြားတဲ႕အခါမွာေတာ႕ ကိုယ္႕၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းဖို႕ သူမ်ားအလုပ္ကို မလုပ္လို႕မရေတာ႕ပါဘူး။ မေမွ်ာ္လင္႕ထားမိတာက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကိုယ္႕ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းရပ္တည္လာႏိုင္တာကိုပါ။ ေငြလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ျပန္စုမိလာပါေတာ႕တယ္။ 

     အဲဒီေဒသရဲ႕ ဓေလ႕စရိုက္နဲ႕လူေတြအေၾကာင္းနားလည္လာေတာ႕မွာပဲ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြစိတ္ထဲမွာ တစ္ဖက္သားရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈကိုေလးစားတယ္ဆိုတဲ႕ အေျပာပဲရွိၿပီး တစ္ဖက္သားရဲ႕စြန္႕လႊတ္မႈကို ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတဲ႕ အေျပာမ်ိဳး မရွိဘူးဆိုတာကို သူမသေဘာေပါက္လာပါတယ္။

     ဒါေၾကာင္႕ ေရြးခ်ယ္မႈေတြျပဳလုပ္တဲ႕အခါ ကိုယ္႕ရဲ႕စိတ္ထဲကစစ္မွန္တဲ႕ဆႏၵအတိုင္း လုပ္ဖို႕လိုပါတယ္။ တစ္ဖက္သူက ကိုယ္႕ကိုေက်းဇူးတင္လြန္းတဲ႕အတြက္ ကိုယ္႕ေရြးခ်ယ္မႈရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္ေတြကို လံုး၀ တာ၀န္ယူမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

     ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ေျပာရရင္လည္း သေဘာတရားက အတူတူပဲမဟုတ္ပါလား။

သေဘာတရား။     ။ မိမိေ႐ြးခ်ယ္မႈအတြက္ တျခားလူကို တာ၀န္မခံခိုင္းဖို႕ပါ။  မဟုတ္ရင္လည္း တျခားလူကို ကိုယ္႕အေပၚတာ၀န္မယူဘူးလို႕ သြားၿပီးအျပစ္မတင္ဖို႕ပါ။ ဒါ႕အျပင္ မိမိဖာသာေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္မႈနဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို ဘယ္ေတာ႕မွ မစြန္႕လႊတ္ဖို႕ပါ။ သို႕မွသာ ခ်မ္းသာျခင္းအစစ္ကို လက္ပိုင္ရရ ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကမွာပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 牺牲与选择 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၁၈.၀၂.၂၀၁၀ ည ၁၁း၃၁

စြန္႕ဖို႕လိုေနတာက

     ၅ႏွစ္ျပည္႕ေမြးေန႕မွာ ညိဳညိဳေလးဟာ ပုလဲတုဆြဲႀကိဳးုေလးတစ္ကံုးကို လက္ေဆာင္ရခဲ႕ပါတယ္။ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးကို ႀကိဳက္လြန္းလို႕ သူ႕မွာလက္ကမခ်ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာအက်ႌပဲ၀တ္၀တ္ သူကေတာ႕ အဲဒီဆြဲႀကိဳးေလးကို လည္ပင္းမွာအၿမဲဆြဲထားတတ္ပါတယ္။ ညဘက္အိပ္ရင္လည္း ဆြဲႀကိဳးေလးကို ေခါင္းအံုးေဘးမွာ ထားၿပီးအိပ္ပါတယ္။ ၆ႏွစ္ျပည္႕ေမြးေန႕ေရာက္တဲ႕အထိ ဆြဲႀကိဳးေလးအေပၚ သူ႕ႏွစ္သက္မႈက ေလ်ာ႕မသြားပဲ တိုးလို႕သာလာပါတယ္။

     ‘‘ေမေမ၊ ဒီေန႕သမီးကို ဘာလက္ေဆာင္ေပးမွာလဲဟင္။’’ ညိဳညိဳေလးက သူ႕အေမကို ေမးလိုက္ပါတယ္။

     မေအက ခါးေလးကိုင္းၿပီး သူ႕ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႕မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ နဖူးေလးအပ္လို႕ ‘‘သမီးေလးရယ္၊ ေမေမက သမီးေလးကို အရမ္းလွတဲ႕ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုေပးရမွာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ သမီးရဲ႕ ပုလဲဆြဲႀကိဳးေလးနဲ႕ေတာ႕ အလဲအလွယ္လုပ္မွရမယ္။’’

     ဒါကိုလည္းၾကားေရာ ညိဳညိဳေလးရဲ႕ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ တမုဟုတ္ခ်င္းပဲ မ်က္ရည္ေလးေတြေ၀႕လာတာေပါ႕။ ‘‘မျဖစ္ဘူး၊ ေမေမရဲ႕။ သမီးဒီဆြဲႀကိဳးေလးကို အရမ္းႀကိဳက္တာေမေမလည္းသိတာပဲ။ သမီး တျခားဟာနဲ႕ အလဲအလွယ္လုပ္မယ္ေလ၊ ရမလား။’’

     ‘‘မရဘူးကြယ္။’’ မေအရဲ႕ေလသံက အရမ္းႏူုးညံ႕ေပမယ္႕ ခုိင္မာျပတ္သားလွပါတယ္။

     ‘‘သမီးရဲ႕ ဆင္ျဖဴရုပ္ကေလး ေမေမ႕ကို ေပးမယ္ေလ။ အဲဒါေလးက သမီးအရမ္းႀကိဳက္တဲ႕ ကစားစရာေလး။ ဟို မင္းသမီးဂါ၀န္လွလွေလးကိုလည္း ေမ႕ေမ႕ကိုေပးလို႕ရတယ္.......’’ ညိဳညိဳေလးက ပူပန္စိတ္ကေလးနဲ႕ ေျပာေနရွာပါတယ္။

     ‘‘မရဘူးကြယ္၊ ေမေမက သမီးရဲ႕ ဆြဲႀကိဳးကိုပဲလိုခ်င္တာ။’’ မေအက ေခါင္းခါၿပီး ထပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     ညိဳညိဳေလး အသံတိတ္သြားတယ္။ ေတာက္ပတဲ႕ မ်က္ရည္လံုးေလးေတြက မ်က္ႏွာေပၚမွာ တလံုးၿပီးတလံုး လိမ္႕ဆင္းလာပါေတာ႕တယ္။ ခဏေလာက္ အသံတိတ္ေနၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးမွာ ညိဳညိဳေလးက လည္ပင္းကပုလဲဆြဲႀကိဳးေလးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္ၿပီးေတာ႕ လက္ေလးႏွစ္ဖက္နဲ႕ သူ႕အေမကို ေပးလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘သမီးေလး..ေရာ႕၊ ဒါကေမေမ သမီးကို ေပးတဲ႕ လက္ေဆာင္။’’ မေအရဲ႕ အသံက အနည္းငယ္ ဆို႕နင္႕ေနပါတယ္။

     ညိဳညိဳေလးက ေျဖးေျဖးျခင္းေခါင္းေမာ႕လုိက္ပါတယ္။ သူ႕အငိုမ်က္လံုးေလးထဲမွာ လွပေသသပ္တဲ႕ ဗူးေလးတခု ေပၚလာပါတယ္။ အထဲမွာေတာ႕ ညက္ေညာစင္ၾကယ္ၿပီး ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေအာင္လွတဲ႕ ပုလဲဆြဲႀကိဳးေလးတစ္ကံုး။ ဒါကေတာ႕ ပုလဲအစစ္ပါ။

     လတ္စသတ္ေတာ႕ မေအက သမီးျဖစ္သူ ပုလဲတုဆြဲႀကိဳးေလးကို စြန္႕လႊတ္ရဲတဲ႕အခ်ိန္အထိ တမင္ေစာင္႕ၿပီးေတာ႕မွ ပုလဲအစစ္ဆြဲႀကိဳးေလးကို ေပးခဲ႕တာကိုး။

သေဘာတရား။     ။ ရတနာအတုကိုစြန္႕မွ ရတနာအစစ္ကိုရမွာပါ။ တန္ဖိုး စစ္စစ္မွန္မွန္မ႐ွိတဲ႕အရာေတြကို ကိုယ္႕ဘ၀ထဲမွာထားမယ္ဆိုရင္ တကယ္တန္ဖိုးစစ္မွန္တဲ႕အရာေတြက ေရာက္လာႏိုင္ေတာ႕မွာမဟုတ္ပါဘူး။ (စြဲလမ္းမႈေတြနဲ႕လိုခ်င္ေနတဲ႕ မစစ္မွန္တဲ႕အရာေတြကို) နာၾကင္မႈကိုၿမိဳသိပ္ၿပီး ျဖတ္ႏိုင္မွ (စစ္မွန္တာေတြကို) ပိုၿပီးရလာႏိုင္ၾကမွာပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 妞妞的项链 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၁၈.၀၂.၂၀၁၀ ည ၁၀း၁၃

ဘာသာျပန္ျခင္း

     [ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာသာအနည္းငယ္မွ်သာျပန္ဖူးပါသည္။ ဘာသာျပန္ကၽြမ္းက်င္သူလည္းမဟုတ္ပါ။ ဘာသာေကာင္းမြန္စြာျပန္တတ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသူတစ္ဦးသာျဖစ္ပါသည္။ မိမိ ခံစားခဲ႕ရ ႀကံဳခဲ႕ရသည္မ်ားကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ အေရးမေတာ္၍ ဆရာႀကီးပံုေပါက္ခဲ႕ေသာ္ နားလည္မႈျဖင္႕ ခြင္႕လႊတ္ေပးၾကေစလိုပါသည္။]

     ဘာကိစၥမဆို လြယ္တယ္လို႕ေတြးရင္လြယ္ပါတယ္။ ခက္တယ္လို႕ေတြးရင္လည္း ခက္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္တကယ္ လုပ္ၾကည္႕တဲ႕အခါ အခက္အခဲကေတာ႕ အနည္းနဲ႕အမ်ားဆိုသလို ေတြ႕လာႏိုင္ပါတယ္။

     အဲဒီေတာ႕ ဘာသာျပန္ျခင္းအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားၾကပါမလဲ။ ဘာသာျပန္တာဟာ လြယ္ကူပါသလား? ဒီေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ႀကိဳးစားၿပီး ေျဖၾကည္႕ၾကရေအာင္လားဗ်ာ။

     ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္မလုပ္ခင္တုန္းက ဟုိစာအုပ္ဘာသာျပန္ခ်င္သလိုလို၊ ဒီစာအုပ္ဘာသာျပန္ခ်င္သလိုလိုနဲ႕ ဘယ္ဟာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစျဖစ္ခဲ႕ပါဘူး။ စဖို႕ႀကိဳးစားခဲ႕တိုင္း ဟုိဟာမသိ ဒီဟာမသိနဲ႕ တိုးလိုးတန္းလန္းရပ္သြားခဲ႕တာခ်ည္းပါပဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း စံုမွစံု။ အဘိဓါန္လွန္ရမွာပ်င္းတာရယ္။ တျခားစာႀကီးေပႀကီးေတြကို မ်ားမ်ားဖတ္မွ ဘာသာျပန္ရတာ ပိုေကာင္းမယ္ဆိုတာေတြ။ ခါးနာတာနဲ႕။ ေခါင္းကိုက္တာနဲ႕။ ဒီထက္အေရးႀကီးတာေတြ လုပ္ေနရတာနဲ႕။  ေပးလည္းေပးႏိုင္လြန္းတဲ႕ ဆင္ေျခေတြ။ (ဒီေန႕အထိလည္း ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာေတြကို ဆင္ေျခမ်ိဳးစံုေပးတုန္းပါပဲ။)

     တကယ္႕တကယ္ အေနာက္ကတြန္းအားနဲ႕ အလုပ္သေဘာလည္းဆန္လာေရာ အဲဒါေတြကို အကုန္ေဘးပံုရေတာ႕တာပဲ။ ပ်င္းပ်င္းမပ်င္းပ်င္း အဘိဓါန္လွန္။ ေရာခ်လို႕မွမရတာ။ တျခားစာေတြလည္းမဖတ္အားပါဘူး။ ကိုယ္ဘာသာျပန္ရမယ္႕ဟာကိုပဲ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ၾကည္႕ေနရတာ။ ခါးနာလည္းလုပ္၊ ေခါင္းကိုက္လည္းလုပ္။ ဒီထက္အေရးႀကီးတာမရွိ။ ဒါကအေရးအႀကီးဆံုးပဲ။  အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးၾကမွ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးမိန္႕ခဲ႕ဖူးတဲ႕စကားေလးနဲ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို တြန္းရတာေပါ႕။ ‘‘လုပ္ခ်င္ခ်င္မလုပ္ခ်င္ခ်င္ ေပလုပ္’’ ဆိုတာ။ (တရားက်င္႕တဲ႕ေနရာမွာအသံုးခ်ဖို႕ မိန္႕ခဲ႕ပံုရပါတယ္။)

    လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။ ဘာသာျပန္လုပ္ငန္းရဲ႕ ပထမဆံုးအခက္အခဲက ကိုယ္ကိုင္တြယ္ရတဲ႕ ဘာသာစကားကို ေ၀ါဟာရ မကၽြမ္းက်င္တာပါ။ ဒါကေတာ႕ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြ၊ အဘိဓါန္ေတြကို အားကိုးရင္ ေျပလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႕စိမ္းတဲ႕နယ္ပယ္အေၾကာင္း ဘာသာျပန္တုန္းကဆို ငိုေတာင္ငိုခ်င္တယ္။ တစ္လံုးမွ ကိုယ္နဲ႕မရင္းႏွီးဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းဆီက ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာအဘိဓါန္ ၂အုပ္၃အုပ္ေလာက္ ငွားလို႕ရေတာ႕မွပဲ စိတ္ထဲ နည္းနည္းေပါ႕သြားေတာ႕တယ္။ ဒါေတာင္မွ အဘိဓါန္ထဲမွာ ကုိယ္ရွာခ်င္တာ အကုန္မရွိပါဘူး။

     ဒုတိယကေတာ႕ ဘာသာစကားအခက္အခဲမရွိဘူးထားဦး၊ ဆီေလ်ာ္တဲ႕ေ၀ါဟာရနဲ႕ ဖလွယ္ႏိုင္ေရးကခက္ျပန္ေရာ။ အေျခအေနနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္  ေ၀ါဟာရေတြ ေျပာင္းသံုးရပါတယ္။ ခပ္တည္တည္ ခပ္ခန္႕ခန္႕ ျပန္ရမွာလား။ ဟာသသံေလးေႏွာၿပီးျပန္ရမွာလား။ ေလသံအေနအထား၊ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္၊ ဇတ္လမ္းအေျခအေန၊ ေခတ္အခါကာလ၊ ေနာက္ခံဆင္း(Scene) စတာေတြနဲ႕ကိုက္ညီေအာင္ ေ၀ါဟာရတစ္လံုးထဲကိုပဲ အသံုးအႏႈံးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ အလိုက္သင္႕ေျပာင္းလဲသံုးႏႈံးေပးရပါတယ္။ 

     တတိယကေတာ႕ ေျပျပစ္တဲ႕၀ါက်ေလးေတြ၊ စာပိုဒ္ေလးေတြ၊ စကားေလးေတြရလာဖို႕ပါ။ သဒၵါပိုင္းလို႕ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စာေတြစကားေတြက ေထာင္႕ေထာင္႕ႀကီးေတြျဖစ္ေနရင္ အရမ္းသိသာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေဘးလူအကူအညီ ယူရေတာ႕တာပါပဲ။ ကုိယ္ျပန္ထားတဲကဟာကို ကိုယ္႕ဖာသာျပန္ဖတ္ရင္ေတာ႕ ဟုတ္ေနသလိုလို။ သူမ်ားကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျပန္ဖတ္ခိုင္းေတာ႕မွ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကိုေတာ႕ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရင္ ေျဖရွင္းလို႕ ရႏိုင္ပါတယ္။

     စတၱဳထၳကေတာ႕ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ ကိစၥရပ္ေတြအေပၚျမင္ၾကပံုပါ။ အထူးသျဖင္႕ ဟာသဘာသာျပန္ တခ်ိဳ႕ကိုဖတ္ၿပီး မရယ္ရတဲ႕အခါ တခုခုသိဖို႕လိုေနေၾကာင္း သတိထားမိၾကမွာပါ။ ဟာသက ရယ္စရာမေကာင္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က သိထားရမယ္႕ ယဥ္ေက်းမႈထံုးတမ္းေတြကို မသိထားတာေၾကာင္႕လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

     ပဥၥမကေတာ႕ က်င္လည္းက်က္စားရာ နယ္ပယ္အသိုင္းအ၀ိုင္းပါ။ ေရွ႕ေနေလာက၊ စီးပြားေရးေလာက၊ ဆရာ၀န္ေလာက စသျဖင္႕ သူတို႕ေတြရဲ႕ေလာကမွာ အသံုးမ်ား လူသိမ်ားတဲ႕ ေ၀ါဟာရနဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြပါ။ ဒါေတြကေတာ႕ စာစံုဖတ္၊ လူစံုေပါင္းမွ ရလာႏိုင္မယ္႕ ဗဟုသုတေတြပါ။

     ဆဌမကေတာ႕ ဘာသာစကားကိုယ္၌ပါ။ ဒါကေတာ႕ ပိုၿပီးခက္ခဲတဲ႕အပိုင္းပါ။ စာေပမတူတဲ႕အတြက္ ျဖစ္လာတဲ႕အခ်က္ပါ။ ဒါေတြကိုေတာ႕ နီးနီးစပ္စပ္ ကိုယ္႕စာေပအသံုးအႏႈံးမ်ိဳးရေအာင္ပဲ ျပန္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ စကားပံုလိုဟာမ်ိဳးေတြပါ။ တခါတေလမွာ ဖလွယ္စရာမရွိေလာက္ေအာင္ ကြဲျပားလွပါတယ္။

     သတၱမကေတာ႕ ေ၀ါဟာရအက်စ္အေဖာင္းပါ။ တခါတေလမွာ ဘာသာျပန္ရင္ ကိုယ္႕ဘာသာစကားကိုယ္ ဖလွယ္လိုက္ၿပီးတဲ႕အခါ သူက စာတစ္ေၾကာင္း ကိုယ္က စာႏွစ္ေၾကာင္း၊ သူကစာတစ္မ်က္ႏွာ ကိုယ္က စာႏွစ္မ်က္ႏွာေလာက္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူက စကားတစ္ခြန္း ကိုယ္က သံုးေလးခြန္းျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူက တစ္သံထဲထြက္ၿပီး ကိုယ္႕က်မွ အသံသံုးေလးသံေလာက္ထြက္ေနတာပါ။

     အ႒မကေတာ႕ သူတိုမွာ ဒီလိုသံုးေပမယ္႕ မိမိဘာသားစကားမွာ ဘယ္လိုသံုးသလဲဆုိတာ ေလ႕လာရတာပါ။ ဒီအခ်က္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ဒြိဟပြားစရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ားဘာသာျပန္ေလးေတြကို စဖတ္တုန္းက စာထဲမွာေရးထားတဲ႕ ေ၀ါဟာရကိုက်ေတာ႕မျပန္ဘဲနဲ႕ မပါတဲ႕ေ၀ါဟာရကိုေတာ႕ ထည္႕သံုးထားတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကိုယ္က အထင္ေတာင္တစ္မ်ိဳးေရာက္ခဲ႕မိေသးတယ္။ တိုက္ရိုက္ဖလွယ္လိုက္ရင္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေတာ႕ ရလာႏိုင္ေကာင္းေပမယ္႕ ကိုယ္႕အသံုး ကိုယ္႕အေျပာမဟုတ္တဲ႕အတြက္ ေထာင္႕ေထာင္႕ႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ႕ ခံစားခ်က္ႀကီးက အပိုပါေနေတာ႕မွာပါ။ ဒါေပမယ္႕ ဆီေလ်ာ္ေအာင္၊ အာေဘာ္မိေအာင္၊ ေျပျပစ္ေအာင္ စတာေတြအတြက္ free ရမ္းလုပ္လို႕လည္းမရႏိုင္ပါဘူး။ ခ်ိန္ဆမႈအမ်ားႀကီးလိုအပ္လာပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကိုေတာ႕ ဘာသာျပန္သက္ရင္႕ေနတဲ႕ ဆရာသမားႀကီးမ်ားရဲ႕ ဘာသာျပန္ေတြကို ျပန္ေလ႕လာတာရယ္ ၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ဘာသာျပန္သက္ရင္႕လာတာရယ္ကလြဲလို႕ တျခားျဖတ္လမ္းမရွိႏိုင္ဘူးလို႕ထင္မိပါတယ္။

     ဒီအခက္အခဲေတြအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနရျခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ဘာသာျပန္တာဟာ လြယ္ကူသလားဆိုတဲ႕အခ်က္ပါ။ ပထမဆံုးက နိဒါန္းကိုျပန္ေကာက္ၾကည္႕ဖို႕ပါ။ 

     

     ဘာသာျပန္နဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ရရင္ ကုိယ္႕စိတ္ထဲ ကိုယ္႕ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ အေတြးေတြကို သိပ္မနက္နဲရင္ အလြယ္တကူေရးခ်လို႕ရႏိုင္မွာပါ။ ဘာသာျပန္ကေတာ႕ အဲဒီေလာက္ မလြယ္ဘူးလို႕ ထင္မိပါတယ္။ ဘာသာစကားေပါင္းကူးတံတားကို အဆင္ေျပေျပခင္းေပးဖို႕ တာ၀န္တစ္ရပ္ အပိုရွိလာပါတယ္။ မူရင္းစာေရးသူရဲ႕ အာေဘာ္နဲ႕ ဆိုလိုရင္းကို မတိမ္းမေစာင္းပဲ ထပ္တူျပဳေပးႏိုင္ဖို႕ တာ၀န္ကိုလည္း ယူထားရပါတယ္။ အေပ်ာ္ဖတ္စာေပေတြ၊ ပံုတိုပတ္စေတြကို ဘာသာျပန္ရင္ ဒီေလာက္ ဒုကၡခံဖို႕လိုခ်င္မွလိုမွာပါ။ ဒါေပမယ္႕ သမိုင္းဘာသာျပန္၊ သတင္းဘာသာျပန္၊ ေဆာင္းပါးဘာသာျပန္၊ အက္ေဆးဘာသာျပန္ စတဲ႕ နက္နဲတဲ႕အပိုင္းေတြကို ဘာသာျပန္ရင္ေတာ႕ အထက္ပါအခ်က္ေတြကို ဂရုျပဳဖို႕လိုအပ္လာပါလိမ္႕မယ္။

     ဘာသာျပန္တတ္ၾကပါေစ။

ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၁၁-၀၂-၂၀၁၀ ည ၁၂း၄၉

အသစ္ရွာေဖြေတြ႕ရွိဖို႕႔...

     ‘‘ေဖေဖ၊ ေဖေဖ။’’ သူငယ္တန္းတက္ကာစ သားေလးက လမ္းကတည္းက အသံက်ယ္နဲ႕ေအာ္ဟစ္ၿပီး ၿခံထဲကိုေျပး၀င္လာပါတယ္။

     ‘‘ဘာျဖစ္လို႕လဲ...သား။’’ ဖေအက ကေလးကို ဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္ၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘သားဒီေန႕ေက်ာင္းမွာ အရမ္းႀကီးက်ယ္တဲ႕ လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုကို ရွာေတြ႕ခဲ႕တယ္။’’ သားျဖစ္သူက ေျခဟန္လက္ဟန္ေလးနဲ႕။ ကေလးဆန္တဲ႕ မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ေပါ႕။

     ‘‘ဪ...ဟုတ္လား၊ ဘာမ်ားလဲကြ။’’ ဖေအက ရယ္ခ်င္တာကိုေအာင္႕ထားၿပီး စိတ္ထဲကစဥ္းစားတယ္။ ငါးႏွစ္သားကေလးတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုႀကီးက်ယ္တဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြမ်ား ေတြ႕ႏိုင္မွာလဲေပါ႕။

     ‘‘ပန္းသီးေတြထဲမွာ ၾကယ္ေလးတစ္ပြင္႕စီရွိေနတယ္ဆိုတာ သားေတြ႕ခဲ႕တယ္။’’ သားျဖစ္သူက ပီတိတျဖာျဖာနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈကို ေၾကျငာေတာ႕တာေပါ႕။

     ‘‘ဪ...ဟုတ္လား၊ ဒီမဟာလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ႀကီးကို ေဖေဖ မသိေသးဘူးကြ။ ဒီေတာ႕ မင္း ေဖေဖ႕ကို လက္ေတြ႕ျပလို႕ရႏိုင္မလား’’ လို႕ ဖေအက နည္းနည္းထူးဆန္းေနတာနဲ႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘ရတာေပါ႕။’’ ကေလးက ဖေအ႕ရင္ခြင္ထဲကထြက္ၿပီး အိမ္ေဒါင္႕ေသတၱာထဲက ပန္းသီးခပ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုးကို ႏိႈက္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ အသီးလွီးတဲ႕ဓားေလးနဲ႕ ခြဲခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပံုမွန္ခြဲသလိုမ်ိဳး အညွာကေန ေအာက္ဘက္ကို ေဒါင္လိုက္မခြဲဘဲ ခါးလယ္ကေန အလ်ားလိုက္ ခြဲခ်လိုက္တာပါ။

     ‘‘ဒီမွာေလ။’’ ကေလးက ပန္းသီးတစ္ျခမ္းကိုယူၿပီး အလ်ားလိုက္ခြဲထားတဲ႕မ်က္ႏွာဘက္ကေန ဖေအကို ျပလိုက္ပါတယ္။ ‘‘ေတြ႕လားေဖေဖ၊ ဘယ္ေလာက္လွလိုက္တဲ႕ ၾကယ္ပြင္႕ေလးလဲ။’’

     အဲဒီေတာ႕မွ အေဖျဖစ္သူလည္း တကယ္႕ကို အံ႕ဩၿပီး မွင္သက္သြားတယ္။ အလ်ားလိုက္ခြဲလိုက္ေတာ႕ ပန္းသီးရဲ႕ အေစ႕ေလးေတြက ကေလးေျပာသလို အလယ္ဗဟုိကို ပတ္လည္၀ုိင္းထားၿပီး ၾကယ္ပံုေလးအတိုင္းျဖစ္ေနတယ္။ လူႀကီးျဖစ္သူေတြအေနနဲ႕ ပန္းသီးေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား  စားခဲ႕ၿပီးၿပီလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မသိေတာ႕ပါဘူး။ အေခါက္တိုင္းကို စည္းစနစ္က်က်ေလးနဲ႕ ေဒါင္လိုက္ခြဲခဲ႕တာခ်ည္းပါပဲ။ တျခားနည္းလမ္းတစ္ခုနဲ႕ခြဲၾကည္႕ဖို႕ မစဥ္းစားခဲ႕မိပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႕ အလိုလိုပဲ ပန္းသီးထဲက လွပတဲ႕ၾကယ္ပြင္႕ေလးကို ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕မိခဲ႕ဖူးပါဘူး။ ဒါကို ေထာက္႐ႈရရင္  ကေလးေတြကပဲ လူႀကီးေတြထက္ ဥာဏ္ေကာင္းသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူႀကီးေတြကပဲ ကေလးေတြထက္ ပိုၿပီး တရားေသဆန္ေနသလားေပါ႕။

သေဘာတရား။     ။ ထူးျခားေနတာက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာကို ျမင္တဲ႕႐ႈေထာင္႕ပါ။ ရွိသမွ်အရာအားလုံးက သူမ်ား ရွာေဖြေတြ႕ရွိၿပီးသားေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတဲ႕အတြက္ေၾကာင္႕ ဘယ္ကိစၥမဆို သိၿပီးသားနည္းလမ္းေတြအတိုင္း လုပ္ေနရင္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈအသစ္ဆိုတာ ရွိလာဖို႕အလြန္ခဲယဥ္းပါတယ္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 儿子的发现 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၁၀.၀၂.၂၀၁၀ ည ၁၀း၅၈

ေတာင္ရဲ႕အျမင္႕ဆံုးေနရာ

     ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက အလြန္ေ၀းလံတဲ႕ရြာေလးတခုရဲ႕ အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္ဟာ ေရာဂါနဲ႕ေသမယ္႕ဆဲဆဲေပါ႕။ အႀကီးအကဲအသစ္ကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ သူက ရြာထဲမွာအေတာ္ဆံုးလူငယ္သံုးေယာက္ကို လူလႊတ္ၿပီးအေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူတို႕ကို ေျပာသတဲ႕ ‘‘ငါ မင္းတို႕အားလံုးကို ခြဲခြာရေတာ႕မယ္။ မင္းတို႕ ငါ႕အတြက္ ေနာက္ဆံုးကိစၥတစ္ခုကို လုပ္ေပးၾကပါ။ ငါ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ျမင္႕ျမတ္တယ္လို႕သတ္မွတ္ထားတဲ႕ ေတာင္ကို မင္းတို႕သိၾကတယ္မဟုတ္လား။ အခု ငါက မင္းတို႕ကို အဲဒီေတာင္ေပၚ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားၿပီး တက္ေစခ်င္တယ္။ အျမင္႕ဆံုးေနရာအထိေရာက္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီးတက္ခဲ႕ရမယ္ဆိုတာေတာ႔ မွတ္ထားၾကပါ။ ၿပီးရင္ မင္းတို႕ျမင္ခဲ႕ၾကားခဲ႕သမွ် ငါ႕ကို ျပန္လာေျပာျပပါ။’’

     အႀကီးအကဲဆိုလိုတဲ႕အဓိပၸါယ္ကို လူငယ္သံုးေယာက္လံုးက စိတ္ထဲႏွလံုးထဲကပါ နားလည္ၾကတဲ႕အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္လို႕ၿပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခရီးထြက္ၾကပါေတာ႕တယ္။

     (ေတာင္နားေရာက္ဖို႕)လမ္းတစ္၀က္မွာ ပထမလူငယ္က စဥ္းစားတယ္။ ‘‘ကိုယ္ခႏၶာအားကိုးရရင္ ငါသူတို႕နွစ္ေယာက္ကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္တက္ၿပီးမွ ျပန္သြားရင္ အႀကီးအကဲေနရာက တျခားလူအတြက္ ျဖစ္သြားေတာ႕မွာ။ ငါဒီေလာက္ ဥာဏ္ထက္ၿပီးစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ႕ဟာ ကုိယ္႕မ်က္စိေရွ႕မွာ ေနရာေကာင္းကို သူမ်ားလက္ထဲ ဘယ္ထည္႕ေပးႏိုင္ပါ႕မလဲ။’’ ဒါကို စဥ္းစားမိတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲျပန္သြားဖို႕ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အႀကီးအကဲအိုႀကီးကို ျပန္ေျပာျပႏိုင္ဖို႕အတြက္ေတာ႕ သူက တမင္တကာ ေတာင္ေျခကိုအေျပးေလးသြားၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီၾကည္႕ခဲ႕လိုက္တာေပါ႕။

     ‘‘အႀကီးအကဲခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ၾကည္လင္တဲ႕စမ္းေရေတြက တသြင္သြင္စီးေနတာေတြ၊ ပန္းပင္ေပါင္းစံုက (စမ္းေခ်ာင္းရဲ႕) တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေပါက္ေနတာေတြ၊  စိမ္းလန္းတဲ႕သစ္ပင္ေတြ စည္စည္ပင္ပင္ေ၀ေ၀ျဖာျဖာ ေပါက္ေနတာေတြ၊ ေက်းငွက္သာရကာေတြ သာသာယာယာ တြန္က်ဴးေနတာေတြနဲ႕ စဲြမက္ဖြယ္႐ႈခင္းေတြကို ေတြ႕ခဲ႕ပါတယ္’’ လို႕ အႀကီးအကဲနေဘးကို ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူက ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕နဲ႕ အလ်င္စလို ေျပာျပပါတယ္။

     ‘‘ကေလးရယ္၊ ဒီလို ငွက္ေအာ္သံေတြနဲ႕ ပန္းရနံ႕သင္းထံုတဲ႕ေနရာဟာ ေတာင္ထိပ္မဟုတ္ဘူးကြယ္႕၊ အဲဒါေတာင္ေျခပဲ’’ လို႕ အႀကီးအကဲက ေခါင္းခါရင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     ဒုတိယလူငယ္က ေတာင္တစ္၀က္ေလာက္တက္ၿပီးတဲ႕အခါ စိတ္ထဲမွာ စၿပီးေတြးတယ္။ ‘‘ဒီေတာင္က မီတာ ၂၀၀၀ ေလာကျ္မင္႕တာ။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဖို႕ဆို အနည္းဆံုး ေန႕တစ္၀က္ေလာက္လိုမယ္။ တကယ္လို႕မ်ား ငါနည္းနည္းေလးေနာက္က်သြားရင္ အႀကီးအကဲေနရာကို မရႏိုင္ေတာ႕မွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ။ ငါအခုခ်က္ခ်င္း ျပန္တာက ပိုေကာင္းမယ္။ အႀကီးအကဲကေမးလာရင္ ငါ ဒီက ႐ႈခင္းေတြကိုပဲ သူ႕ကိုေျပာျပလိုက္မယ္။ ေတာင္တစ္၀က္နဲ႕ ေတာင္ထိပ္ဟာ သိပ္ကြာတာမွမဟုတ္တာ။’’ အဲဒီလိုနဲ႕ သူလည္း လွည္႕ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေတာ႕တာေပါ႕။

     ‘‘အႀကီးအကဲခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ခဲ႕ပါတယ္။ ျမင္႕မားခန္႕ညားလွတဲ႕ ထင္း႐ႉးေတာႀကီးကို ေတြ႕ခဲ႕ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေတာင္စြန္းေတာင္ဖ်ားမွာ သိမ္းငွက္ေတြလည္း ပ်ံသန္းေနၾကပါတယ္’’ လို႕ သူက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘အင္း၊ ကေလးရဲ႕၊ အဲဒါ ေတာင္ထိပ္မဟုတ္ဘူးကြဲ႕။ အဲဒါ ေတာင္ခါးပန္းပဲရွိေသးတယ္’’ လို႕ အႀကီးအကဲက ကိုယ္႕ဖာသာေရ႐ြတ္သလိုနဲ႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     အခုေတာ႕ တတိယလူငယ္ပဲက်န္ပါေတာ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္တဲ႕အခ်ိန္အထိေတာင္ သူျပန္မလာေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ....... အားလံုးက သူ႕ရဲ႕လံုၿခံဳေရးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကတဲ႕အခိုက္မွာပဲ သူဟာ အ၀တ္အစားကဖရိုဖရဲ၊ လူကႏြမ္းႏြမ္းလ်လ်၊ ၿပီးေတာ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္းေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႕ ရုတ္တရက္ အႀကီးအကဲရဲ႕အိမ္ကို ၀င္ခ်လာပါတယ္။

     ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈအျပည္႕က မ်က္ႏွာမွာေပၚေနေပမယ္႕ ေတာင္ထိပ္အေၾကာင္းေျပာျပတဲ႕အခါမွာေတာ႕ သူ႕မ်က္လံုးေတြက အေရာင္လက္လာပါတယ္။ ‘‘ေတာင္ထိပ္မွာ အမွန္ေတာ႕ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ေလျပင္းေတြက ေ၀႕၀ဲေနတယ္၊ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးက အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ ကိုင္းဆင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ႏိုင္တဲ႕အရာဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲရွိတယ္။ ‘ကိုယ္႕ကိုယ္ကို’ ေကာင္းကင္နဲ႕ေျမႀကီးၾကားမွာ အထားခံလိုက္ရတဲ႕အတြက္  သိမ္ႏုပ္တဲ႕ခံစားမႈဆုိတာပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႕ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရွိရွိသမွ် မာန္မာနေတြနဲ႕(ကိုယ္႕ကိုယ္ကို)ေက်နပ္ျခင္းေတြကို လံုးလံုးေမ႕သြားတယ္။ ဒါ႕အျပင္ အရင္ကရွိေနခဲ႕တဲ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ဟုတ္လွၿပီထင္ေနခဲ႕တာအတြက္ အရွက္တရားရၿပီး ရတက္မေအးျဖစ္မိပါတယ္။’’

     ‘‘ေတာ္လိုက္တဲ႕ကေလးပဲကြယ္၊ မင္းေရာက္ခဲ႕တာဟာ တကယ္႕ေတာင္ထိပ္အစစ္ပါပဲ။ ငါတို႕ရဲ႕ အစဥ္အလာအတိုင္း ငါမင္းကို အႀကီးအကဲအသစ္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္လိုက္ပါတယ္။ မင္းအတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးပါတယ္’’လို႕ အႀကီးအကဲက ၿပံဳးၿပီးေျပာလိုက္ပါတယ္။

     အင္း....ေတာင္တစ္လံုးရဲ႕အျမင္႕ဆံုးေနရာမွာ ဘာဆိုဘာမွရွိမေနပါလား။

သေဘာတရား။     ။ ရွင္သန္ျခင္းမွာ အဆံုးသတ္ဆိုတာရွိေပမယ္႕ သိျခင္းမွာေတာ႕ အဆံုးမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းသိတယ္ဆိုတာ စက္၀ိုင္းသာသာေလးပါ။ စက္၀ိုင္းထဲမွာရွိသမွ်က အကန္႕အသတ္နဲ႕ခ်ည္းပါပဲ။ စက္၀ိုင္းျပင္ပက ေနရာလြတ္ကေတာ႕ အကန္႕အသတ္မဲ႕ပါ။ အျမင္႕ကိုေရာက္ေအာင္တက္ၿပီး မိမိကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ၾကည္႕ေတာ႕မွ ေလာကႀကီးက က်ယ္ျပန္႕ၿပီးအကန္႕အသတ္မဲ႕သေလာက္ လူကေတာ႕ ေသးႏုပ္လြန္းလွတယ္ဆိုတာေတြ႕ရမွာပါ။ တကယ္ေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အထင္ေရာက္ေနျခင္းဟာ ဥာဏ္တိမ္တဲ႕လုပ္ရပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါေတာ႕တယ္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 山的最高处 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၀၉.၀၂.၂၀၁၀ ည ၁၀း၃၇

ကေလး နဲ႕ မိဘ (၂)

မိသားစုဆံုရေအာင္...

ဖီးနစ္မွာ ေနတဲ႕ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က နယူးေယာက္မွာေနတဲ႕ သူ႕သားဆီကို ဖုန္းဆက္တယ္။ ‘‘မင္းရဲ႕ ေန႕ေကာင္းေလးကို ဖ်က္ဆီးရတာေတာ႕ ငါမုန္းတယ္ကြာ။ ဒါေပမယ္႕မင္းအေမနဲ႕ ငါနဲ႕ ကြာရွင္းျပတ္စဲမယ္ဆိုတာေတာ႕ ေျပာမွျဖစ္မယ္။ ၄၅ႏွစ္တာ ကိုယ္ဆင္းရဲစိတ္ဆင္းရဲဘ၀က လံုေလာက္ေနပါၿပီကြာ။’’

‘‘အေဖရာ...ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲဗ်’’ သားျဖစ္သူက ေအာ္လိုက္တယ္။

အေဖကေျပာတယ္။ ‘‘ငါတို႕ အခ်င္းခ်င္းလည္း စိတ္ကုန္ေနၾကၿပီ။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာရမွာ ေမာပါတယ္ကြာ။ ခ်ီကာဂိုမွာရွိတဲ႕ မင္းအစ္မကို ဒီအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာလိုက္ကြာ။’’ ၿပီးေတာ႕ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

ေၾကာက္လန္႕တၾကားနဲ႕ေပါ႕ သားျဖစ္သူက သူ႕အစ္မကို ဖုန္းဆက္တယ္။ ဖုန္းထဲမွာ ေပါက္ကြဲၿပီးေတာ႕ ‘‘ဒုကၡပါပဲ၊ သူတို႕က ကြဲၾကေတာ႕မလို႕တဲ႕။’’

အစ္မက ဖီးနစ္ကို ဖုန္းျပန္ဆက္တယ္။ သူ႕အေဖကို ေအာ္ၿပီးေတာ႕ ‘‘အေဖတို႕ လံုး၀ မကြာရွင္းရဘူး။ ကၽြန္မနဲ႕ေမာင္ေလး အဲဒီကို မေရာက္ခင္ ဘာတစ္ခုမွမလုပ္နဲ႕ဦး။ ၾကားရဲ႕လား’’ ဆိုၿပီးေတာ႕ ဖုန္းခ်သြားတယ္။

အေဖကလည္း သူ႕ဖုန္းကိုခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕မိန္းမဘက္လွည္႕ၿပီးေျပာတယ္။ ‘‘အိုေကၿပီ။ သူတို႕ေတြ ေက်းဇူးေတာ္ေန႕(Thanksgiving-Day)အတြက္ လာၾကၿပီ။ အခုတခါ... ခရစ္စမတ္အတြက္ေရာ သူတို႕ကို ဘာေျပာရင္ေကာင္းမလဲ။’’



သူအထဲကို ဘာ၀င္လုပ္...

တစ္ေန႕မွာ ေက်းလက္ဆရာ၀န္အိုႀကီးတစ္ဦးဟာ ကေလးေမြးေပးဖို႕အတြက္ တသီးတျခားျဖစ္ေနတဲ႕ လယ္ေတာထဲကို သြားရပါတယ္။ အရမ္းေ၀းလံလြန္းလို႕ အဲဒီမွာ လွ်ပ္စစ္မီးေတာင္မရွိပါဘူး။ သူေရာက္ေတာ႕ အိမ္မွာ မီးဖြားမယ္႕အေမနဲ႕ ၅ႏွစ္သားကေလးတစ္ေယာက္ကလြဲလို႕ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။ မီးအိမ္တခုကို ခပ္ျမင္႕ျမင္႕ကိုင္ထားဖို႕ သူက ကေလးကိုညႊန္ၾကားပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကို ကေလးေမြးေပးေနတုန္း ေကာင္းေကာင္းျမင္ရေအာင္ေပါ႕။ အေမကလည္းညွစ္ေပးေတာ႕ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ကေလးကို ေျခဖ၀ါးကေနဆြဲမလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ အသက္စ႐ႉေအာင္ ေအာက္ပိုင္းကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ရိုက္လိုက္ပါတယ္။

ဆရာ၀န္ႀကီးက ၿပီးေတာ႕မွ ၅ႏွစ္သားကေလးကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ ‘‘ကေလးကို မင္းဘယ္လိုျမင္မိလဲကြ။’’

ေကာင္ေလး ျပန္ေျပာလိုက္တာကေတာ႕ ‘‘သူစကတည္းက အဲဒီထဲကို (တြားၿပီး)၀င္မသြားသင္႕ဘူးေလ။ သူ႕ကို ထပ္သာရိုက္’’ ဟူသတည္း။

ေနရာလြတ္ကို ျဖည္႕သင္႕တယ္...

အယ္မလီဆိုတဲ႕ ကေလးမေလးက သူဘာေၾကာင္႕ ဗုိက္နာရလဲဆိုတာသိခ်င္လို႕ သူ႕အေမကို ညည္းညဴၿပီးေမးပါတယ္။

အေမက ျပန္ေျဖပါတယ္ ‘‘အဲဒါ ဗုိက္ထဲမွာ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနလို႕ကြဲ႕။ အဲဒီထဲကိုတခုခု ျဖည္႕မွရမယ္။’’

ေနာက္တေန႕မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အယ္မလီတို႕ မိသားစုဆီ ေန႕လည္စာ လာစားတယ္။ သူက သူ႕မွာ ေခါင္းတျခမ္းကိုက္တဲ႕ေရာဂါရွိလို႕ ေခါင္းနာတယ္ဆိုတဲ႕အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။

အဲဒါကို အယ္မလီေလးက ခ်က္ခ်င္းတုန္႕ျပန္လိုက္တယ္။ ‘‘အဲဒါ ေခါင္းထဲမွာ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနလို႕။ အဲဒီထဲကို တခုခု ျဖည္႕ဖို႕လိုတယ္။’’

မ်ိဳးရိုးပါသြားပံု...

ေယာက္်ား။     ။ ‘‘သိလားမိန္းမ၊ တို႕သားက သူ႕ဦးေဏွာက္ကို ကုိုယ္႕ဆီကရတာကြ။’’

ဇနီး။     ။‘‘ဟုတ္ကိုဟုတ္ရမယ္။ ကၽြန္မ ဦးေဏွာက္က ကၽြန္မနဲ႕ အတူရွိေနေသးတယ္။’’

ဖုန္းမွားသြားလို႕တဲ႕...

ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ဖုန္းေျပာေနတာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ႕မွ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

‘‘တယ္ဟုတ္ပါလား၊ စကားေျပာတာ တုိလိုက္တာ။ အၿမဲတမ္း ၂နာရီၾကာေလာက္ ေျပာေနၾကဟာကို။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕လဲ?’’ အေဖက ေျပာလိုက္တယ္။

သမီးက ျပန္ေျဖတယ္ ‘‘ဖုန္းမွားသြားလို႕ပါ။’’

ေၾကာင္မရွိေတာ႕...

နယ္လွည္႕အေရာင္းသမားတစ္ေယာက္က တံခါးဘဲလ္ကို ႏွိပ္လိုက္ပါတယ္။ ၁၀ ႏွစ္သား ဂၽြန္နီေလးက ဘီယာဗူးကိုင္ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီးခဲလို႕ ျပန္ထူးပါတယ္။

အေရာင္းသမားက ေမးလိုက္တယ္ ‘‘ေကာင္ေလး၊ မင္းအေမအိမ္မွာရွိလား။’’

ဂၽြန္နီေလးက ေကာ္ေဇာေပၚမွာ သူ႕ေဆးျပင္းလိပ္ ျပာကို ထိုးေခၽြလိုက္ရင္းနဲ႕ ေျပာလိုက္တာက ‘‘ခင္ဗ်ားႀကီးက ဘယ္လိုထင္လို႕လဲ’’ ဟူသတတ္။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဟာသေတြကိုေတာ႕ Rewa Mirpuri စုစည္းထားတဲ႕ Best of Humor စာအုပ္ထဲက ျပန္ေကာက္ႏႈတ္ၿပီး ဘာသာျပန္ထားတာပါ။

ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ...

ဦးေမာင္

၀၆-၀၂-၂၀၁၀ ည ၀၇း၃၂

ကေလး နဲ႕ မိဘ (၁)

လိင္ပညာေပး...

တစ္ရက္မွာ ဘေရာ႕ဒီ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႕ သူ႕အေမကို ေမးပါတယ္။ ‘‘အေမ၊ sex ဆိုတာဘာလဲဟင္။’’

သူ႕အေမ စိတ္ေတြ ပ်ာယာခတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဒီလိုေန႕မ်ိဳး တစ္ေန႕ေတာ႕ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ သိထားေတာ႕ ရိုးရိုးသားသားပဲ ေျပာျပဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

၁နာရီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ငွက္ေတြပ်ားေတြအေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ ဘယ္ကလာတယ္ဆိုတဲ႕အေၾကာင္းေတြကို  သူ႕သားကို ရွင္းျပေတာ႕တာေပါ႕။ သူရွင္းလို႕လည္းၿပီးေရာ သူ႕သားက ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕အိတ္ကပ္ထဲက ေမးခြန္းစစ္တမ္း(questionnaire)ပံုစံတစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး sex ဆိုတဲ႕စာလံုးကို ေထာက္ျပၿပီး ‘‘စိတ္၀င္စားစရာပဲ။ ဒါေပမယ္႕ သားက အဲဒါေတြအားလံုးကို ဒီ F နဲ႕ M ရဲ႕ ေဘးနားက အကြက္ေလးထဲကို ဘယ္လိုထည္႕ရမွာလဲဟင္’’ လို႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။

အေဖ႕ဘက္ေတာ္သား...

အရွိန္ပိုေမာင္းလို႕ လမ္းျပပုလိပ္က လိုက္တားတဲ႕ သူ႕အေဖအတြက္ အကူရေအာင္လို႕ ကားေနာက္ခန္းမွာထိုင္ေနတဲ႕ ၆ႏွစ္သားေလးက အသံစူးစူးၿပဲၿပဲေလးနဲ႕ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ 

‘‘ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရွိန္ပိုေမာင္းတယ္ဆိုရင္၊ ခင္ဗ်ားလဲအတူတူပဲ။’’

စိတ္ေအးေအးထားပါ...

လူငယ္ကေလးအေဖတစ္ေယာက္ဟာ ကေလးတြန္းလွည္းေလးတြန္းလာရင္းနဲ႕ ကေလးဆီက ထြက္လာတဲ႕ တအီအီငိုေနတဲ႕အသံေၾကာင္႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အေႏွာင္႕အယွက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ 

‘‘စိတ္ေအးေအးထားပါ၊ တယ္ရီ။’’ သူ ညင္ညင္သာသာေလးေျပာလိုက္တယ္။ ‘‘ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ထိန္းထားစမ္းပါ။ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားစမ္းပါ။’’

ေနာက္ထပ္ ၿဗဲကနဲအသံ ထြက္လာတယ္။ ‘‘ကဲ၊ ကဲကြာ၊ တယ္ရီ။’’ အေဖျဖစ္သူက တိုးတိုးေလး ညည္းလိုက္တယ္။ ‘‘မင္းေဒါသကို ထိန္းထားစမ္းပါကြာ။’’

အနားကျဖတ္သြားတဲ႕ လူငယ္ကေလးအေမတစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္တယ္။ ‘‘ရွင္႕အတြက္ ဂုဏ္ယူလိုက္တာရွင္၊ ရွင္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို စကားေျပာရမယ္ဆိုတာ သိေနပါလား။’’

‘‘ကေလးက ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။’’ သူကဆက္ေျပာတယ္ ‘‘တယ္ရီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္႕နာမည္ဗ်။’’

အဆင္႕နည္းလို႕(Grade နိမ္႕လို႕)...

အေမက သူ႕သမီးေလးကို ကစားဖို႕ခ်ိန္းထားတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ကားနဲ႕လိုက္ပို႕တယ္။

ကေလးမေလးက ေမးတယ္ ‘‘အေမ၊ အေမ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲဟင္။’’

‘‘သမီး...၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို သူ႕အသက္သြားေမးတာ မယဥ္ေက်းဘူးေနာ္’’ လို႕ အေမက ေျပာလိုက္တယ္။

‘‘ဒါဆိုရင္ အေမ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ’’ ကေလးမေလးက ေမးလိုက္ျပန္တယ္။

‘‘သမီး...ဒါလဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေမးခြန္းပဲ’’ လို႕ အေမက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ေၾကာက္မသြားတဲ႕ ကေလးမေလးက ထပ္ေမးတယ္။ ‘‘အေမနဲ႕ အေဖက ဘာလို႕ ကြဲသြားတာလဲဟင္။’’

‘‘ေမးခြန္းေတြေတာ္သင္႕ၿပီ’’ လို႕ေျပာလိုက္ၿပီး စိတ္တိုေနတဲ႕ အေမက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကစားေနၿပီျဖစ္တဲ႕အတြက္ အေ၀းကို ထြက္သြားပါတယ္။

‘‘ငါ႕အေမက ငါ႕ကို ဘာမွ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး။’’ ကေလးမေလးက သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္တယ္။

‘‘ဒါလား’’ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္ ‘‘သူ႕ယာဥ္ေမာင္းလုိင္စင္ကိုသာ ၾကည္႕လိုက္။ အဲဒါက ႐ီပို႕ကဒ္လိုပဲ ၊ အကုန္လံုး အဲဒီမွာရွိတယ္။’’

အဲဒီေန႕ ညမွာ ကေလးမေလးက သူ႕အေမကို ေျပာတာေပါ႕ ‘‘အေမက အခု အသက္ ၃၉ ႏွစ္ရွိၿပီ၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၁၄၀ ရွိတယ္။’’

အေမျဖစ္သူက လံုး၀အံ႕အားသင္႕သြားၿပီး ေမးတာေပါ႕ ‘‘သမီး ဒါေတြကို ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ။’’

‘‘ၿပီးေတာ႕...’’ ကေလးမေလးက ေအာင္ျမင္၀င္႕ႂကြားစြာနဲ႕ ‘‘အေမနဲ႕ အေဖ ဘာေၾကာင္႕ ကြဲသြားတယ္ဆိုတာလဲ သမီးသိတယ္။’’

‘‘ဟင္၊ တကယ္လား...’’ အေမက ေမးလိုက္တယ္ ‘‘ဘာျဖစ္လို႕လဲ?’’

‘‘အေမက Sex မွာ အဆင္႕က F ပဲရထားတာကိုး။’’

(မွတ္ခ်က္။     ။အထီးအမခြဲတဲ႕စာလံုး [ Female (F), Male (M) ] ကို ကေလးမက Report Card ကလို Grade ခြဲထားတယ္မွတ္လိုက္တာ။)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဟာသေတြကိုေတာ႕ Rewa Mirpuri စုစည္းထားတဲ႕ Best of Humor စာအုပ္ထဲက ျပန္ေကာက္ႏႈတ္ၿပီး ဘာသာျပန္ထားတာပါ။

ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ...

ဦးေမာင္

၀၆-၀၂-၂၀၁၀ ညေန ၀၅း၀၇

သူတစ္ပါးေပၚအျမင္ဆိုတာ...

     လြီမုန္ဟာ သံုးျပည္ေထာင္ေခတ္က တုန္း၀ူ(ျပည္)ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ စစ္သူႀကီးပါ။ သူဟာ ဆင္းရဲတဲ႕မိသားစုမွာ ေမြးဖြားလာသူျဖစ္လို႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆင္းရဲၾကပ္တည္းစြာေနလာခဲ႕ရၿပီး ဘာစာမွမဖတ္ခဲ႕ရပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တုန္း၀ူရဲ႕ တိုက္ခိုက္ေရးစစ္သူႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ယူၿပီး စစ္သည္မ်ားကိုဦးေဆာင္ကာ စစ္တုိက္ေနရတဲ႕အတြက္ စာဖတ္ဖို႕အခ်ိန္မရွိဘူးလို႕ပဲ ထင္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ တိုက္ခိုက္ေရးဘက္မွာ အဆင္ေျပေပမယ္႕ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႕ နယ္ပယ္ေအးခ်မ္းေအာင္ေဆာင္ရြက္မႈ နည္းပရိယာယ္ေတြ၊ ကိစၥရပ္ေတြအေပၚ ႐ႈျမင္တဲ႕အျမင္ ေတြ စတာေတြမွာ အၿမဲလို မျပည္႕စံုမႈေတြရွိေနပါတယ္။

     ၀ူျပည္ေထာင္ရဲ႕အရွင္ စြန္းခၽြမ္ကေတာ႕ လြီမုန္ဟာ ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စ ေကာင္းၿပီး လူေတာ္လူစြမ္းျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လို႕ရတယ္လို႕ ထင္ထားပါတယ္။ ႏွေျမာဖို႕ေကာင္းတာက  သူစာဖတ္နည္းတဲ႕အတြက္ပါ။ ဒါေၾကာင္႕ လြီမုန္ကို အခ်ိန္မ်ားမ်ားရေအာင္လုပ္ၿပီးစာဖတ္ဖို႕ အၿမဲ တိုက္တြန္းပါတယ္။ လြီမုန္ကေတာ႕ စစ္ေရးတာ၀န္မ်ားျပားတာကိုပဲ ဆင္ေျခေပးၿပီး စာဖတ္ဖို႕အခ်ိန္မရွိဘူးလို႕ အၿမဲလွီးလႊဲေျပာေလ႕ရွိပါတယ္။ တစ္ခါမွာေတာ႕ စြန္းခၽြမ္က လြီမုန္ကို စာဖတ္ဖို႕ထပ္တိုက္တြန္းရင္းနဲ႕ သူ႕ကိုေျပာပါတယ္။ ‘‘အလုပ္မ်ားတဲ႕အေၾကာင္းေျပာရရင္ ငါက မင္းထက္ေတာင္ အလုပ္ပိုမ်ားေသးတယ္။ မင္းက စစ္ေရးတာ၀န္ေလာက္ကိုပဲ စီမံခန္႕ခြဲရတာ။ ငါက တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ကိစၥႀကီးေတြကို စီမံခန္႕ခြဲေနရတာ။ ျပည္တြင္းေရးရာ၊ ျပည္ပေရးရာ၊ စစ္မက္ေရးရာ ဒါေတြအားလံုးကို ငါပဲ မူ၀ါဒေတြ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ေပးေနရတာ။ ဒါေတာင္ ငါက အခ်ိန္ရေအာင္လုပ္ၿပီး စာနည္းနည္းဖတ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ငါမင္းကို စာဖတ္ခိုင္းတာက စာေလးစာ၊က်မ္းငါးက်မ္း(四书五经)ကို အလြတ္ဖတ္ခိုင္းၿပီး ပါရဂူလုပ္ခိုင္းဖို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗဟုသုတတိုးပြားလာေအာင္ အျမင္က်ယ္လာေအာင္ စာေလးနည္းနည္းဖတ္ခိုင္းတာပါ။ စာအၿမဲဖတ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးေသခ်ာေပါက္ရွိမွာပါ။’’

     အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ လြီမုန္ဟာ ထင္ထားတဲ႕အတိုင္း စာကိုေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ပါေတာ႕တယ္။ စစ္ေရးတာ၀န္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား သူကေတာ႕ အခ်ိန္ရေအာင္လုပ္ၿပီးစာဖတ္တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးေခၚစဥ္းစားတယ္။ ကုိယ္႕ရဲ႕နားလည္မႈကို ေဖာ္ထုတ္တယ္။ လြီမုန္ရဲ႕ပညာဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ တိုးတက္လာပါတယ္။ ျပႆနာကိုၾကည္႕တဲ႕အျမင္ဟာလည္း ပိုၿပီးထဲထဲ၀င္၀င္ရွိလာပါတယ္။

     တစ္ခါမွာေတာ႕ တုန္း၀ူ႐ဲ႕စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ လူစု(鲁肃)က လြီမုန္ဆီလာလည္ေတာ႕ ႏွစ္ေယာက္သား  စကားေျပာဆို ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။ လြီမုန္က လူစုကို ေမးပါတယ္။ ‘‘ခင္ဗ်ား အခု ကုန္းေၾကာင္းအ၀င္၀မွာ တပ္စြဲကာကြယ္ၿပီး ကြမ္းယြီနဲ႕ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ဆို။ အဲဒီ ကြမ္းယြီက ဥာဏ္စြမ္းသတၱိစြမ္းျပည္႕စံုၿပီး စစ္ေရးမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တယ္လို႕ ၾကားတယ္။ သူ႕ကိုရင္ဆိုင္ဖို႕ ဘယ္လိုနည္းလမ္းေကာင္းေတြရွိေနၿပီလဲဗ်။’’ လူစုက လြီမုန္မွာ ဘာအႀကံေကာင္းေတြရွိသလဲလို႕ ျပန္ေမးေတာ႕ လြီမုန္က သူ႕အႀကံကို ေျပာျပပါတယ္။

     လူစုလည္းၾကားေရာ အရမ္းအံ႕အားသင္႕သြားတယ္။ လြီမုန္က စာဖတ္နည္းေတာ႕ နက္နဲတဲ႕ ပရိယာယ္ေတြကို နားမလည္ေလာက္ဘူးလို႕ သူ႕အျမင္မွာစြဲေနတာ။ အခုလို သူ႕ရဲ႕ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈကို နားေထာင္လုိက္ရတဲ႕အျပင္ မေမွ်ာ္လင္႕ထားေလာက္ေအာင္ကိုုလည္း တကယ္ေကာင္းေနေတာ႕ ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုပါတယ္။ ‘‘ငါက မင္းကို စစ္သည္ေတြဦးေဆာင္ၿပီး စစ္တိုက္တတ္တဲ႕ အရည္အခ်င္းပဲရွိေနတယ္မွတ္တာ။ မေမွ်ာ္လင္႕ထားဘူး။ မင္းဆီမွာ ဒီလို ေကာင္းမြန္နက္နဲတဲ႕ နည္းပရိယာယ္ေတြ ရွိေနပါလား။ မင္းဟာ အရင္ကလြီမုန္ မဟုတ္ေတာ႕ပဲကိုး။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္တာ။’’

     လြီမုန္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ‘‘လူတစ္ေယာက္ကို ၃ ရက္ေလာက္မေတြ႕ျဖစ္ရင္ေတာင္ အျမင္သစ္နဲ႕ ၾကည္႕သင္႕တယ္လို႕ ဆိုထားတာပဲ။’’ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး လူစုဟာ လြီမုန္အေပၚမွာ ပိုၿပီး အထင္ႀကီးေလးစားလာပါေတာ႕တယ္။ 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီပံုျပင္ကို 张若胜 ျပဳစုေရးသားတဲ႕ 成语故事 စာအုပ္ေသးေလးထဲက ဘာသာျပန္ထားတာပါ။

အနီေရာင္စာသားရဲ႕ မူရင္း တရုတ္စကားပံုက 刮目相看! (刮目相待!) (刮目相见!)ပါ။ မူရင္းပံုျပင္ထဲက အသံုးအျပည္႕အစံုကေတာ႕ ‘‘士别三日, 刮目相看’’ ပါ။. လူတစ္ေယာက္ကို သံုးရက္ေလာက္ မေတြ႕ျဖစ္ရင္ အျမင္ေဟာင္းေတြကို စြန္႕ပစ္ၿပီး အျမင္သစ္နဲ႕ ဆက္ဆံရမယ္ ဆိုတဲ႕အဓိပၸါယ္ပါ။

ျမန္မာမွာ အလားတူ စကားပံုကေတာ႕...(သိဘူးဗ်။ သိရင္ေ၀ငွၾကပါဦး။ း-D)

ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ။

ဦးေမာင္

၀၄-၀၂-၂၀၁၀ ည ၁၀း၁၇

ႏွင္းဆီပန္းရဲ႕ မိတ္ေဆြ

     ကုန္သည္တစ္ေယာက္ဟာ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အေမႊးနံ႕တစ္မ်ိဳးကို ခပ္သြဲ႕သြဲ႕ရမိတာနဲ႕ အေမႊးနံ႕လာရာအတိုင္း လိုက္ရွာတယ္။  အေမႊးနံ႕လာရာေနရာက ႐ႊံ႕ပံုတစ္ပံု ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ႕ ကုန္သည္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ  ႐ႊံ႕ေတြကို သတိႀကီးစြာနဲ႕ အိတ္ထဲထည္႕ၿပီး အိမ္ကို ထမ္းၿပီးျပန္သြားပါတယ္။

     သူက ႐ႊံ႕ေတြကို ပန္းအိုးအလြတ္တစ္လံုးထဲမွာထည္႕ၿပီး အခန္းထဲမွာ ထားလိုက္တယ္။ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္လဲၾကာေရာ သူ႕တစ္အိမ္လံုးမွာ အေမႊးနံ႕ေတြခ်ည္းပဲေပါ႕။ ဥာဏ္ေကာင္းတဲ႕ ကုန္သည္ဟာ ဒီ႐ႊံ႕ရတနာတစ္အိုးကိုအသံုးခ်ၿပီး (လူေတြလာေရာက္ ခံစားႏိုင္ေအာင္) ျပပြဲပံုစံ စီပြားေရးတစ္ခုကို လုပ္ပါေတာ႕တယ္။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပဲ လာေရာက္ၾကည္႕႐ႈခံစားၾကသူေတြဟာ တဖြဲဖြဲနဲ႕ေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕  ဒီ႐ႊံ႕အိုးဟာ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ေမႊးရတယ္ဆိုတာ ကုန္သည္ကိုယ္၌အပါအ၀င္ ဘယ္သူမွ မသိၾကပါဘူး။

     တစ္ညမွာ အဲဒီ႐ႊံ႕ေတြကို တန္ခိုးရွိတဲ႕႐ႊံ႕အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ႕ ကုန္သည္ဟာ အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည္႕ၿပီး မေအာင္႕ႏိုင္ပဲ ‘‘မင္းဟာ ဘာမ်ားလဲ။ အသြင္အျပင္ကေတာ႕ ႐ႊံ႕နဲ႕တူတာပဲ’’ လို႕ေမးလိုက္မိတယ္။

     ‘‘ကၽြန္ေတာ္က ႐ႊံ႕ပါပဲဗ်ာ။’’ ႐ႊံ႕က ရုတ္တရက္ စကားေျပာလိုက္ပါတယ္။

     လန္႕ျဖန္႕သြားတဲ႕ ကုန္သည္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ‘‘ဒါဆို မင္းက ရွားပါးတဲ႕ ႐ႊံ႕ေမႊးတစ္မ်ိဳးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းေခါင္ခိုက္ေအာင္ႀကီးတဲ႕ ႐ႊံ႕လား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ေ၀းလံတဲ႕ၿမိဳ႕ျပကေနလာတဲ႕ ႐ႊံ႕အသြင္ရွိတဲ႕ အဖိုးတန္ရတနာပဲျဖစ္ရမယ္။’’

     ‘‘တခုမွမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီးပါပေကာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႐ႊံ႕ပါဆိုတာ။’’ ပန္းအိုးထဲက ႐ႊံ႕က တစ္ခါထပ္ၿပီးေျပာပါတယ္။

     ‘‘ဒါေပမယ္႕...ဒါေပမယ္႕ မင္းက ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ေတာင္ေမႊးေနရတာလဲ။’’ ကုန္သည္က နားမလည္ႏိုင္လြန္းစြာနဲ႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘ဪ...ဒါကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္းဆီပန္းေတြနဲ႕ မိတ္ေဆြမို႕လုိ႕ပါ။ ႏွင္းဆီၿခံထဲမွာ သူတို႕ေတြနဲ႕ ေန႕ညမျပတ္ အခ်ိန္ကာလအၾကာႀကီး အတူတူေပါင္းသင္းခဲ႕ဖူးလို႕ပါ’’ လို႕ ႐ႊံ႕က သန္းေ၀ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သေဘာတရား။     ။ပတ္၀န္းက်င္ဟာ လူေတြအေပၚကို ႀကီးမားတဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးနဲ႕ပဲ ေပါင္းသင္းမိပါေစ၊ ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အဲဒီလူေတြရဲ႕ (အေကာင္းအဆိုး) လားရာဘက္ကို ေျပာင္းလဲသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီတစ္ခ်က္ကို သိထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕က ထူးခၽြန္(ေကာင္းမြန္)တဲ႕သူေတြကို ႀကိဳးစားၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ရပါမယ္။ ဒါအတြက္ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို  မရမက ေတာင္းဆိုရပါမယ္။ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာကေတာ႕ တျခားလူေတြကို (ေကာင္းမြန္လာေအာင္) အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေပးႏိုင္တဲ႕ ထူးခၽြန္ေကာင္းမြန္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ မိမိကိုယ္ကို ေျပာင္းလဲေပးဖို႕ပါပဲ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 玫瑰的朋友 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဦးေမာင္

၀၂.၀၂.၂၀၁၀ ည ၀၈း၁၅