လူလား က ဘယ္သူလဲ

     လူလားဟာ အလြန္ဆင္းရဲတဲ႕ မိသားစုမွာ ေမြးဖြားလာတာပါ။ စား၀တ္ေနေရးကို ဆက္ထိန္းထားႏုိင္ဖို႕အတြက္ သူဟာ ၃ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက လမ္းေဘးမွာ သူမ်ားေတြကို ဖိနပ္တိုက္ေပးခဲ႕ရပါတယ္။ ၁၂ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ ဆိုးေဆးအလုပ္ရံုမွာ အလုပ္သင္အေနနဲ႕ လုပ္ခဲ႕ရပါတယ္။ ၁၄ႏွစ္သားမွာေတာ႕ သံမဏိစက္ရံုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ခဲ႕ရၿပီး လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ထမ္းပိုးခဲ႕ရပါတယ္။ ေအာက္က သူနဲ႕ပတ္သက္တဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးဟာ သူ မူလတန္းတက္ေနတုန္းမွာ ျဖစ္ခဲ႕တာပါ။ ႀကံဳတုန္းတဆက္တည္းေျပာရရင္ေတာ႕ သူဟာ မူလတန္းကို ၅ႏွစ္ပဲတက္ခဲ႕ပါတယ္။ ဒါ႕အျပင္ သူ႕တသက္လံုးမွာ ဒီမူလတန္း ၅ႏွစ္ပဲ ေက်ာင္းေနခဲ႕ဖူးပါတယ္။

     ေဆာင္းဦးရာသီရဲ႕ တခုေသာညေနခင္းမွာေပါ႕။ အသက္ ၁၀ႏွစ္မျပည္႕တျပည္႕အ႐ြယ္ လူလားဟာ ေက်ာင္းဆင္းလို႕အိမ္ျပန္အေရာက္ တံခါးဖြင္႕မယ္လုပ္တုန္း ေသာ႕ရွာမေတြ႕ေတာ႕ဘူးဆိုတာ သိသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ လူလားေလးဟာ ခဏေတာ႕ ျပာသြားတာေပါ႕။ အေဖေရာအေမပါ အျပင္မွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾကၿပီး တနဂၤေႏြေန႕မွ ျပန္လာႏိုင္ၾကတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ႕။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ သူ စစခ်င္း ေက်ာင္းသားကဒ္နဲ႕ အဲဒီေသာ႕ကို သြားၿပီး ဟိုေ႐ႊ႕ဒီေ႐ႊ႕လုပ္ၾကည္႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ ပလတ္စတစ္ကဒ္က သံမဏိေသာ႕ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ဖြင္႕လို႕ရႏိုင္ပါ႕မလဲ။ သိပ္မၾကာဘူး ေက်ာင္းသားကဒ္သာ စုတ္သြားတယ္ ေသာ႕ကေတာ႕ တုတ္တုတ္မလႈပ္ဘူး။ တံခါးေဘးမွာ ခဏထိုင္နားလိုက္ၿပီးေတာ႕ သူအားျပန္တင္းတယ္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ကိုသြားတယ္။ ၾကည္႕ရတာ သူျပတင္းေပါက္ကို ခုန္တက္ၿပီး တြားသြား၀င္ရမယ္႕ပံုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ျပတင္းေပါက္က အထဲကေန အေသပိတ္ထားတာ။ မဖ်က္ရင္ လံုး၀၀င္လို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ဒုကၡမေပးခ်င္တာနဲ႕ သူအင္အားအကုန္ခံၿပီး ေခါင္မိုးေပၚတက္တယ္။ မ်က္ႏွာက်က္ အလင္း၀င္ေပါက္ကေန ခုန္၀င္မယ္ေပါ႕။

     အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူ မစၥတာေပၚပါက သူ႕ကိုေတြ႕သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေအာ္ေတာ႕တာေပါ႕။ ‘‘ကေလး၊ မင္းဘာလုပ္မလုိ႕လဲကြ။’’

     ‘‘ကၽြန္ေတာ္ ေသာ႕ေပ်ာက္သြားလို႕ တံခါးကေန၀င္လို႕မရေတာ႕ဘူး။’’ လူလားက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

     ‘‘ေသာ႕ေပ်ာက္သြားတာ မင္းတျခားနည္းလမ္း မစဥ္းစားၾကည္႕ဘူးလားကြ။’’ တဖက္က ျပန္ေမးတယ္။

     ‘‘ကၽြန္ေတာ္ နည္းလမ္းအားလံုး စဥ္းစားၾကည္႕ၿပီးၿပီ။’’ လူလားက ဒုကၡေရာက္လြန္းလို႕ ညည္းတြားၿပီးေျပာလိုက္တယ္။

     ‘‘မဟုတ္ဘူး။ မင္းရွိသမွ်နည္းလမ္းအားလံုးကို တကယ္မွ မစဥ္းစားတာ။’’ မစၥတာ ေပၚပါက သင္ခန္းစာေပးတဲ႕ ေလသံနဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။ ‘‘အနည္းဆံုးေတာ႕ မင္းငါ႕အကူအညီကို မေတာင္းခဲ႕ဘူးေလ။’’

     ‘‘ဦးေလးဆီက...’’ လူလားက သံသယ၀င္၀င္နဲ႕ လိုက္ၿပီး ေရ႐ြတ္ၾကည္႕တယ္။ ‘‘တံခါးက ေသာ႕ခတ္ထားတာ။ ဦးေလး ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။’’

     မစၥတာေပၚပါက စကားမေျပာပဲနဲ႕ အိတ္ထဲကေန ေသာ႕ကိုထုတ္လိုက္ၿပီး မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာပဲ လူလားရဲ႕အိမ္တံခါးကို ဖြင္႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကမွ လူလားေလးဟာ အသိတရားပြင္႕သြားတယ္။ အေမအလုပ္သြားရင္ အဲဒီအိမ္နီးခ်င္းကို သူတို႕အိမ္ေသာ႕တေခ်ာင္း ေပးထားခဲ႕တာကိုး။ သားျဖစ္သူဒုကၡမႀကံဳရေအာင္ေပါ႕။

     အဲဒီအခ်ိန္မွာ မစၥတာေပၚပါ ေျပာလိုက္တာကို သူၾကားလိုက္တယ္။ ‘‘အခက္အခဲနဲ႕ႀကံဳရင္ တျခားလူကို အကူအညီေတာင္းတာလည္း ေျဖရွင္းတဲ႕နည္းလမ္းပါပဲကြ။’’

     အဲဒီစကားတခြန္းဟာ လူလားကို ရုတ္ခ်ည္း တုန္လႈပ္သြားေစခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီေန႕ကစၿပီး ေျဖရွင္းရခက္ခဲတဲ႕ ဘယ္လိုကိစၥနဲ႕ပဲေတြ႕ေတြ႕ သူဟာ မစၥတာေပၚပါကို အလိုလို စဥ္းစားမိသြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အဲဒီ စကားတခြန္းကိုေပါ႕။

     တျဖည္းျဖည္းအ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ႕ လူလားဟာ ‘‘တျခားလူရဲ႕အကူအညီ’’ အားကိုးနဲ႕ အဆင္ေျပသထက္ေျပလာခဲ႕ပါတယ္။ ေနာင္ ႏွစ္၃၊၄ဆယ္ၾကာေတာ႕ ဆင္းရဲသားမိသားစုက ေပါက္ဖြားခဲ႕တဲ႕ မူလတန္း၅ႏွစ္သာ စာဖတ္ခဲ႕ဖူးတဲ႕ လူလားဟာ ေရြးေကာက္ပြဲကေနတဆင္႕ ဘရာဇီးလ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အဆက္ ၄၀ ေျမာက္ သမၼတ ျဖစ္လာခဲ႕ပါတယ္။ ဘရာဇီးလ္ ႏိုင္ငံသားေတြသာမက တကမာၻလံုးကလူေတြ အေနနဲ႕ေျပာရရင္ ဒါဟာ ေခတ္သစ္ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္လိုပါပဲ။ ဒါေပမယ္႕ ဒါဟာ တကယ္႕အျဖစ္အပ်က္ပါ။

သေဘာတရား။     ။အကူအညီေတာင္းတယ္ဆိုတာ ေျဖရွင္းတဲ႕နည္းလမ္းပါပဲ။ ျပႆနာနဲ႕ ႀကံဳတဲ႕အခ်ိန္မွာ လူဟာ အရင္ဦးဆုံး ကိုယ္႕ဖာသာ စဥ္းစားသင္႕တယ္။ ကိုယ္႕ဖာသာ ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးပမ္းသင္႕တယ္။ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ေတာ႕ဘူးဆိုမွ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ႕လူကို စစ္မွန္ရိုးသားစြာ အကူအညီေတာင္းခံသင္႕တယ္။ လူအမ်ားစုကေတာ႕ ကိုယ္႕ကို ကူညီဖို႕ ဆႏၵရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ္ေရွ႕ဆက္မယ္႕ ေျခလွမ္းေတြကို တားဆီးမယ္႕ အခက္အခဲဆိုတာ မရွိႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 卢拉的故事 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကေတာ႕ ၄၀ ဆက္ေျမာက္ ဘရာဇီးလ္ သမၼတ Luis Inacio Lula da Silva ရဲ႕ အေၾကာင္း Link ပါ။ http://en.wikipedia.org/wiki/Luiz_In%C3%A1cio_Lula_da_Silva

ေမာင္ေမာင္

၃၀.၀၁.၂၀၁၀ ည ၀၉း၄၀

သိမ္းငွက္တို႕ရဲ႕ ျပန္လည္ ေမြးဖြားျခင္း

     ေတာင္ပံေတြကို မာေၾကာေအာင္ ေလ႕က်င္႕ၿပီးကာစ သိမ္းငွက္ကေလးဟာ စိတ္အားတက္ႂကြစြာနဲ႕ ေက်ာက္ေတာင္ထိပ္ဖ်ားကို ပ်ံသန္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ သိမ္းငွက္အသိုက္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ အသိုက္ေရွ႕မွာေတာ႕ အရမ္းအိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ႕ သိမ္းငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ေျခသည္းေတြကို အားနဲ႕ ဆြဲႏႈတ္ပစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္တဲ႕အတြက္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ေသြးေတြ စို႐ႊဲေနေတာ႕တာေပါ႕။

     ‘‘ဘုရားေရ၊ ဘဘသိမ္းငွက္ႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလဲ။ ဒဏ္ရာရထားတာလား’’ လို႕ သိမ္းငွက္ေလးက အလ်င္အျမန္သြားၿပီးေမးလိုက္ပါတယ္။

     သိမ္းငွက္အိုႀကီးက ရပ္လိုက္ၿပီး ‘‘မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ႕ကိုငါ တစ္ဖန္ျပန္လည္ေမြးဖြားေနတာပါ။ ’’

     ‘‘တစ္ဖန္ျပန္လည္ေမြးဖြားတယ္။’’ သိမ္းငွက္ကေလးရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါအရိပ္ေတြ လွ်ပ္ခနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။

     ‘‘ဟုတ္တယ္၊ ကေလးရဲ႕။ မင္းမသိေသးတာပဲျဖစ္မယ္။ ငွက္မ်ိဳးႏြယ္ေတြထဲမွာ ငါတို႕ သိမ္းငွက္ေတြက အသက္အရွည္ဆံုးပဲကြ။ ေျပာစကားအရေတာ႕ အသက္အႀကီးဆံုး သိမ္းငွက္အိုတစ္ေကာင္ဟာ အသက္ ၇၀ အထိ ေနႏိုင္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ္႕ အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ဖို႕ကိုေတာ႕ အသက္ ၄၀ ေလာက္မွာ  အလြန္တရာမွ ခက္ခဲဆင္းရဲၿပီး အလြန္တရာမွ အေရးပါတဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ငါတို႕ေတြ လုပ္ဖို႕လိုအပ္တယ္ကြဲ႕။ ’’

     ‘‘ဘာဆံုးျဖတ္ခ်က္လဲ။ ေျပာျပပါဦး။’’ သိမ္းငွက္ကေလးက အလ်င္စလိုနဲ႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘ေသဖို႕ေစာင္႕ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အသစ္ျပန္စမလား ဆိုတာပဲ။’’ သိမ္းငွက္အိုႀကီးက ေလးေလးနက္နက္နဲ႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ‘‘အသက္ ၄၀ မွာ ငါတို႕ရဲ႕ ေျခသည္းေတြက အိုသြားၿပီ။ သားေကာင္ေတြကို ဘယ္လိုမွ ထိထိမိမိ မကုပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ငါတို႕ရဲ႕ ႏႈတ္သီးကလည္း ရွည္ၿပီး ေကြးလာတယ္။ ရင္ဘတ္ကိုေတာင္ ျပန္ထိေတာ႕မယ္။ အရင္လိုလဲ မခၽြန္ထက္ေတာ႕ဘူး။ ၿပီးေတာ႕ အေတာင္ပံေပါ႕။ ငွက္ေမႊးေတြက ထူၿပီးမ်ားလာတဲ႕အတြက္ အရမ္းကို ေလးလာတယ္။ ငါတို႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းဖို႕အတြက္ ဘယ္လိုမွ ေတာင္႕မထားႏုိင္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသဖို႕ေစာင္႕မလားနဲ႕ အသစ္ျပန္စမလားဆိုတာထဲက တခုကုိ ေရြးခ်ယ္ရတယ္။’’

     ‘‘ဒါဆို၊ ဘဘ အခုေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တာက ဒုတိယဟာေပါ႕။’’ သိမ္းငွက္ကေလးက သံသယအနည္းငယ္နဲ႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘ဟုတ္တယ္။ ငါ အသစ္ကျပန္စဖို႕ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္က အရမ္းကို နာၾကင္ၿပီး ရက္ေပါင္း ၁၅၀ ၾကာ ေျဖးေႏွးရွည္လ်ားတဲ႕ ေလ႕က်င္႕မႈေတြကိုလည္း လုပ္ရေပမယ္႕ေပါ႕။’’ သိမ္းငွက္အိုႀကီးက ခိုင္မာစြာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘ရက္ေပါင္း ၁၅၀။ အဲဒီေလာက္ၾကာလား။’’ သိမ္းငွက္ကေလးက အံ႕အားတသင္႕နဲ႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘ဟုတ္တယ္ကြဲ႕။ ငါတို႕ အရင္ဆံုး ေတာင္ထြတ္ဖ်ားကိုေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးပ်ံသန္းရတယ္။ ၿပီးရင္ ေက်ာက္ေတာင္မွာ အသုိက္ေဆာက္ရတယ္။ ကိုယ္႕အသက္လံုၿခံဳမႈကို အာမခံဖို႕ေပါ႕။ ၿပီးရင္ အသိုက္နားမွာပဲ ေနရတယ္။ မပ်ံရဘူး။ ဆက္ၿပီးလုပ္ရမွာက အရင္ဆံုး ႏႈတ္သီးနဲ႕ ေက်ာက္တံုးေတြကို ေပါက္ရမယ္။ သူတို႕ကို လံုး၀ ကၽြတ္ထြက္သြားေအာင္ေပါ႕။ ၿပီးရင္ေတာ႕ ႏႈတ္သီးအသစ္ထြက္လာဖို႕ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႕ ေစာင္႕ေနရတယ္။ ဒုတိယအဆင္႕ကေတာ႕ အသစ္ထြက္လာတဲ႕ႏႈတ္သီးနဲ႕ အိုမင္းေနတဲ႕ ေျခသည္းေတြကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ႏႈတ္ပစ္ရတယ္။ တတိယအဆင္႕ကေတာ႕ ေျခသည္းသစ္ေတြထြက္လာရင္ ငွက္ေမႊးေတြကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ႏႈတ္ပစ္ရတယ္။ အဲဒီအလုပ္ေတြအားလံုး အကုန္လုပ္ၿပီးတဲ႕အခါ ငွက္ေမႊးေတြ အသစ္ထြက္လာေအာင္ ေစာင္႕ရတယ္။ ၅ လ၀န္းက်င္ေလာက္ၾကာသြားေတာ႕မွ ငါတို႕က အရင္ကလို ၿပိဳင္ဘက္ကင္း ခြန္အားအဟုန္ေတြ ျပန္ရလာတယ္။ အဲဒီေတာ႕မွ မိုးျပာေရာင္ေကာင္းကင္မွာ ဆက္ၿပီးပ်ံသန္းလို႕ရတာေပါ႕။’’ လို႕ သိမ္းငွက္အိုႀကီးက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သေဘာတရား။     ။ လူ႕ဘ၀တသက္တာမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္လာၾကရင္းနဲ႕ တေန႕ေန႕မွာေတာ႕ ခက္ခဲဆင္းရဲတဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈကို လုပ္ရမယ္႕အခ်ိန္ဆိုတာနဲ႕ ရင္ဆိုင္ၾကရမွာပါ။ မိမိကုိယ္ကို ျပန္လည္ သစ္လြင္လိုတဲ႕ သတၱိနဲ႕ တစ္ဖန္ေမြးဖြားလိုတဲ႕ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ကို ရင္မွာပိုက္ထားၿပီး အေလ႕အထေဟာင္း၊ ထံုးတမ္းအေဟာင္းေတြကို ပယ္စြန္႕လိုက္မွ အခြင္႕အလမ္းသစ္ေတြနဲ႕ စြမ္းရည္အသစ္ေတြကို ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လာေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 老鹰重生 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ Link မွာေတာ႕ သူ႕အမ်ားဆံုး မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ႕ သက္တမ္းက ႏွစ္ ၅၀ လို႕ ေရးထားတယ္။ ဖတ္ၾကည္႕ၾကပါဦး။ http://en.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle

ေမာင္ေမာင္

၂၈.၀၁.၂၀၁၀ ည ၁၀း၄၈

သူေတာင္းစားနဲ႕ကုန္သည္

     ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ဒုကိၡတျဖစ္ေနတဲ႕ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးဟာ လူစည္ကားေနတဲ႕ ဘူတာ႐ံုအနီးမွာ ေစ်းခင္းၿပီး ခဲတံေရာင္းေနပါတယ္။ သူ႕အ၀တ္အစားေတြက စုတ္ျပတ္ညစ္ႏြမ္းေနတဲ႕အတြက္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက သူ႕ကို သူေတာင္းစားလို႕ပဲ ထင္မွတ္ေနၾကၿပီး ေငြအေႂကြေစ႕ေတြကို သူ႕အတြက္ ပစ္ခ်သြားၾကပါတယ္။ ေန႕တ၀က္သာကုန္သြားတယ္၊ သူ႕လက္ထဲက ခဲတံေတြက တစ္ေခ်ာင္းမွကို ေရာင္းမထြက္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႕ ေျမႀကီးေပၚက အေႂကြေစ႕ေတြကေတာ႕ အပံုေသးေသးေလးေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

     အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုန္သည္တစ္ေယာက္ အဲဒီနားက ျဖတ္သြားတယ္။ အားလံုးလိုပဲ သူလည္း နည္းနည္းေလးမွ ဂ႐ုမျပဳမိဘဲ ပိုက္ဆံ ၁ က်ပ္ကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး အေ၀းကို ဆက္ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဘယ္ႏွစ္မိနစ္မွ မၾကာလိုက္ဘူး၊ အဲဒီကုန္သည္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူက ဒုကိၡတအမ်ိဳးသားလက္ထဲကေန ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းကို အျမန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီးေတာ႕ ေတာင္းပန္တယ္။ ‘‘စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက စီးပြားေရးသမားပဲကိုး၊ ခင္ဗ်ားကို သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လို သေဘာထားမိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။’’ အဲဒီကုန္သည္ အေ၀းဆက္္ထြက္သြားတာကိုၾကည္႕ၿပီး ဒုကိၡတအမ်ိဳးသားမွာ အေတြးေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။

     ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ႕ အဲဒီကုန္သည္ ဘူတာနားက တစ္ခါထပ္ျဖတ္သြားတဲ႕အခုိက္မွာ ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူက အေပါက္၀ကေန သူ႕ကို ၿပံဳးၿပီးလွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ ‘‘အခုေတာ႕ ခင္ဗ်ားကို ျပန္ေတြ႕ရၿပီေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာေတာ႕ ခင္ဗ်ားေပၚလာမွာကို တေလွ်ာက္လံုး ေစာင္႕ဆိုင္းေနရတာဗ်။’’

     ‘‘ခင္ဗ်ားက...’’ ကုန္သည္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။

     ‘‘ကၽြန္ေတာ္က လြန္ခဲ႕တဲ႕ ႏွစ္အနည္းငယ္က ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ားကို ခဲတံေရာင္းခဲ႕တဲ႕ စီပြားေရးသမားပါ။’’ ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္က ‘စီးပြားေရးသမား’ ဆိုတဲ႕ စကားလံုးကို တမင္ေလးနက္ေအာင္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ‘‘ခင္ဗ်ားနဲ႕မေတြ႕ခင္အထိ ကၽြန္ေတာ္က သူေတာင္းစားလို႕ ကိုယ္႕ဖာသာ ထင္ေနခဲ႕တာ။ ခင္ဗ်ားေၾကာင္႕သာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နဂိုကတည္းက စီးပြားေရးသမားပါလားဆိုတာကို သတိထားမိသြားတယ္။ ၾကည္႕ေလ၊ အခု ကၽြန္ေတာ္က တကယ္႕စီးပြားေရးသမား ျဖစ္ေနပါၿပီ။’’

သေဘာတရား။     ။ လူတိုင္းမွာ ကိန္းေနတဲ႕စြမ္းအားေတြက အကန္႕အသတ္မရွိပါဘူး။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕ျမင္ရင္ ကိုယ္႕ဆီက တန္ဖိုးရွိတဲ႕ ကိန္းေနတဲ႕စြမ္းရည္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္အသံုးခ်လာမွာပါ။ ဒါေပမယ္႕ အေရးအႀကီးဆံုးက လူဟာ မိမိရဲ႕စြမ္းရည္ကို မိမိဖာသာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိ္ဖို႕ေတာ႕ ကၽြမ္းက်င္ရပါမယ္။ တျခားလူက ကိုယ္႕စြမ္းရည္ကို လာရွာေဖြေတြ႕ရွိမွာကို အၿမဲေစာင္႕ေနလို႕မျဖစ္ပါဘူး။

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 乞丐与商人 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၂၇.၀၁.၂၀၁၀ ည ၀၇း၄၇

စာေမးေကာင္းတဲ႕ အေမ

ဒီေန႕ကၽြန္ေတာ္ အေခြၾကည္႕ေနတုန္း အေမက စာအုပ္ကိုင္၀င္လာၿပီးေျပာတယ္ ‘‘ငါ႕ကို ဒီစကားေလးေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ေျပာျပေပးစမ္းပါ။’’

အေမ။     ။ ဒီ ‘‘i don't know’’ ဆိုတာဘာအဓိပၸါယ္လဲ။
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။’’
အေမ။     ။ နင္႕ကို တကၠသိုလ္ထားတာ ၃၊ ၄ ႏွစ္ရွိေနၿပီ။ နင္ ဘာျဖစ္လို႕ ဘာမွကို မသိရတာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္။     ။ မဟုတ္ဘူး။ ‘‘ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး’’ ပါဆို။
အေမ။     ။ ဒါေတာင္ ၀န္မခံခ်င္ဘူး ！！！$@％!#$^&％#$％@$％@#$％!^％^!^％$^#&..
(တခ်ီေဆာ္လိုက္တယ္...)

အေမ။     ။နင္ ငါ႕ကို ဒါ ထပ္ၿပီးေျပာျပစမ္း။ ‘‘i know’’ ဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။ နင္ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေျပာျပစမ္း။
ကြန္ေတာ္။     ။ဟုတ္ကဲ႕။ ‘‘ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။’’
အေမ။     ။ သိရင္ျမန္ျမန္ေျပာေလ။
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘ကြန္ေတာ္သိတယ္’’ ဆိုေနမွ။　　　　
အေမ။     ။ နင္ျပႆနာရွာေနတာလား။ ေစာေစာက အတီးခံရတာ နည္းတယ္ေပါ႕၊ ဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္။     ။‘‘ကြန္ေတာ္သိပါတယ္’’ ဆိုေန။
အေမ။     ။သိရင္ေျပာေလ။ မတတ္တာကို တတ္ခ်င္ေယာင္ မေဆာင္နဲ႕။ &*$％^@$#!％$@^％#*$^^^##$％
 (တခ်ီထပ္ေဆာ္ပေလာ္တီးလိုက္တယ္...)

အေမ။     ။နင္သတိၾကပ္ၾကပ္ထားေနာ္။ ပိုက္ဆံေတြ ဒီေလာက္အကုန္ခံၿပီး တကၠသိုလ္ပို႕တာ၊ ၾကည္႕ပါဦး
                 အခုဘာဆိုဘာမွ မသိဘူး။ ဒီေလာက္ နည္းနည္းေလး တတ္တာနဲ႕ မေအကို ဟိတ္ဟန္
                 လုပ္ခ်င္တယ္ေပါ႕။ နင္႕ကို ေနာက္ဆုံးတစ္ခုထပ္ေမးမယ္။ ငါ႕ကို ေကာင္းေကာင္း ရွင္းျပ။
                 မေျပာႏိုင္လို႕ကေတာ႕ နင္႕ကို ထပ္ေဆာ္မယ္။ ငါ႕ကို ဒါဘာသာျပန္ျပစမ္း။ ‘‘i know, but i don't
                 want to tell you’’ ဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။

     ကၽြန္ေတာ္ မူးလဲသြားတယ္။ ေခါင္းအုန္းယူၿပီး ကိုယ္႕ေခါင္းကို အခ်က္ ၃၀ ရုိက္တယ။္ နံရံကို ေခါင္းနဲ႕ အခ်က္ ၄၀ ေျပးေဆာင္႕တယ္။ ကိုယ္႕ပါးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ အျပန္အလွန္ရုိက္တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႕ စားပြဲေစာင္းကို အခ်က္ ၆၀ ကန္တယ္။ ေသြးေတြအသားေတြ ထူပူလာေတာ႕ အေမ႕ကို ေမးလိုက္တယ္။ ကဲ ေက်နပ္ပလား။ အဲဒီလဲက်ေရာ သူက ထပ္ေမးျပန္တယ္။ ‘‘သားရယ္၊ i'm very annoyant, don't trouble me ဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲကြယ္။’’

ကၽြန္ေတာ္။     ။‘‘ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသထြက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို လာမ႐ႈပ္နဲ႕။’’
အေမ။     ။‘‘အရိုက္ခံခ်င္တယ္ေပါ႕။ မေအကို ဒီလို ေျပာရလားဟဲ႕’’ (အဲဒါနဲ႕ ထပ္အေဆာ္ခံလိုက္ရတယ္။)
အေမ။     ။ ‘‘i hear nothing, repeat ဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ’’။
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမၾကားရဘူး။ ျပန္ေျပာ။’’
အေမ။     ။ ‘‘i hear nothing, repeat.’’
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမၾကားရဘူး။ ျပန္ေျပာ။’’
(ေနာက္ဆံုး ထပ္အေဆာ္ခံရျပန္ေရာ။)

 အေမ။     ။ ‘‘what do you say ဆိုတာကိုေရာ ဘယ္လို ရွင္းျပလို႕ရလဲ။’’
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘ဘာေျပာတာလဲ’’ (တခါထပ္ အေဆာ္ခံရျပန္တယ္။)
အေမ။     ။ ‘‘look up in the dictionary ဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။’’
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘အဘိဓါန္မွာရွာ။’’
အေမ။     ။‘‘အဘိဓါန္မွာ ရွာတတ္မွေတာ႕ ငါကနင္႕ကို ဘာျဖစ္လို႕ေမးေနေတာ႕မွာလဲ။’’ (ထပ္အေဆာ္ခံရ.)

အေမ။     ။ ‘‘you had better asked somebody ဆိုတာကိုေရာ ဘယ္လို ဘာသာျပန္မလဲ။’’
ကၽြန္ေတာ္။     ။‘‘တျခားလူကို ေမးတာပိုေကာင္းမယ္။’’
အေမ။     ။ ‘‘နင္က ငါ႕သားဟဲ႕။ ငါ တျခားလူေမးၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ အရိုက္ခံခ်င္ေနျပန္ၿပီ။’’
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘အမေလး၊ ဘုရားသခင္ ကယ္ေတာ္မူပါ။’’
အေမ။     ။ ‘‘မေအကို ျပႆနာရွာတဲ႕ေကာင္ ဘုရားသခင္လဲ နင္႕ကို မကယ္ႏိုင္ဘူး။’’ (ထပ္ေဆာ္ခံရ...)

အေမ။     ။‘‘ငါထပ္ေမးမယ္။ use your head, then think it over ဆိုတာေရာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။’’
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘ေခါင္းေလးဘာေလးသံုး။ ၿပီးရင္ ေသခ်ာထပ္စဥ္းစား။’’
အေမ။     ။ ‘‘အေကာင္စုတ္၊ ငါ႕ကိုမ်ား ျပန္ေျပာရတယ္လို႕..’’ (တဆက္ထဲ လက္ပါေတာ႕မယ္႕ဟန္ျပင္...)
ကၽြန္ေတာ္။     ။ ‘‘ေလာကမွာ အေမသာ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ႕ အဓိပၸါယ္ပါ။’’ (အျမန္ေျဖလိုက္ရတယ္။)
အေမ။     ။‘‘အင္း၊ ဒါမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္ရွိေသးတယ္။ ခဏေနက်ရင္ အေမစားစရာေကာင္းေကာင္းေလး
                   လုပ္ေပးမယ္။ မနက္ျဖန္က်မွ ထပ္ေမးေတာ႕မယ္။’’

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ www.gjoke.net ကပါ။ Link ကေတာ႕ ဒီမွာပါ။ http://www.gjoke.net/post-218.html

ေမာင္ေမာင္
၂၅.၀၁.၂၀၁၀ ည ၀၉း၀၃

အလုပ္အင္တာဗ်ဴး ေမးခြန္း

     ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုက နယ္ပယ္မန္ေနဂ်ာ (Region Manager) အလုပ္ေခၚတဲ႕ ေၾကာ္ျငာစာ တရား၀င္ ေၾကျငာလိုက္တဲ႕အခါ အရည္အခ်င္းျပည္႕မီသူေတြဟာ ခ်က္ခ်င္း ပ်ားေတြ၀ိုင္းအံုသလို စုစု႐ံုး႐ံုးနဲ႕ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ အင္တာဗ်ဴး ၂ ဆင္႕ ၃ ဆင္႕ ေလာက္ ၿပီးသြားတဲ႕ေနာက္ ၿပံဳခဲေနတဲ႕ အင္တာဗ်ဳးလာသူေတြဟာ အေယာက္ ၂၀ မျပည္႕တျပည္႕ပဲ က်န္ပါေတာ႕တယ္။ ဒီလူ အေယာက္ ၂၀ က မတိမ္းမယိမ္း နဲ႕ သူမသာ ကိုယ္မသာ အဆင္႕မွာပါ။ (အသင္႕ေတာ္ဆံုးလူ) ေ႐ႊအစစ္ကို ထုတ္ယူဖို႕အတြက္ ဒီကုမၸဏီႀကီးက ေနာက္ဆံုုးအေခါက္ စာေမးပြဲကို စတင္ပါတယ္။ ေရးေျဖစာေမးပြဲပါ။

     ဒီလူ အေယာက္ ၂၀ မျပည္႕တျပည္႕ဟာ ေမးခြန္းလႊာရၿပီးတာနဲ႕ ေခ်ာက္ခ်ားကုန္ၾကပါတယ္။ ေျဖခ်ိန္က ၁၅ မိနစ္ပဲရွိၿပီး ေမးခြန္းလႊာေပၚက ေမးခြန္းကေတာ႕ အပုဒ္ ၁၂၀ ေက်ာ္ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ အားလံုးက ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ မၾကည္႕ၾကေတာ႕ပဲ အေသာ႕ႏွင္ ေျဖၾကပါေတာ႕တယ္။ စာေမးပြဲ ႀကီးၾကပ္သူရဲ႕ ‘‘ေမးခြန္းလႊာတစ္ခုလံုးကို တစ္ေခါက္ဖတ္ၾကည္႕ၿပီးမွ ေျဖၾကပါ’’ ဆိုတဲ႕ သတိေပးစကားကိုေတာင္ လံုး၀နားမေထာင္ေတာ႕ပါဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ေတာ႕ ေမးခြန္းအားလံုးက အရမ္းကို လြယ္ကူပါတယ္။ အပုဒ္ေရမ်ားေနတာ တစ္ခုပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႕ တခ်ိဳ႕လူေတြက တစ္ဖက္ကေျဖရင္းနဲ႕ တစ္ဖက္က တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာၾကပါတယ္။ ‘‘ဒီေလာက္ လြယ္တဲ႕ေမးခြန္းေတြကို ၃ ႏွစ္ကေလးေတာင္ ေျဖတတ္တယ္၊ အခ်ိန္သက္သက္ျဖဳန္းသလိုျဖစ္ေနတယ္။’’

         အခ်ိန္ေစ႕ေခါင္းေလာင္းသံျမည္တဲ႕အခ်ိန္မွာ အားလံုးနီးပါးလိုလို ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ၿပီး မ်က္နွာမွာလည္း ၀မ္းနည္းမႈနဲ႕ ျပည္႕ေနၾကတာေပါ႕။ လူတစ္ေယာက္ပဲ စိတ္လက္ေအးေဆးေပါ႕ပါးစြာနဲ႕ အေျဖလႊာကို ေပးလိုက္တယ္။

     ‘‘မင္းကို အလုပ္ခန္႕လိုက္ၿပီ။’’ စာေမးပြဲႀကီးၾကပ္သူက အဲဒီလူကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘ဘာေၾကာင္႕လဲ’’ လို႕ အားလံုးက တၿပိဳင္နက္ထဲ ေမးလိုက္ပါတယ္။

     စာေမးပြဲႀကီးၾကပ္သူက အဲဒီလူရဲ႕ အေျဖလႊာကို ေျမွာက္ျပလိုက္ပါတယ္။ နာမည္နဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကလြဲလို႕ အေျဖလႊာမွာ စာတလံုးမွ ရွိမေနပါဘူး။ ‘‘အားလံုး ေမးခြန္းနံပါတ္ ၉၈ ကို ၾကည္႕လိုက္ပါ။’’ စာေမးပြဲႀကီးၾကပ္သူက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     ေမးခြန္းနံပါတ္ ၉၈ ကေတာ႕ ‘‘သင္ ဘယ္ေမးခြန္းကိုမွေျဖဆိုရန္မလိုပါ။ အေျဖလႊာအေပၚဆံုးဘက္မွာ သင္႕ရဲ႕ နာမည္နဲ႕ ဆက္သြယ္ရမယ္႕ပံုစံကို ေရးေပးရင္ ရပါၿပီ’’ တဲ႕။

     ‘‘အေျခအေနအလံုးစံုကို ျခံဳငံုမိဖို႕က အရင္ပါ။ အေသးစိတ္ေတြထဲ ခြန္အားစိုက္ဖို႕က အရင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ နယ္ပယ္မန္ေနဂ်ာရဲ႕ မရွိမျဖစ္အရည္အခ်င္းပါ’’ လို႕ စာေမးပြဲႀကီးၾကပ္သူလည္းျဖစ္ ကုမၸဏီရဲ႕ အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္လည္းျဖစ္သူက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သေဘာတရား။     ။ အေသးစိတ္ေတြဟာ အေရးႀကီးေပမယ္႕ လူတိုင္းကေတာ႕ အေသးစိတ္ကေလးေတြကေန စၿပီး အလုပ္မလုပ္သင္႕ပါဘူး။ အထူးသျဖင္႕ စီမံခန္႕ခြဲမႈလုပ္တဲ႕သူေတြပါ။ အေျခအေနအလံုးစံုကို အရင္ျမင္ေအာင္ၾကည္႕ၿပီးမွ အဲဒီအျမင္ကို ေသခ်ာေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရမွာပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 面试考题 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၂၄.၀၁.၂၀၁၀ ည ၀၆း၅၃

ပန္းတိုင္ရွိမွ ရွင္သန္ႏိုင္မယ္

      

     ဒါဟာ  ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါ။      စိုင္မြန္ (Simon) ဟာ အဂၤလန္က နာမည္ေက်ာ္ ေတာင္တက္ အားကစားသမားပါ။ သင္ဘယ္လိုမွစိတ္ကူးလို႕ မရႏိုင္တာကေတာ႕ ဒီလို ကမာၻ႕အဆင္႕ ေတာင္တက္သမားတစ္ေယာက္ဟာ မေမွ်ာ္လင္႕ထားပဲ မသန္မစြမ္းလူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ သူ႕ေျခေထာက္ ၂ေခ်ာင္းလံုးက ႂကြက္သားေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကံဳလွီလာတဲ႕ နာတာရွည္ေရာဂါ (Chronic muscular dystrophy)  (慢性肌肉萎缩症) စြဲကပ္ေနတာပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဒါေပမယ္႕ ကိုယ္လက္ျပည္႕စံုတဲ႕လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ ေအာင္ျမင္ဖို႕ခက္ခဲတဲ႕ အံ႕ဘနန္း ကိစၥရပ္ေတြကို သူ လုပ္ႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္။ အသက္ ၁၉ နွစ္သားမွာ ကမာၻ႕အိမ္ေခါင္မိုးျဖစ္တဲ႕ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ကို တက္ခဲ႕တယ္။ ၂၁ ႏွစ္မွာ အယ္လ္ပ္ (Alps) ေတာင္ကို တက္ႏိုင္ခဲ႕တယ္။ ၂၂ ႏွစ္မွာ သူ႕မိဘေတြေသေဘးႀကံဳခဲ႕တဲ႕ ကီလီမန္ဂ်ာ႐ို (Kilimanjaro) ေတာင္ရဲ႕ အျမင္႕ဆံုးေတာင္ထြတ္ေပၚမွာ ရပ္ႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္။ ၂၈ ႏွစ္ မျပည္႕ခင္မွာ ကမာၻေပၚက ေက်ာ္ၾကားတဲ႕ေတာင္ အားလံုးနီးပါးကို သူ႕ေျခဖ၀ါးေအာက္ ေရာက္ေစခဲ႕ပါတယ္။

     ဒါေပမယ္႕ လူေတြကို အႀကီးအက်ယ္နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သြားေစတာက ဒီေလာက္ ဇြဲနဘဲႀကီးတဲ႕ အသက္ဒီေလာက္ျပင္းတဲ႕ သူရဲေကာင္းေလးဟာ သူ႕ဘ၀ရဲ႕ အေရာင္အ၀ါအထြန္းလင္းဆံုး အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ သူ႕ကိုယ္သူ အဆံုးသတ္ဇာတ္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႕ပါတယ္။ အသက္ ၂၈ ႏွစ္မွာ သူေနတဲ႕ အိမ္မွာပဲ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို သတ္ေသခဲ႕ပါတယ္။

     ဒါဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲေပါ႕။ စိုင္မြန္ရဲ႕ ေသတမ္းစာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အေျဖေျပာျပခဲ႕ပါတယ္။ အျဖစ္မွန္ကဒီလိုပါ။ သူ႕မိဘေတြကလည္း ေတာင္တက္ အားကစားသမားေတြပါပဲ။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ႕ ဒီလင္မယားက ကီလီမန္ဂ်ာ႐ိုေတာင္ကို တက္စဥ္မွာ ႏွင္းၿပိဳတာနဲ႕ႀကံဳၿပီး ဆံုးပါးခဲ႕ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိုင္မြန္က ၁၁ ႏွစ္သားပဲရွိေသးတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ႕မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေအာင္ ေလးစားရတဲ႕မိဘႏွစ္ပါး မထြက္ခြာခင္မွာ သူ႕ကိုမွာခဲ႕တဲ႕ ‘‘တကယ္လို႕ တို႕ေတြ ကံမေကာင္းလို႕ ဒုကၡေရာက္ခဲ႕ရင္ ကမာၻ႕နာမည္ေက်ာ္ေတာင္ေတြကို တို႕ေတြကိုယ္စား ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ ၿပီးေအာင္ တက္ေပးပါ ’’ ဆိုတဲ႕ အမွာစကားကို ေလးစားလိုက္နာဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲဲ႕ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ စိုင္မြန္ ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကည္လင္ျပတ္သားတဲ႕  ျပည္႕စံုတဲ႕ ပန္းတိုင္ရွိေနခဲ႕ပါတယ္။ ဒီပန္းတုိင္ဟာ သူ႕ရွင္သန္မႈရဲ႕ ေမာင္းႏွင္အား ျဖစ္႐ံုသာမကဘူး၊ သူရွင္သန္ေနရတဲ႕ အဓိပၸါယ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။  ဒါေပမယ္႕ အသက္ ၂၈ ႏွစ္ ေရာက္လို႕ ပန္းတိုင္အားလံုးကို ၿပီးေျမာက္သြားတဲ႕အခါမွာ သူ ရုတ္တရက္ လမ္းေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ရွင္သန္ေနရျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းရင္းကို ထပ္ၿပီးရွာလို႕မေတြ႕ေတာ႕ပါဘူး။ သူဟာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ႕ အထီးက်န္မႈ စိတ္မရွည္မႈ လမ္းေပ်ာက္ေနတာေတြနဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ ကုန္ဆံုးသြားတဲ႕ေနာက္ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ႕ျခင္းပါ။

     ‘‘အခုေတာ႕ ေအာင္ျမင္ၿပီးနာမည္ေက်ာ္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ႕ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ပန္းတိုင္အသစ္လည္း မရွိေတာ႕ပါဘူး။ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါၿပီ။ တစ္ေယာက္ထဲအတြက္ေတာ႕ ထပ္ၿပီးရွင္သန္ေနဖို႕ မလိုအပ္ေတာ႕...’’ စိုင္မြန္ဟာ ေသတမ္းစာထဲမွာ ေနာက္ဆံုး ေျပာသြားခဲ႕တာပါ။

သေဘာတရား။     ။ ပန္းတိုင္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွင္သန္မႈအဓိပၸါယ္နဲ႕ လမ္းၫႊန္ခ်က္ပါပဲ။ ဒါမရွိဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕ဆက္သြားရမယ္႕ မူလေမာင္းႏွင္အား ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါမယ္။ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ႕ ခံစားခ်က္မရွိတဲ႕ အသက္မဲ႕ခႏၶာႀကီးလို ျဖစ္သြားပါမယ္။ ဒါေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ အခ်ိန္တိုင္း ျပတ္သားတဲ႕ ပန္းတိုင္ ရွိဖို႕လိုပါတယ္။ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာက အေျခအေနအရ မိမိရဲ႕ ပန္းတုိင္ကို မျပတ္ ျပဳျပင္ျမွင္႕တင္ေပးေနဖို႕လည္းလိုပါတယ္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 目标等于一半生命 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

http://www.answers.com/topic/mount-kilimanjaro

ေမာင္ေမာင္

၂၃.၀၁.၂၀၁၀ ည ၁၁း၀၇

ဘယ္သူမွမရွိလဲ ျဖစ္တယ္

     ေသာမတ္.၀က္ဆန္ (Thomas. Watson) ဟာ IBM (International Business Machines) ကုမၸဏီရဲ႕ အမႈေဆာင္ခ်ဳပ္အေဟာင္းပါ။ သူတာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္က ျပင္းထန္တဲ႕ ႏွလံုးေရာဂါ ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဆရာ၀န္က သူ႕ကို ေဆး႐ံုတက္ၿပီးကုသဖို႕ အႀကံျပဳပါတယ္။

     ဒီအႀကံျပဳခ်က္ကို ၾကားတာနဲ႕ ၀က္ဆန္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကန္႕ကြက္ပါတယ္။ သူက စိတ္မၿငိမ္မသက္နဲ႕ ခံုကိုေခါက္ရင္း ေျပာပါတယ္။ ‘‘ဒါဟာ ေနာက္ေျပာင္မႈတစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ေဆး႐ံုတက္ဖို႕အခ်ိန္ ဘယ္ကလာၿပီးရွိရမွာတုန္း။ ခင္ဗ်ားသိထားဖို႕က IBM ဆိုတာ ကုမၸဏီ ေသးေသးေကြးေကြးေလး မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖရွင္းဖို႕ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ႕ကိစၥေတြ ေန႕တိုင္းေစာင္႕ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။’’ ၾကည္႕ရတာ သူမရွိရင္ IBM ႀကီး ဒုကၡေတြအပံုအပင္ျဖစ္သြားမယ္လို႕ ၀က္ဆန္ ထင္ေနပံုရပါတယ္။

     ဆရာ၀န္က ၿပံဳးပဲၿပံဳးေနပါတယ္။ သူ႕စကားကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ခြန္းတံု႕မျပန္လိုက္ပါဘူး။ သူနဲ႕အတူ ကားစီးၿပီး ေလွ်ာက္သြားဖို႕ကိုပဲ ၀က္ဆန္ကို ဖိတ္လိုက္ပါတယ္။ ကားက ဘယ္ေကြ႕ညာေကြ႕နဲ႕ ႏွစ္ေယာက္သား ၿမိဳ႕အစြန္နားက ဂူသခ်ႋဳင္းကိုေရာက္လာပါတယ္။

     ‘‘ၾကည္႕လုိက္ပါဦး’’ ဆရာ၀န္က ေရွ႕က အုတ္ဂူတစ္ခုကို ၫႊန္ျပၿပီးေျပာလိုက္တယ္ ‘‘ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ သူတို႕လိုပဲ လဲေလ်ာင္းေနရမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ေပါ႕၊ ခင္ဗ်ားလည္းပါတာပဲ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕အလုပ္ေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ အစားထိုးလိုက္ၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႕ေဆး႐ံုကလည္း ပံုမွန္ဖြင္႕ေနမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကုမၸဏီလည္း ဆက္ၿပီးလုပ္ငန္းလုပ္ေနဦးမွာပဲ။ မဟုတ္ဘူးလား။’’

     ဒီစကားကို ၾကားလိုက္ေတာ႕ ၀က္ဆန္ ဘာစကားမွမေျပာပဲ တိတ္သြားတယ္။ သူေခါင္းငံု႕ေနတယ္။ အေရးပါတဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်ေနပံုရတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာေတာ႕ သူဟာ IBM ဒါရုိက္တာအဖြဲ႕ဆီ အလုပ္ထြက္စာ တင္လိုက္ၿပီး ေဆး႐ံုတက္ကုသမႈကို လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ကုသမႈအခ်ိန္မီသြားတဲ႕အတြက္ သူ႕ရဲ႕ႏွလံုးေရာဂါဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ျပန္ေကာင္းလာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေဆး႐ံုကဆင္းၿပီးတဲ႕ေနာက္ IBM ရဲ႕ ျပန္လည္ဖိတ္ေခၚခ်က္ကို သူျငင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ လူသာမန္ေတြရဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ႕ဘ၀မ်ိဳးနဲ႕ပဲေနသြားပါေတာ႕တယ္။

     သင္ၾကည္႕လိုက္ပါ။ အခုထိတိုင္ေအာင္ပဲ IBM ကုမၸဏီႀကီးဟာ ကမာၻအ၀ွမ္း လူအမ်ားအာ႐ံုစိုက္ေနတဲ႕ ကုမၸဏီႀကီးျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ၀က္ဆန္ထြက္သြားလို႕ ပိတ္လိုက္ရတယ္ဆိုတာမရွိပါဘူး။

သေဘာတရား။     ။ ကိုယ္႕ရဲ႕ အေရးပါမႈကို အက်ယ္မခ်ဲ႕ဖို႕ပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ မရွိေတာ႕ရင္လည္း ကမာၻႀကီးက လည္ပတ္ေနမွာပါပဲ။ ကိုယ္က အရမ္းအေရးပါေနတယ္ ထင္ေနရင္ေတာ႕ ကိုယ္မေမြးခင္နဲ႕ ေသၿပီးေနာက္မွာ တျခားလူေတြ ဒီလိုပဲ ပံုမွန္ ေနသြားၾကမယ္ဆိုတာေလး ေတြးေပးလိုက္ပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 没有谁都行 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေအာက္က Link ေတြမွာ IBM နဲ႕ Thomas Watson အေၾကာင္းေလ႕လာႏိုင္ပါတယ္။

http://www.answers.com/topic/international-business-machines-corporation

http://www.ibm.com/us/en/

http://www.answers.com/topic/thomas-j-watson-jr 

ေမာင္ေမာင္

၂၃.၀၁.၂၀၁၀ ည ၀၆း၀၆

ေ၀ၚလတန္ ႏွင္႕အင္တာဗ်ဴး

     ေ၀ါလ္မတ္ (Walmart) ကုမၸဏီဟာ တကမာၻလံုးက လက္လီအေရာင္းလုပ္ငန္းရဲ႕ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ ဘုရင္ပါ။ သူ႕ကို တည္ေထာင္သူကေတာ႕ ဆမ္.ေ၀ၚလတန္ (Sam Walton) ျဖစ္ပါတယ္။

     တစ္ခါက ဓန မဂၢဇင္းရဲ႕ သတင္းေထာက္တစ္ဦးဟာ မစၥတာေ၀ၚလတန္ ကို သြားအင္တာဗ်ဴးဖို႕ ခ်ိန္းထားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ သူ မစၥတာေ၀ၚလတန္ရဲ႕ ႐ံုးခန္းကို အေစာႀကီးေရာက္လို႕ နာရီ၀က္ေလာက္ေစာင္႕ၿပီးတာေတာင္ မစၥတာေ၀ၚလတန္ ထြက္လာတာကို မေတြ႕မိေသးပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မစၥတာေ၀ၚလတန္ရဲ႕ အတြင္းေရးမႉးက ႐ံုးခန္းအ၀က ျဖတ္သြားေတာ႕ ႐ံုးခန္းထဲမွာ သတင္းေထာက္ ေစာင္႕ေနတာလည္းေတြ႕သြားေရာ ေျပာပါတယ္ ‘‘ရွင္ဒီမွာသူ႕ကိုေစာင္႕လို႕ ဘယ္ျဖစ္မတုန္း၊ သူ အေရွ႕ဘက္ မီတာ ၂၀ ေလာက္ အကြာက လက္လီအေရာင္းဆိုင္ အျပင္ဘက္မွာ ရိွတယ္။’’

     ဒီစကားၾကားေတာ႕ သတင္းေထာက္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကုန္း႐ုန္းထၿပီး မစၥတာေ၀ၚလတန္ ကို သြားေတြ႕တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေဖာက္သည္ေတြအတြက္ ကုန္ေသတၱာေတြကို  ကုန္ကားေပၚတင္ေနတဲ႕ သူ႕ကို ေတြ႕သြားတယ္။ ဒီေလာက္ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ႕လူ ၊ ဒီေလာက္ အဆင္႕အတန္းရွိတဲ႕ လူတစ္ေယာက္က မေမွ်ာ္လင္႕ထားပဲ ဒီလိုအလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတာကို သတင္းေထာက္က အႀကီးအက်ယ္အံ႕ဩသြားတယ္။

     မစၥတာေ၀ၚလတန္ အလုပ္ၿပီးတာနဲ႕ သတင္းေထာက္က ေမးတယ္ ‘‘ကၽြန္ေတာ္႕ကို ႐ံုးခန္းမွာ ေတြ႕မယ္လို႕ ခင္ဗ်ား ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။’’

     ‘‘ကၽြန္ေတာ္လည္းခင္ဗ်ားကိုေစာင္႕ေနတာပဲေလ။ ’’ ေ၀ၚလတန္က ျပန္ေျဖတယ္။ ‘‘ဒါေပမယ္႕ ခင္ဗ်ားကို ေျပာဖို႕ေမ႕သြားတာက ကၽြန္ေတာ္႕ ႐ံုးခန္းက လမ္းေပၚမွာ စိုက္ထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္႕ဧည္႕သည္ကို ဒီေနရာက လိုအပ္တယ္ဗ်။ ဘာလဲ၊ ဒါေတြက အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ ရွိမယ္လို႕မ်ား ထင္ထားလို႕လား။’’

     ေျပာၿပီးေတာ႕ မစၥတာေ၀ၚလတန္က ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ခါးကိုင္းၿပီး ေနာက္အလုပ္တခုကို လုပ္ေတာ႕တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလံုးက သူ႕ရဲ႕အလုပ္ခြင္ လုပ္ငန္းစဥ္ ထဲမွာပဲျဖစ္ေနပါေတာ႕တယ္။

     ‘‘ေ၀ၚလတန္မိသားစုက လက္လီစီးပြားေရးေလးေတြကို လုပ္တာပါ။ ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ အရမ္းခ်မ္းသာတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြ လုပ္တဲ႕လူေတြၾကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ေလာက္ ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာႏုိင္ၾကေသးဘူးဗ်။’’ မစၥတာေ၀ၚလတန္က ဂုဏ္ယူစြာနဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။

     အင္တာဗ်ဴးၿပီးသြားေတာ႕ သတင္းေထာက္က မစၥတာေ၀ၚလတန္နဲ႕အတူ ကုန္တိုက္တစ္ခုလံုးကို လိုက္ၿပီး ၾကည္႕ပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္သူေတြ အရွည္ႀကီးတန္းစီၿပီး ေငြေခ်ဖို႕လုပ္ေနတာကိုေတြ႕ေတာ႕ သတင္းေထာက္က မေအာင္႕ႏိုင္ပဲ သူ႕စီးပြားေရး အရမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတာ တဖြဖြေျပာတယ္။ ဒါေပမယ္႕ မစၥတာေ၀ၚလတန္ ျပန္ေျပာလိုက္တာက ‘‘တကယ္သာ ေအာင္ျမင္ေနရင္ ေဖာက္သည္ေတြ တန္းစီၿပီး ေငြေခ်ေနစရာေတာင္ မလိုပါဘူး’’တဲ႕။ ဒါေၾကာင္႕ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႕ လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ တကယ္႕လက္ေတြ႕မွာ ေအာင္ျမင္တဲ႕လူေတြဟာ မျပတ္သင္ယူေလ႕လာေန႐ံုတင္မကဘူး အေတြးေတြကိုလည္း အၿမဲ အသစ္ေျပာင္းေပးေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။

     ေတြးေခၚပညာရွင္တစ္ေယာက္ ေျပာခဲ႕ဖူးတာကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆုပ္ကိုင္ႏုိင္တဲ႕ ခ်မ္းသာမႈက မိမိေဘးနား ၂၅ မီတာ အတြင္းမွာပဲရွိပါတယ္တဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ လူေတြက အနီးကိုပစ္အေ၀းကိုေမွ်ာ္ၿပီး ကိုယ္႕နံေဘးက အခြင္႕အေရးေတြကို မျမင္ပဲ ေလွ်ာက္ေလေ၀းေလ ျဖစ္ေနပါတယ္တဲ႕။  သတင္းေထာက္က ေ၀ၚလတန္ကို အင္တာဗ်ဴးတဲ႕ ဒီပံုျပင္ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ (အထက္ပါ ေတြးေခၚပညာရွင္ရဲ႕) သေဘာတရားကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းမွ နားလည္ႏိုင္ပါ႕မလားပဲ။

သေဘာတရား။     ။ ကိုယ္အၿမဲ ရံႈးနိမ္႕ေနတာကိုခ်ည္းပဲ အျပစ္မတင္ပါနဲ႕။ ကိုယ္႕ရဲ႕ ဒီ႐ႈံးနိမ္႕မႈဟာ ကံၾကမၼာက တရားမမွ်တလို႕ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သိရပါမယ္။ ကိုယ္႕နံေဘးက ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ ေသးေကြးတဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးေတြ ဖြဲ႕စည္းေနတာကို မဖမ္းဆုပ္ပဲ ကိုယ္႕ေရွ႕က ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ ဂုဏ္ေရာင္ေတြကိုပဲ အာရံုစိုက္မိေနလို႕ဆိုတာ သိရပါမယ္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 采访沃尔顿 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာ Link ၃ ခုေပးထားပါတယ္။ တစ္ခုက ဓန မဂၢဇင္း။ ေနာက္တစ္ခုက Walmart နဲ႕ပတ္သက္တဲ႕ဟာ။  ေနာက္တစ္ခုက Walmart ရဲ႕ Web site ပါ။ ေလ႕လာႏိုင္ၾကပါေစ။

http://wealthmagazine.com/

http://www.answers.com/topic/wal-mart-stores-inc

http://walmartstores.com/

ေမာင္ေမာင္

၂၃.၀၁.၂၀၀၉ ည ၀၄း၂၇

ပန္းပုပညာရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္

     ဟြမ္ေဟာ႕ဟာ က်န္႕ေကာ္(战国)ေခတ္က ပန္းပုထုလုပ္ရာမွာ အလြန္ကၽြမ္းက်င္တဲ႕ လက္မႈပညာသည္ တစ္ဦးပါ။  သူ႕လက္နဲ႕ထုလုပ္လိုက္တဲ႕ လူပန္းပုရုပ္တုမွန္သမွ်ဟာ တကယ္႕ကို အသက္၀င္ၿပီး အစစ္နဲ႕တေထရာထဲ တူသတဲ႕။ ဒါ႕အျပင္ ကိုယ္ဟန္ျပေပးတဲ႕လူကုိယ္တိုင္ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး အသက္၀င္သတဲ႕။ အဲဒီအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင္႕ လာေရာက္ေမးျမန္းပညာယူခ်င္သူေတြနဲ႕ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာတင္ၿပီး ပညာသင္ခ်င္သူေတြဟာ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း တဖြဲဖြဲနဲ႕ ေရာက္လာတာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ဟြမ္ေဟာ႕ကေတာ႕ ၿပံဳးၿပီး မေျဖခ်င္မေျဖ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေခါင္းခါၿပီးကို ျငင္းပစ္ပါတယ္။

     သူ႕မွာ ဘယ္လို လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါလိမ္႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ေသခါနီးက်မွပဲ သူ႕ရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို လူေတြကို ဖြင္႕အန္ခဲ႕ပါတယ္။ ‘‘အမွန္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ဘာလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မွ မရွိပါဘူး၊ ျပဳျပင္မြမ္းမံျခင္း---ဆိုတဲ႕ တတ္ကၽြမ္းမႈတစ္ခုထဲကိုပဲ က်င္က်င္လည္လည္နဲ႕ ျပန္အသံုးခ်တာပါ။  ထပ္ျပန္တလဲလဲကို ျပဳျပင္မြမ္းမံတာပါ။ ဒီတစ္ခ်က္လုပ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ကေတာ႕ ကနဦးလိုအပ္ခ်က္ ႏွစ္ခုကို  အာမခံဖို႕လိုပါတယ္။ ပထမက ႏွာေခါင္းကို နည္းနည္းႀကီးႀကီးေလးထုဖို႕နဲ႕ ဒုတိယက မ်က္လံုးကို နည္းနည္းေသးေအာင္ထုဖို႕ပါပဲ။’’

     ဒီ ‘‘လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္’’ ကိုၾကားေတာ႕လူေတြက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႕ၿပီး ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ကုန္တယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ နားမလည္ဘူးျဖစ္ကုန္တယ္။ ‘‘တကယ္လို႕ ႏွာေခါင္းႀကီးၿပီး မ်က္လံုးေသးေနရင္ ဒီပန္းပုရုပ္က အခ်ိဳးအစားမညီမွ်ပဲေနမွာေပါ႕။ အစစ္နဲ႕တေထရာထဲတူတဲ႕ ရလဒ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အာမခံႏိုင္ေတာ႕မွာလဲ။’’ လူတစ္ေယာက္က မေအာင္႕ႏိုင္ပဲ ေမးလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘လံုးလံုးကို ဆန္႕က်င္ဖက္ပါပဲ။ ဒီလိုလုပ္မွ အခ်ိဳးအစား ကြက္တိျဖစ္သြားဖို႕ အာမခံႏိုင္မွာ။ စဥ္းစားၾကည္႕ပါ။ ႏွာေခါင္းႀကီးေနရင္ ေသးသြားေအာင္ ျပဳျပင္လို႕ရတယ္။ မ်က္လံုးေသးေနရင္ ထပ္ၿပီးႀကီးေအာင္လုပ္လို႕ရတယ္။ တကယ္လို႕ အေျခအေနက ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနခဲ႕ရင္ ႏွာေခါင္းေသးေနတာ ဘယ္လိုျပန္ႀကီးေအာင္လုပ္မလဲ။ မ်က္လံုးႀကီးေနတာ ကိုေကာ ဘယ္လိုျပန္ေသးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မလဲ။’’

     ပရိတ္သတ္က ဒါကိုၾကားေတာ႕မွပဲ တဒဂၤအတြင္း စိတ္ထဲမွာ သေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။

သေဘာတရား။     ။ ဘာကိစၥကိုပဲလုပ္လုပ္ပါ ကိုယ္႕အတြက္ ႁခြင္းခ်က္ ေနရာအပိုေလးေတာ႕ ထားေပးရပါမယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ ကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္႕လမ္းကို အဆံုးသတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ပိုၿပီးလွပျပည္႕စံုေအာင္ တဆင္႕တက္ၿပီး လုပ္ႏိုင္တဲ႕ အခြင္႕အေရးနဲ႕ ျဖစ္လာႏိုင္ေျခကို ျငင္းဆန္လိုက္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 雕刻的秘诀 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၁၉-၀၁-၂၀၁၀ ည ၁၀း၀၆

ၾကယ္ငါးေလးေတြကယ္ၾကမယ္

  

     ပင္လယ္က အခုေလးတင္မွ ဒီေရက်ကာစ၊ တံငါသည္ႀကီးက သူ႕ ၇ႏွစ္အ႐ြယ္သားေလးကို မေတြ႕တာနဲ႕ ကပ်ာကယာေျပးထြက္ၿပီး ရွာတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္နားေရာက္ခါနီးမွာ သူ႕သားရဲ႕ေသးေကြးလွတဲ႕ ပံုရိပ္ကေလးဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္သဲေသာင္ျပင္မွာ ခါးကုန္းလိုက္ဆန္႕လိုက္နဲ႕  ကေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ထပ္ေလွ်ာက္သြားလို႕ အနားနီးေတာ႕မွ သူ႕သား ကစားေနတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရေတာ႕တယ္။ ဒီေရတက္တုန္းက ပင္လယ္ေရက သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ပုတ္တင္လိုက္တဲ႕ ၾကယ္ငါးေလးေတြကို ေကာက္ေနတာပါ။ ၿပီးေတာ႕ ေကာက္လို႕ရတဲ႕ ၾကယ္ငါးေလးေတြကို ေျခေထာက္ေလးေျမွာက္လႊဲၿပီး ပင္လယ္ထဲျပန္လႊတ္ေပးေနတာ။

     ‘‘သား၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ’’ တံငါသည္ႀကီးက ေအာ္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။

     ‘‘သား ၾကယ္ငါးေတြကို ကယ္ေနတာ အေဖ’’ လို႕ ကေလးက ႏုနယ္တဲ႕ကေလးအသံေလးနဲ႕ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕အေဖဘက္ကို သူ႕မွာ ခြန္အားရွိပါတယ္ဆိုတဲ႕ အမူအရာတစ္ခု လုပ္ျပလိုက္တယ္။

     ‘‘မင္းကဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုလုပ္ရမွာလဲကြ’’ တံငါသည္ႀကီးက ထူးဆန္းလြန္းလို႕ ေမးလိုက္တယ္။

     ‘‘ၾကည္႕ေလ၊ ဒီၾကယ္ငါးေလးေတြ ဘယ္ေလာက္သနားစရာေကာင္းလဲ။ ပင္လယ္ေရကပုတ္တင္လိုက္လို႕ သူတို႕ကမ္းေပၚမွာ ၾကာလွၿပီ၊ ေရငတ္လို႕ေသကုန္ေတာ႕မယ္။’’ ကေလးက တစ္ဖက္က ေခၽြးေတြသုတ္ရင္း တစ္ဖက္ကျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

     ‘‘ဪ၊ သေဘာေပါက္ပါၿပီကြာ။ ဒါေပမယ္႕ ဒီသဲေသာင္ျပင္တစ္ခုထဲနဲ႕တင္ ေရတြက္လို႕မကုန္ႏိုင္တဲ႕ ၾကယ္ငါးေတြ႐ွိေနတာ။ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ေကာက္ေနရမွာတုန္းကြ။’’ တံငါသည္ႀကီးက ၿပံဳးၿပီး ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

     ၇ ႏွစ္သား ကေလးက မွင္သက္ၿပီး အဲဒီမွာ ရပ္သြားတယ္။ ဒီျပႆနာကို သူလံုး၀ သတိမမူမိဘူးဆိုတာ အရမ္းကို ေပၚလြင္ေနတယ္။

     ‘‘ဒါေၾကာင္႕ ေဖေဖနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ႕ေတာ႕၊ ဒီလိုလုပ္တာ ဘာမွ အက်ိဳးမရွိပါဘူးကြာ။’’ ေျပာၿပီးတာနဲ႕ တံငါသည္ႀကီးက ကေလးရဲ႕လက္ကို ဆြဲလိုက္တယ္။

     မထင္မိတာက ကေလးက ေခါင္းမာမာနဲ႕ လက္ကို ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ‘‘မဟုတ္ဘူး အေဖ၊ အနည္းဆံုးေတာ႕ ဒီၾကယ္ငါးက ဆက္ၿပီးရွင္သန္ႏိုင္မယ္။’’ သူ လက္ကိုျဖန္႕လိုက္တယ္။ သူ႕လက္၀ါးေသးေသးေလးထဲမွာ အသက္မွ်င္းမွ်င္းေလးပဲရွိေတာ႕တဲ႕ ၾကယ္ငါးေလးတစ္ေကာင္ ၿငိမ္သက္စြာနဲ႕ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။

     တံငါသည္ႀကီး မွင္သက္သြားတယ္။ တဆက္ထဲ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတဲ႕ အရာေတြ ျပည္႕ႏွက္လာတယ္။ ‘‘မင္းမွန္တယ္ကြ၊ သားရဲ႕။ ဟုတ္တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ႕ ဒီၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ဆက္ၿပီးရွင္သန္ႏိုင္တယ္။’’ ေျပာရင္းနဲ႕ တံငါသည္ႀကီးလည္း ခါးကိုင္းၿပီး သူ႕သားလို ၾကယ္ငါးေတြကို ကယ္ဆယ္ပါေတာ႕တယ္။

     ဟုတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္၊  စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈ စတာေတြမွာ အကန္႕အသတ္႐ွိလို႕ဆိုတဲ႕ အေၾကာင္းေတြေၾကာင္႕ ေကာင္းမြန္လွပတဲ႕ ကိစၥႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မလုပ္ႏိုင္ခဲ႕ၾကေပမယ္႕  ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ႕ ကိစၥေလးေတြကို လုပ္တာေတြနဲ႕ တျခားလူေတြ ဒါမွမဟုတ္ တျခားအရာ၀တၳဳေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲေပးတာေတြဟာလည္း ေကာင္းမြန္လွပတာပဲ မဟုတ္ပါလား။

သေဘာတရား။     ။ (သဲတစ္ပြင္႕တစ္ကမာၻ၊ ပန္းတစ္ပြင္႕တစ္နိဗၺာန္။) သဲတစ္ပြင္႕ထဲကေန ကမာၻႀကီးကို ျမင္ၾကည္႕ႏိုင္သလို၊ ပန္းတစ္ပြင္႕ထဲကေန နိဗၺာန္ကို ျမင္ၾကည္႕ႏိုင္ပါတယ္။ တေလာကလံုး တုန္လႈပ္သြားေလာက္မယ္႕ ကိစၥႀကီးေတြနဲ႕မွ ေလာကရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ဖြင္႕ဆိုႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို လူ႕ဘ၀ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ထင္ဟပ္ျပႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲဖို႕ဆိုရင္ ယခုကေန စတင္သင္႕ပါတယ္။ အေသးအဖြဲေလးေတြကေန စတင္သင္႕ပါတယ္။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 拯救海星 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

 

အနီေရာင္ခ်ယ္ထားတဲ႕ စာသားေတြရဲ႕ မူရင္းတရုတ္စာကေတာ႕ ‘‘一沙一世界，一花一天堂’’ ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္စာတတ္သူမ်ား ဒီ Link ကေန ဒီစကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို သြားေရာက္ ေလ႕လာႏိုင္ပါတယ္။ http://zhidao.baidu.com/question/3559471

အဂၤလန္က ကဗ်ာနဲ႕ပန္းခ်ီ ပညာရွင္ William Blake ဟာလည္း ဒီလိုစာသားေလးကို သူ႕ကဗ်ာမွာ သံုးခဲ႕ဖူးပါတယ္။ ဒီ Link ကေန သူ႕အေၾကာင္းေလ႕လာႏိုင္ပါတယ္။ http://www.answers.com/topic/william-blake

ကဗ်ာမူရင္းက ရွည္လ်ားလို႕ ဒီ Link မွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ http://www.online-literature.com/blake/612/

ေမာင္ေမာင္

၁၇-၀၁-၂၀၁၀ ည ၀၅း၁၈

တစ္အုပ္ထဲပဲေရးခဲ႕သူ

     ကမာၻ႕စာေပပညာႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုးေလးပဲ၀တ္စားထားတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္က ေထာင္႕တစ္ေနရာေလးမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနပါတယ္။ သူ႕ေဘးမွာေတာ႕ ဟန္ေဂရီက အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ရုပ္ရည္သာမန္ေလာက္ပဲ႐ွိတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးကို ေတြ႕ေတာ႕ အဲဒီအမ်ိဳးသား စာေရးဆရာက မ်က္ႏွာမွာ မာန္မာနအျပည္႕နဲ႕ ေထြရာေလးပါးသြားေျပာပါတယ္။

     ‘‘ဟိုင္း’’ သူက ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ‘‘ခင္ဗ်ားလည္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ လာတက္တဲ႕ စာေရးဆရာလား။’’

     ‘‘ ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။ ’’ အမ်ိဳးသမီးေလးက မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေလးနဲ႕ ေလသံကလည္း အရမ္းကို ေဖာ္ေရြလွပါတယ္။

     ‘‘ဒါဆို ခင္ဗ်ားဘာေတြမ်ား ေရးခဲ႕ဖူးလဲဗ်’’ အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာက ေမးလိုက္တယ္။

     ‘‘ဪ...ကၽြန္မ ဘာမွ မ်ားမ်ားစားစား မေရးဖူးပါဘူး၊ ၀တၳဳေရးတာေလာက္ပါပဲ’’ အမ်ိဳးသမီးေလးက ႏွိမ္႕ႏွိမ္႕ခ်ခ်နဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။

     ‘‘ဒါေတာ႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်၊ ႀကီးက်ယ္တဲ႕ စာေရးဆရာဆိုတာ ဘာမဆို အကုန္ေရးတတ္ဖို႕လိုတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ား သိမလားေတာ႕ မသိဘူး။ အခုအထိဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳ အပုဒ္ ၃၀ ထုတ္ေ၀ၿပီးသြားၿပီ။ စကားေျပ စုစည္းမႈက ၇-အုပ္ ၈-အုပ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ၿပီးေတာ႕ သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြလည္း ေရတြက္လို႕ေတာင္မရေတာ႕ဘူး။ မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္လည္း ထြက္ေတာ႕မွာ။’’

     ‘‘ဂုဏ္ယူပါတယ္ရွင္’’ အမ်ိဳးသမီးေလးက စိတ္ရင္းနဲ႕ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

     ‘‘ခင္ဗ်ားက ၀တၳဳေရးတာ ကၽြမ္းတယ္ဆိုေတာ႕ ၀တၳဳ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးၿပီးၿပီလဲ’’ အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာက ထပ္ေမးျပန္တယ္။

     ‘‘ဪ...တစ္ပုဒ္ထဲေရးဖူးတာပါ’’ လို႕ အမ်ိဳးသမီးေလးက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

     ‘‘ဟင္...တစ္ပုဒ္ထဲရယ္၊ အင္း...ၾကည္႕ရတာ ခင္ဗ်ားေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ ဂုဏ္ယူေနမွာပဲ။ ဒီလို ထိတ္ထိတ္ႀကဲ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲဆိုတာ အမ်ားအားျဖင္႕ အရမ္းနာမည္ႀကီးေနတဲ႕ စာေရးဆရာေတြကိုပဲ ဖိတ္တာဆိုတာကိုေတာ႕ သိထားဖို႕လိုမယ္ဗ်။ ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕၀တၳဳက နာမည္ ဘာတဲ႕လဲ။’’ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာက ထပ္ၿပီးေမးလိုက္ျပန္ပါတယ္။

     ‘‘ေလ႐ူးသုန္သုန္ပါ။’’ အမ်ိဳးသမီးေလးက တိုတိုရွင္းရွင္းေလးပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

     အဲဒီ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာဟာ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္နနျဖစ္သြားတယ္။ လတ္စသတ္ေတာ႕ သူက တကယ္႕ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္နာမည္ေက်ာ္ေနတဲ႕ မာဂရက္မစ္ခ်ယ္လ္ (Margaret Mitchell) ျဖစ္ေနတာကိုး။

သေဘာတရား။     ။ အရည္အေသြးဆိုတာ အရည္အတြက္ထက္ သာပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ႕ေနရာမွာ အႀကီးအေသး အနည္းအမ်ားက အဓိကမက်ပါဘူး။ ေသာ႕ခ်က္က ကိုယ္႕ရဲ႕ သေဘာထားနဲ႕ အလုပ္ရဲ႕ရလဒ္အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။ ကိစၥေသးေသးတစ္ခုကိုပဲ စိတ္ပါလက္ပါလုပ္တာဟာ ကိစၥႀကီးတစ္ခုကို ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ လုပ္တာထက္ အမ်ားႀကီး သာလြန္ပါတယ္။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 只写过一部书 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

မာဂရက္မစ္ခ်ယ္လ္ အေၾကာင္းကို ဒီ Link မွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ 1.http://www.answers.com/topic/margaret-mitchell

သူမရဲ႕ ပထမဆံုးနဲ႕ တစ္အုပ္ထဲေသာ စာအုပ္ျဖစ္တဲ႕ ေလ႐ူးသုန္သုန္ (Gone With The Wind) နဲ႕ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ ပူလစ္ဇာ ဆုကို ရခဲ႕ပါတယ္။ ဒါကို ရုပ္ရွင္ ျပန္႐ိုက္ခဲေတာ႕လည္း အကယ္ဒမီဆုနဲ႕ ေအာ္စကာ ၇ ဆု ရခဲ႕ပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ကာလ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။

ေမာင္ေမာင္

၁၇-၀၁-၂၀၁၀ ညေန ၃း၀၀

ေနာင္တကင္းတဲ႕ခရီး

I Don't Regret a Mile

Chorus:

I don't regret a mile I've traveled for my Lord.
ဘုရားသခင္အတြက္ ငါသြားခဲ႕ရတဲ႕ ခရီးေတြကို  ေနာင္တမရပါဘူး...

I don't regret the time I've trusted in his word.
သူ႕စကားေတြကို ယံုၾကည္ခဲ႕တဲ႕ အခ်ိန္ေတြအတြက္လည္း ငါ ေနာင္တမရပါဘူး...

I've seen the years go by many days without a song.
သီခ်င္းေတြမရွိပဲနဲ႕ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္ခဲတဲ႕ ႏွစ္ေတြကိုလည္း ငါ ေတြ႕ႀကံဳခဲ႕ဖူးပါၿပီ...

I don't regret a mile I've traveled for my Lord.
ဘုရားသခင္အတြက္ ငါသြားခဲ႕ရတဲ႕ ခရီးေတြကို  ေနာင္တမရပါဘူး...

I've dreamed many a dream that's never came true,
ဘယ္ေတာ႕မွ အေကာင္အထည္ေပၚမလာတဲ႕ အိပ္မက္ေတြလည္း ငါ မက္ခဲ႕ဖူးပါတယ္...

I've seen them vanish at dawn,
သူတို႕ေတြ မနက္လင္းတဲ႕အခါမွာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာကိုလည္း ငါ ျမင္ခဲ႕ဖူးတယ္...

Oh...But enough of those dreams have come true
ဒါေပမယ္႕ေလ... အဲဒီ အိပ္မက္ေတြထဲက (လံုေလာက္တဲ႕) တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြကေတာ႕ တကယ္ျဖစ္လာခဲ႕ပါတယ္...

To make me keep dreaming on
ငါ႕ကို အိပ္မက္ ဆက္ၿပီးမက္ႏိုင္ေအာင္လို႕ေပါ႕...

I've prayed many a prayer seemed no answer would come,
ဘာအေျဖမွ ျပန္ရလာမယ္႕ပံုမေပၚတဲ႕ ဆုေတာင္းစာေတြကိုလည္း ငါ ရြတ္ဖတ္ခဲ႕ပါတယ္...

Though I'd waited patient and long;
စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ အၾကာႀကီးေစာင္႕ဆိုင္းခဲ႕ေပမယ္႕ေပါ႕...

Oh...But enough of answers have come to those prayers
ဒါေပမယ္႕ေလ...အဲဒီ ဆုေတာင္းမႈေတြထဲက (လံုေလာက္တဲ႕) တခ်ိဳ႕ဆုေတာင္းမႈေတြအတြက္ အေျဖေတြလည္း ေရာက္လာခဲ႕ၾကပါၿပီ...

To make me keep praying on
ငါ႕ကို ဆက္ၿပီး ဆုေတာင္းမႈျပဳႏိုင္ေအာင္လို႕ေပါ႕...

I've sown many a seed that fell by the wayside
လမ္းေဘးကို (အလဟႆ)က်သြားၾကတဲ႕...မ်ိဳးေစ႕မ်ားစြာကိုလည္း ငါ ႀကဲခ်စိုက္ပ်ိဳးခဲ႕ဖူးပါတယ္...

For the birds to feed upon
ငွက္ကေလးေတြ အစာရေအာင္လို႕ေပါ႕...

Oh...But I've held enough of golden sheaves in my hands
ဒါေပမယ္႕ေလ...ငါ႕လက္ထဲမွာ ေကာက္လႈိင္းစည္းေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္...

To make me keep sowing on
ငါ႕ကို ဆက္လက္ ႀကဲခ်စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ေအာင္လို႕ေပါ႕...

I've trusted many a friend that's failed me
ငါ႕ကို က်ဆံုးေအာင္လုပ္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာကို ငါ ယံုၾကည္ခဲ႕ဖူးပါတယ္...

And left me to weep alone
ငါ႕ကို တစ္ေယာက္ထဲ ငိုက်န္ေနေစခဲ႕တာေပါ႕...

Oh...But enough of those friends have proved to be true-blue
ဒါေပမယ္႕ေလ...အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြထဲက (လံုေလာက္တဲ႕) သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကေတာ႕ (ငါ႕အေပၚ) စစ္မွန္တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပႏိုင္ခဲ႕ၾကပါတယ္္...

To make me keep trusting on
ငါ (သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ) ဆက္ၿပီး ယံုၾကည္ေနေအာင္လို႕ေပါ႕...

I've drunk the cup of disappointment and pain,
စိတ္ပ်က္စရာေတြနဲ႕ နာၾကင္မႈေတြကို ငါေသာက္သံုးခဲ႕ၿပီး...

And gone many a day without a song
သီခ်င္းေတြမပါပဲနဲ႕လည္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ငါ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႕ဖူးပါတယ္...

Oh...But I've sipped enough of nectar from the roses of life
ဒါေပမယ္႕ေလ...ဘ၀ဆိုတဲ႕ ႏွင္းဆီပန္းထဲကေန လံုေလာက္တဲ႕ ၀တ္ရည္ေတြကို ငါ ေသာက္ခဲ႕ၿပီးပါၿပီ...

To make me want to live on
ငါ႕ကို ဆက္ၿပီးရွင္သန္ေနခ်င္ေအာင္လို႕ေပါ႕...

Chorus:

I don't regret a mile I've traveled for my Lord.
ဘုရားသခင္အတြက္ ငါသြားခဲ႕ရတဲ႕ ခရီးေတြကို  ေနာင္တမရပါဘူး...

I don't regret the time I've trusted in his word.
သူ႕စကားေတြကို ယံုၾကည္ခဲ႕တဲ႕ အခ်ိန္ေတြအတြက္လည္း ငါ ေနာင္တမရပါဘူး...

I've seen the years go by many days without a song.
သီခ်င္းေတြမရွိပဲနဲ႕ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္ခဲတဲ႕ ႏွစ္ေတြကိုလည္း ငါ ေတြ႕ႀကံဳခဲ႕ဖူးပါၿပီ...

I don't regret a mile I've traveled for my Lord.
ဘုရားသခင္အတြက္ ငါသြားခဲ႕ရတဲ႕ ခရီးေတြကို  ေနာင္တမရပါဘူး...

--------------------------------------------------------------------------

ဒီကေနလည္း သြားၾကည္႕ႏိုင္ပါတယ္။ http://www.youtube.com/watch?v=K6wD3yfAPKI

သူတိုရဲ႕ The Happy Goodman Family ဟာ အလြန္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ Gospel Songs ေတြနဲ႕ ေလာကႀကီးကို အလွဆင္ခဲ႕ၾကသူေတြပါ။ ဒီ Link ကေနသြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ http://www.answers.com/topic/the-happy-goodman-family

ကြန္ေတာ္တို႕မွာလဲ Gospel Songs ေတြလို ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အားေပးထားတဲ႕ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေကာင္းရွိမွာပါ။



ေမာင္ေမာင္
၁၅-၀၁-၂၀၁၀ ည ၁၀း၂၄

ႂကြက္ကေလး ဘယ္ကိုေရာက္

     တစ္ေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းက ဒီလို ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ ေျပာျပပါတယ္။  “အမဲလိုက္ ေခြး ၃ ေကာင္ဟာ ႂကြက္ကေလး တစ္ေကာင္ေနာက္ကို လိုက္ၾကသတဲ႕။ လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႕ ႂကြက္ကေလးဟာ သစ္ေခါင္းတစ္ခုထဲကို  လ်င္ျမန္တဲ႕လႈပ္ရွားမႈနဲ႕ တိုး၀င္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အမဲလိုက္ေခြးေတြက သစ္ပင္ကို ၀ိုင္းပတ္ၿပီးၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ဒီသစ္ပင္ရဲ႕သစ္ေခါင္းဟာ ထြက္ေပါက္တခုထဲ ရွိတယ္ဆိုတာ သိသြားၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီထြက္ေပါက္ကေနပဲ ေစာင္႕ေနၾကတာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ သစ္ေခါင္းထဲကေန ယုန္တစ္ေကာင္တိုးထြက္လာတယ္။ ယုန္ကေလးက အမဲလိုက္ေခြးေတြရဲ႕ ရက္စက္ေၾကာက္ရြ႕ံဖြယ္ရာ မ်က္လံုးအေရာင္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ႕ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အသက္လုၿပီး ေရွ႕ကို တအားကုန္ ေျပးတာေပါ႕။ အမဲလိုက္ေခြး ၃ ေကာင္ကလည္း ေနာက္ကေန ထပ္ျခပ္မကြာ လုိက္ၾကတာပဲ။ ေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႕ ယုန္ကေလးဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ သစ္ရြက္သစ္ကိုင္းေတြ ေ၀ဆာစည္ပင္ေနတဲ႕ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ေတြ႕သြားတာနဲ႕ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေျပးတက္သြားတယ္။  အပင္ေအာက္မွာ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္က်န္ေနတဲ႕ အမဲလိုက္ေခြးေတြကိုျမင္ရေတာ႕ ယုန္ကေလးက ေအာင္႕မထားႏိုင္ပဲ ႀကိတ္ၿပီးေက်နပ္ေနေတာ႕တာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ၀မ္းသာလို႕မွမဆံုးေသးဘူး ေျခတစ္ခ်က္ေခ်ာ္ၿပီး ေအာက္က (ေခြးေတြအေပၚ) တည္႕တည္႕ႀကီး ျပဳတ္က်သြားေရာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႕ ေခါင္းေမာ႕ၿပီးသူ႕ကိုၾကည္႕ေနတဲ႕ ေခြးသံုးေကာင္လံုးက (သူျပဳတ္က်လာတဲ႕အရွိန္ေၾကာင္႕) မူးေ၀ကုန္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ယုန္ကေလးလည္း ေနာက္ဆံုးမွာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ သြားေတာ႕တယ္’’ တဲ႕။

     ပံုျပင္ေလးေျပာလို႕လည္းၿပီးေရာ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္ ‘‘ မင္းဒီပံုျပင္မွာ ဘာျပႆနာ ရွိတယ္လို႕ထင္လဲ။ ’’

     ကၽြန္ေတာ္လည္းစဥ္းစားလိုက္ၿပီးမွ ‘‘ ယုန္က သစ္ပင္မွ မတက္တတ္တာ ’’ လို႕ေျပာလိုက္တယ္။

     သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ‘‘ ေနာက္ေကာ၊ ရွိေသးလား။’’

     ‘‘ အင္း... ’’ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေတြးလိုက္ၿပီး ‘‘ ယုန္တစ္ေကာင္ထဲက အမဲလိုက္ေခြး ၃ ေကာင္လံုးကို တၿပိဳင္နက္ထဲမွာ မူးေ၀သြားေအာင္လုပ္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး’’ လို႕ေျဖလိုက္တယ္။

     သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ‘‘ေနာက္ထပ္ေကာ၊ ရွိေသးလား’’။

     ‘‘ ေနာက္ထပ္... ?’’ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာတယ္။ ဘာမ်ား ရွိေသးလဲေပါ႕။ ခ်က္ခ်င္းေတာ႕ စဥ္းစားလို႕ထြက္မလာေတာ႕ဘူး။

     ‘‘ ေနာက္ထပ္ကေတာ႕ ႂကြက္ကေလး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ဆိုတာပဲ။ ’’ သူငယ္ခ်င္းက ရယ္ခ်င္တာေအာင္႕ၿပီး ေျပာျပတယ္ ‘‘ ဒီေမးခြန္းက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အခက္ေတြ႕ေစတာ မနည္းေတာ႕ဘူး။ ’’

    ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္ခ်ည္း အသိတရားရသြားတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေတာ္ေတာ္ေလးတုန္ုလႈပ္သြားမိတယ္။ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လံုးမွာ အလယ္တစ္၀က္ေရာက္မွ ယုန္တစ္ေကာင္က ျဗဳန္းဆို ထြက္လာလိုက္တာဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အေတြးလမ္းေၾကာင္းကို မသိမသာေလးနဲ႕ ေကာက္သြားေစၿပီး ပံုျပင္ဆံုးတဲ႕အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႕  ႂကြက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခါင္းထဲမွာ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ အစအနမက်န္တဲ႕အထိ ေပ်ာက္သြားတာ။  တကယ္႕လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီလိုပါပဲ၊  (မူလ)အေရးႀကီးကိစၥကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး (တျခား)အေသးအဖြဲေတြေနာက္ကို လိုက္ေနမိတဲ႕အမွားမ်ိဳး မၾကာခဏ လုပ္မိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္ဆို ဘာလုပ္လုပ္၊ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အၿမဲသတိေပးေနဖို႕လိုလာၿပီ။ ႂကြက္ကေလး ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲဆိုတာ။ ကိုယ္႕စိတ္ထဲက (မူလ)ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတုိင္ေလး ဘယ္ေရာက္သြားၿပီးလဲေပါ႕။

သေဘာတရား။     ။ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ပန္းတိုင္ေတြကိုေရာက္ေအာင္ လိုက္လံရွာေဖြတဲ႕ လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အၿမဲဆိုသလို တခ်ိဳ႕အေသးအဖြဲကိစၥေတြေၾကာင္႕ မသိမသာနဲ႕ အာရံုေတြေထြျပားၿပီး လမ္းတ၀က္မွာ ရပ္ရင္ရပ္ မဟုတ္ရင္ လမ္းခြဲတခုထဲကို ၀င္သြားတတ္တယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြျဖစ္တာကေန ေရွာင္ရွားႏိုင္ဖို႕ဆိုရင္ ‘‘ငါ႕ရဲ႕မူရင္းကနဦး ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတုိင္က ဘာလဲ’’ ဆိုတဲ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ျပန္ေမးတတ္တဲ႕ အေလ႕အထကို ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ကိုလုပ္ထားရပါမယ္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 老鼠哪去了 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၁၅.၀၁.၂၀၁၀ ည ၀၈း၁၀

အျမင္႕ပ်ံခ်င္တဲ႕ၾကက္ဖေလး

      ရက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႕ ၀ပ္ၿပီးတဲ႕ေနာက္မွာ ၾကက္အေမႀကီးရဲ႕ ကေလး ၁၀ ေကာင္ေက်ာ္ေလာက္ဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႕  ေဘးကင္းရန္ကင္းနဲ႕ ေမြးဖြားလာၾကပါတယ္။ ေန႕စဥ္လိုလိုပဲ ၾကက္အေမႀကီးဟာ အျပင္ကရွာလို႕ရလာတဲ႕ ဆန္ေစ႕ေလးေတြနဲ႕ ပိုးေကာင္ေလးေတြကို ကေလးေတြကို ခြံ႔ေကၽြးပါတယ္။ 

     တစ္ရက္မွာ စည္းကမ္းမေသ၀ပ္တဲ႕ ၾကက္ကေလးတစ္ေကာင္က ၾကက္အေမႀကီးကို ေမးပါတယ္။ ‘‘ အေမ ၊ ဒီေလာက္မ်ားတဲ႕ အစာေတြကို ဘယ္ကေနရသလဲ’’ ေပါ႕။

     ၾကက္အေမႀကီး ကျပန္ေျဖပါတယ္။ ‘‘သားေလးရဲ႕၊ ဆန္ေစ႕ေလးေတြကို လယ္သမားအိမ္ရဲ႕ တလင္းက ရွာလို႕ရတာကြယ္႕။ ပိုးေကာင္ေလးေတြကိုေတာ႕ ျမက္ခင္းထဲမွာ ရွာတာေပါ႕။’’

     ‘‘သားလဲ ကိုယ္႕ဖာသာ သြားရွာခ်င္တယ္၊ သားကို ေခၚသြားလို႕ရမလား’’ လို႕ ၾကက္ထီးေပါက္ေလးက ျပန္ေမးတယ္။

     ကေလးေတြလဲမငယ္ေတာ႕ဘူးလို႕ စဥ္းစားမိတာနဲ႕ သူတို႕ကို အျပင္ေလာကႀကီးရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို ထြက္ၿပီးေတြ႕ေပးသင္႕တာေၾကာင္႕ ၾကက္အေမႀကီးလဲ သေဘာတူလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ တ႐ံုး႐ံုးခ်ီတက္တာတဲ႕ ၾကက္မိသားစုဟာ အျပင္က ေရာင္စံုေလာကႀကီးထဲကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အားလံုး စားလို႕ေသာက္လို႕ ၀သြားၾကၿပီဆိုေတာ႕မွ ၾကက္အေမႀကီးက ၾကက္ကေလးေတြကို ဘယ္လို ပ်ံရတယ္ ဆိုတဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို  စၿပီးသင္ေပးတယ္။ ‘‘ကေလးတို႕ေရ၊ တကယ္လို႕ အႏာၱရာယ္နဲ႕ႀကံဳခဲ႕ရင္ ဒီလို လႈပ္ရွားမႈက အသက္ေဘးကလြတ္ေအာင္ အေထာက္အပံ႕ေပးတယ္ကြဲ႕။’’

     ၾကက္အေမႀကီးက တစ္ဖက္က ေျပာရင္းနဲ႕ တစ္ဖက္ကလည္း ကေလးေတြကို လက္ေတြ႕လုပ္ျပတာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ဟုိစည္းကမ္းမေသ၀ပ္တဲ႕ ၾကက္ကေလးကေတာ႕ နည္းနည္းေလးမွ နားမေထာင္ပဲ  ေခါင္းေမာ႕ၿပီး မ်က္လံုးေတြက ဟိုးအျမင္႕ႀကီးက ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ၾကည္႕ေနတယ္။

     ‘‘သားေလး၊ ဘာေတြမ်ား ၾကည္႕ေနတာလဲကြယ္႕’’ လို႕ ၾကက္အေမႀကီးက အဲဒီ ၾကက္ကေလးကို ေမးလိုက္တယ္။ 

     ‘‘အေမ၊ သားသူတို႕ကို ၾကည္႕ေနတာ ’’ လို႕ ေကာင္းကင္အျမင္႕မွာ ပ်ံသန္းေနၾကတဲ႕ သိမ္းငွက္ေတြကို ၫႊန္ျပၿပီး ‘‘ သားတုိ႕ ဘာျဖစ္လို႕ သူတို႕လိုအျမင္႕ႀကီး မပ်ံႏိုင္ရတာလဲဟင္’’ လို႕ ၾကက္ကေလးက ေမးလိုက္တယ္။ 

     ‘‘အ႐ူးေလး’’ ၾကက္အေမႀကီးက ၿပံဳးရင္းနဲ႕ ‘‘ဒီေလာက္အျမင္႕ႀကီးပ်ံတာ ဘာမ်ား အက်ိဳးရွိမွာလဲကြယ္႕၊ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ဆန္တလင္းလည္း မရွိဘူး၊ ပိုးေကာင္ေလးေတြလည္း မရွိဘူး၊ သားေလး အသီးအႏွံေစ႕ေလးေတြရွာလို႕မရတဲ႕အျပင္ ပိုးေကာင္ေလးေတြလည္း ရွာေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘူးကြယ္႕’’ လို႕ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

သေဘာတရား။     ။ ပိုၿပီးျမင္႕မားတဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတုိင္ေတြကို အဆက္မျပတ္ ရွာေဖြတာ လုပ္သင္႕လုပ္ထိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ မူရင္းက်တဲ႕အခ်က္ျဖစ္တဲ႕ လက္ေတြ႕အေျခအေနနဲ႕ ကင္းကြာမသြားဖို႕ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက တျခားလူေတြလုပ္လိုက္လို႕ ဂုဏ္တက္ၿပီး ေက်နပ္စရာေတြ ရႏိုင္ေပမယ္႕ ကိုယ္နဲ႕ သင္႕ေတာ္ခ်င္မွသင္႕ေတာ္မွာပါ။

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 想高飞的小公鸡 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၁၅.၀၁.၂၀၁၀ ည ၀၆း၄၃

အေကာင္းဆံုးအေျဖ

     တစ္ခါက အဂၤလန္ရဲ႕ သတင္းစာတိုက္ တစ္တိုက္မွာ ဆုေငြအေျမာက္အမ်ားေပးမယ္႕ အေမးအေျဖၿပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခုကို က်င္းပခဲ႕ပါတယ္။ ေမးခြန္းကေတာ႕ ဒီလိုပါ။

     သိပၸံပညာရွင္ ၃ ဦးဟာ ဓါတ္ေငြ႕အျပည္႕မသြင္းထားတဲ႕ မိုးပ်ံပူေဖာင္းတစ္လံုးကို တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ စီးနင္းလုိက္ပါၿပီး ခရီးထြက္လာၾကတယ္။ ပထမတစ္ေယာက္ကေတာ႕ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ပညာရွင္ပါ။ သူ႕ရဲ႕ သုေတသနေတြဟာ လူေတြရဲ႕အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကယ္တင္ႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြကို ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈေၾကာင္႕ ေသေဘးႀကံဳရမဲ႕ ကံၾကမၼာဆိုးကေန ကင္းေ၀းေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယတစ္ဦးကေတာ႕ အႏုျမဴ ပညာရွင္ပါ။ သူ႕မွာ ကမာၻႀကီး ပ်က္သုဥ္းမယ္႕လမ္းဆံုး ႀကံဳေတြ႕မလာေအာင္ ကမာၻအႏွံ႕ ျဖစ္ပြားလာႏိုင္တဲ႕ အႏုျမဴစစ္ႀကီးကို တားဆီးကာကြယ္ႏိုင္တဲ႕ စြမ္းအားရွိပါတယ္။ တတိယတစ္ဦးကေတာ႕ စားနပ္ရိကၡာ ပညာရွင္ပါ။  အပင္သီးႏွံေတြမေပါက္တဲ႕ေနရာမွာ စားနပ္ရိကၡာမ်ိဳးစံုကို စိုက္ပ်ိဳးလို႕ရေအာင္ သူရဲ႕ပညာရပ္ဆိုင္ရာအသိပညာကို အသံုးခ်ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ လူေထာင္ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ငတ္မြတ္ေဘးၾကမၼာဆိုးကေန လြတ္ေျမာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။

     အဲဒီအခ်ိ္န္မွာ မိုးပ်ံပူေဖါင္းႀကီးဟာ ပ်က္က်ေတာ႕မယ္ေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူတစ္ေယာက္ကို မျဖစ္မေနေရြးခ်ယ္ၿပီး အေလးခ်ိန္ေလ်ာ႕သြားေအာင္ ပစ္ခ်ရမယ္။ ဒါမွ က်န္တဲ႕ႏွစ္ေယာက္ အသက္ရွင္ႏိုင္မွာပါ။ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကံၾကမၼာနဲ႕ ပတ္သက္ေနတဲ႕ ဘယ္သိပၸံပညာရွင္ကို ပစ္ခ်သင္႕ပါသလဲ ဆိုၿပီး ေမးထားတာပါ။

     ေမးခြန္းပါတဲ႕သတင္းစာထြက္လာၿပီးတဲ႕ေနာက္ ေနရာအသီးသီးကေန စာေတြဟာ (ႏွင္းေတြ၀ဲပ်ံေနသလို) ပလူပ်ံေအာင္ ေရာက္လာပါေတာ႕တယ္။ ဘယ္သူမဆို ဒီေလာက္ မက္စရာေကာင္းတဲ႕ ဆုေငြတနင္႕တပိုးကို လိုခ်င္ၾကတာေပါ႕။ ဒါေၾကာင္႕ လူတိုင္း ကိုယ္တတ္သမွ် အစြမ္းကုန္သံုးၿပီး (နတ္ျမင္းပ်ံေကာင္းကင္မွာပ်ံသလို) ခြန္ျပည္႕အားျပည္႕နဲ႕ ဘယ္သိပၸံပညာရွင္ကို ပစ္ခ်ဖို႕လိုတယ္ဆိုတဲ႕ မိမိတို႕ရဲ႕ႀကီးက်ယ္လွတဲ႕ အျမင္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားၾကပါတယ္။

     ဒါေပမယ္႕ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ႕ လူေတြကို အႀကီးအက်ယ္ အံ႔အားသင္႕သြားေစပါတယ္။ ဆုေငြတနင္႕တပိုးကို ရသြားတဲ႕သူကေတာ႕ လူေတြမေမွ်ာ္လင္႕ထားတဲ႕ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္မျပည္႕ေသးတဲ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕အေျဖကေတာ႕ ‘‘ အ၀ဆံုး သိပၸံပညာရွင္ကို ပစ္ခ်ပါ ’’ တဲ႕။

     ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး တစ္ခုထက္မက ရွိပါတယ္။ ျပင္သစ္က သတင္းစာတိုက္တစ္ခုကလည္း ဆုေငြေပးတဲ႕ အလားတူ ဥာဏ္စြမ္းရည္ အေမးအေျဖၿပိဳင္ပြဲ တစ္ခုကို တစ္ခါက်င္းပခဲ႕ဖူးပါတယ္။ ေမးခြန္းကေတာ႕ ‘‘ တကယ္လို႕ ျပင္သစ္ရဲ႕ အႀကီးဆံုးျပတုိက္ျဖစ္တဲ႕ လူဗေရ (Louvre) ျပတိုက္ႀကီး အေၾကာင္းမသင္႕လို႕ မီးေလာင္ခဲ႕ရင္ အေရးေပၚအေျခအေနႀကီးမွာ သင္႕ကို ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပဲ (မီးထဲမပါေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႕) သယ္ခြင္႕ျပဳမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ပန္းခ်ီကားကို သင္ သယ္မလဲ’’ တဲ႕။ 

     ေျဖတဲ႕လူ ေထာင္ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာ လိမၼာပါးနပ္ၿပီး ဥာဏ္ေကာင္းတယ္လို႕ တေလွ်ာက္လံုးနာမည္ႀကီးေနတဲ႕ ျပင္သစ္စာေရးဆရာ ဘားနတ္(ဒ္) (Bernard) က ဒီေမးခြန္းအတြက္ ဆုေငြကို ရရွိသြားပါတယ္။ သူ႕အေျဖကေတာ႕ ‘‘ ထြက္ေပါက္နဲ႕အနီးဆံုးက ပန္းခ်ီကားကိုပဲ သယ္ထုတ္ပါမယ္ ’’ တဲ႕။ 

သေဘာတရား။     ။႐ႈပ္ေထြးတာက ေမးခြန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေမးခြန္းကို ၾကည္႕တဲ႕လူရဲ႕မ်က္လံုးပါ။ အေကာင္းဆံုး ေအာင္ျမင္မႈပန္းတုိင္ကို သိရဖို႕ဆိုရင္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးအရာ ျဖစ္ဖို႕မလိုပါဘူး။ လက္ေတြ႕အေျခအေနကို အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းတယ္ဆိုတာ အာမခံႏိုင္တဲ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္လို႕ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးအရာကို ေ႐ြးဖို႕ပါပဲ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 最佳答案 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၁၂.၀၁.၂၀၁၀ ည ၁၂း၃၇ 

လုပ္ရမွာနဲ႕လုပ္ေနတာ

     အခု၊ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕တာ၀န္က (အကႌ်၀တ္မွန္) ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ကို နံရံမွာ ခ်ိတ္ဖို႕ပါ။

     ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ေလာက္ တိုင္းတာၾကည္႕လုိက္တယ္။ မွန္ကိုို ဧည္႕ခန္းမွာထားရင္ မဆိုးဘူးေပါ႕။ ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ (အိမ္ရိုက္)သံေလး နည္းနည္းေလာက္ လိုလာေရာ။ သံေတာ႕ရွာလာၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္စဥ္းစားမိတာက သံေအာက္မွာ သစ္သားျပားတစ္ျပားေလာက္ခံလိုက္ရင္ သံကပိုၿပီး ခိုင္ခိုင္မာမာ စြဲမယ္ေပါ႕။ ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သစ္သားျပားသြားရွာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ သစ္သားျပားက ရွာလို႕ေတြ႕မလာဘူး။ သစ္သားတုံုးပဲ ရွာလို႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ သူ႕ကို ခြဲျဖတ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ လႊကို သြားမရွာလို႕မရေတာ႕ဘူး။ အိမ္နီးနားခ်င္းဆီက လႊငွားလာၿပီးလို႕ စမ္းသံုးၾကည္႕ေတာ႕မွပဲ အဲဒီလႊက (အသြား)တံုးေနမွန္း သိတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ လႊေသြးေက်ာက္သြားငွားၿပီး လႊေသြးရေတာ႕တယ္။ ၂ နာရီေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လႊသြားက ေသြးထားတာ ေျပာင္လက္ၿပီး (ဆြဲရတာ) သြက္လာတယ္။ ဒါေပမယ္႕ လႊနဲ႕တစ္ခ်က္ေလာက္ပဲ ဆြဲလိုက္ရေသးတယ္ ကၽြန္ေတာ္ရွာလာတဲ႕ သစ္သားတံုးက ေပ်ာ႕ေနမွန္း သိေတာ႕တယ္။ နံရံမွာ သံနဲ႕စြဲလည္း ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႕  ပိုမာတဲ႕ ေတာဇီးပင္တစ္ပင္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ သြားခုတ္ခ်င္လာတယ္။ သင္႕ေတာ္တဲ႕ ေတာဇီးပင္တစ္ပင္ ရွာေတြ႕ဖို႕အေရးကို ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ၃ နာရီနီးပါးေလာက္ ကားေမာင္းၿပီး ေျပးလႊားလိုက္ရတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕ ရွာလို႕ေတြ႕ၿပီဆိျုပန္ေတာ႕ ပုဆိန္ယူလာဖို႕ေမ႕သြားတယ္ဆိုတာ သတိရသြားေရာ။ ဒါနဲ႕ အနီးအနားက ကုန္စံုဆိုင္မွာ ပုဆိန္၀ယ္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဇီးပင္စခုတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဒီပုဆိန္က အရည္အေသြး ညံ႕တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္မွေတာင္ မခုတ္ရေသးဘူး အရိုးကေခ်ာင္လုိက္လာတယ္။ အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႕ပဲ လက္သမားသြားရွာၿပီး ပုဆိန္ျပင္ရတယ္။ ပုဆိန္ျပင္ေနတုန္းပဲ လက္သမားမွာ သံကုန္သြားတာေၾကာင္႕ သူ႕ကို္ယ္စား သံသြား၀ယ္ရျပန္တယ္။ ကုန္စံုဆိုင္ေရာက္ခါနီးက်မွပဲ အိမ္မွာသံေတြရွိတာ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွန္ခ်ိတ္ဖို႕ သံုးမယ္႕သံေတြပဲေပါ႕။

     ဒါေပမယ္႕ ဒါလဲစဥ္းစားမိလိုက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ပဲ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ မနက္အေစာႀကီးကတည္းကေန အခုေန၀င္ကာနီးအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ားလုပ္မလို႕ပါလိမ္႕။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွကို စဥ္းစားလို႕ မရေတာ႕ဘူး။

သေဘာတရား။     ။သင္ဘာလုပ္မွာလဲ။ သင္ဘာလုပ္ေနလဲ။ အလုပ္ကိစၥေတြလုပ္တဲ႕အခါ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒီေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ကိုယ္႕ဖာသာ မၾကာမၾကာ ျပန္ေမးၾကည္႕ပါ။ ကိုယ္႕ရဲ႕ မူလပန္းတိုင္ကို ေမ႕မသြားေတာ႕ဘူးေပါ႕။ မဟုတ္ရင္ အလုပ္ေတြသာမ်ားလို႕ ပင္ပန္းၿပီး အက်ိဳးမဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 要做的和在做的 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၁၀.၀၁.၂၀၁၀ ည ၁၀း၄၆ 

မစၥတာ ယာမဒ ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္

     ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ တိုက်ိဳအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဖိတ္ေခၚမာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲမွာ လူသိသိပ္မမ်ားတဲ႕ ယာမဒခိအိခ်ိလို႕ေခၚတဲ႕ ဂ်ပန္လက္ေရြးစင္တစ္ဦးက လူေတြမေမွ်ာ္လင္႕ထားပဲ ကမာၻ႕ခ်န္ပီယံဆုကို ဆြတ္ခူးသြားခဲ႕ပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြက ဘယ္လို လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြရွိသလဲ ေမးတဲ႕အခါ သူကေတာ႕ ခပ္ရွင္းရွင္းတိုတိုေလး ျပန္ေျဖပါတယ္။ ‘‘ ကၽြန္ေတာ္က ၿပိဳင္ဘက္ေတြကို ဥာဏ္နဲ႕အႏိုင္ယူတာပါ ’’တဲ႕။ ဒီစကားၾကားတဲ႕အခါ လူေတြက နည္းနည္းမွေတာင္နားမလည္ပဲ မဲ႕ကာရြဲ႕ကာနဲ႕ သူက တမင္ နေ၀တိမ္ေတာင္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာတယ္ပဲထင္ေနၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ မာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ႀကံ႕ခိုင္မႈနဲ႕ စိတ္ရွည္မႈကိုၿပိဳင္ၾကရတာ၊ ဥာဏ္စြမ္းနဲ႕ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႕မရဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိေနတာကိုး။

     ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ အီတလီ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဖိတ္ေခၚမာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း အရပ္ပုျပက္ၿပက္နဲ႕ မစၥတာ ယာမဒခိအိခ်ိကပဲ ခ်န္ပီယံဆုကို ထပ္ၿပီးဆြတ္ခူးသြားျပန္တယ္။ သတင္းေထာက္ေတြက အလားတူေမးခြန္းမ်ိဳးကို ထပ္ေမးတဲ႕အခါမွာ ရိုးအတဲ႕ မစၥတာယာမဒ ကေတာ႕ အဲဒီစကားတစ္ခြန္းကိုပဲ ျပန္ေျပာတာေပါ႕။ ‘‘ ကၽြန္ေတာ္က ၿပိဳင္ဘက္ေတြကို ဥာဏ္နဲ႕အႏိုင္ယူတာပါ ’’တဲ႕။

     ဒီတစ္ခါေတာ႕ လူေတြကသူ႕ကို ထပ္ၿပီး စကားနာမထိုးၾကေတာ႕ပဲ ဒီစကားရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးနဲ႕ မွန္းဆေျပာဆိုလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႕ေနာက္ ၁၀ႏွစ္အၾကာ မစၥတာ ယာမဒရဲ႕ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတိၱ ထြက္လာေတာ႕မွပဲ လူေတြက အဲဒီစကားရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကို သိၾကေတာ႕တယ္။ ‘‘ ၿပိဳင္ပြဲမစခင္(ရက္ေတြ)မွာ ကၽြန္ေတာ္က အရင္ဆံုး ေျပးလမ္းေၾကာင္း ခရီးတစ္ခုလံုးကို ကားေမာင္းၿပီး လိုက္မွတ္သားတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က သိသာထင္ရွားတဲ႕ အမွတ္အသားေတြကို မွတ္ထားၿပီး ပန္းတိုင္ငယ္ေလး တစ္ခုျခင္းစီအေနနဲ႕ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ ၿပိဳင္ပြဲစၿပီဆိုရင္ ပန္း၀င္ခါနီး တဟုန္ထိုးအရွိန္မ်ိဳးနဲ႕ ပထမပန္းတုိင္ေလးဆီကို အားသြန္ေျပးတယ္။ ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုတူညီတဲ႕အရွိန္မ်ိဳးနဲ႕ပဲ ဒုတိယပန္းတိုင္ေလးဆီကိုေျပးတယ္။ ၿပီးရင္ တတိယေျမာက္...စတၱဳတၳေျမာက္ နဲ႕ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ေလးအထိေပါ႕၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုပဲသေဘာထားၿပီး ေျပးတယ္။ ကီလိုမီတာ ၄၀ ေက်ာ္ခရီးကို ကၽြန္ေတာ္က ပန္းတိုင္ငယ္ေလးေတြအျဖစ္ အခုလို ခြဲထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ေအးေအးလူလူနဲ႕ ၿပီးေအာင္ေျပးလိုက္ရံုပါပဲ။ တကယ္လို႕ ပန္းတုိင္ကို ေနာက္ဆံုးမ်ဥ္းမွာ သတ္မွတ္ထားမယ္ဆိုရင္ ၁၀ ကီလိုမီတာေက်ာ္ေလာက္ေျပးၿပီးတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားမွာဗ်။’’ 

သေဘာတရား။     ။ မ်ားေသာအားျဖင္႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြမေအာင္ျမင္ႏိုင္တာဟာ အခက္အခဲက ႀကီးမားလြန္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈဟာ ေ၀းလွတယ္လို႕ ခံစားေနရတာေၾကာင္႔ပါ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ပန္းတိုင္ႀကီးကို ခြဲထုတ္ပစ္လိုက္ပါ။ အခ်ိန္နဲ႕ေအာင္ျမင္မႈဟာ ယွဥ္တြဲေနတယ္ဆိုရင္ အမႈကိစၥေတြကို ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္လာမွာပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 三田木一的秘诀 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၁၀.၀၁.၂၀၁၀ ည ၀၉း၄၂ 

ေပးဆပ္ရတဲ႕တန္ဖိုး

     ဒီႏွစ္ေႏြဦးစၿပီဆိုတာနဲ႕ မစၥတာကု ဟာ အလုပ္ထြက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ႕ တျခားလူေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႕သူဟာ လုပ္ငန္းလုပ္ဖို႕ေနရာ စၿပီးရွာပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာပါတဲ႕ လိပ္စာေတြအတိုင္း ၃၊၄ ရက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကည္႕လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္နဲ႕ နည္းနည္းေ၀းေပမယ္႕ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတဲ႕ ႐ုံးခန္းေတြစုထားတဲ႕ အေဆာက္အဦး တစ္ခုကို ေရြးျဖစ္သြားတယ္။ တစ္တိုက္လံုးမွာ ၈ ထပ္ရွိတယ္။ ပထမ နဲ႕ ဒုတိယ ထပ္ေတြကို ပိုင္ရွင္က စားေသာက္ဆိုင္ (တည္းခိုခန္း) ဖြင္႕ထားတယ္။ ၄ ထပ္ကေန ၈ ထပ္အထိက်ေတာ႕ တစ္ျခားလူေတြ အေစာႀကီးကတည္းက ငွားသြားတယ္။ ၃ ထပ္ တစ္ခုထဲ လြတ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင္႕ မစၥတာကု လည္း ၃ ထပ္မွာပဲ အခန္းတစ္ခန္း ေရြးရေတာ႕တာေပါ႕။ (ငွားရမ္းစာခ်ဳပ္) လက္မွတ္ထိုးၿပီး တစ္ႏွစ္စာ ငွားရမ္းခေငြေခ်ၿပီးတာနဲ႕ မစၥတာကု ဟာ အလုပ္စလုပ္တယ္။

     ၃ လေတာင္မေက်ာ္္ေသးဘူး တိုက္ပိုင္ရွင္က မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး လာေဆြးေႏြးတယ္။ ‘‘ကုမၸဏီတစ္ခုက တစ္ထပ္လံုးကို ငွားခ်င္လို႕တဲ႕။ အခု ၃ ထပ္မွာက ခင္ဗ်ားတို႕ ကုမၸဏီတစ္ခုပဲ ရွိတာ။ ၿပီးခဲ႕တဲ႕လကပဲ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၄ ထပ္မွာ အခန္းတစ္ခု လြတ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အကူအညီေပးတဲ႕အေနနဲ႕ ၄ ထပ္ကို ေျပာင္းေပးပါလား။ ဘယ္လို သေဘာရလဲ။’’

     ‘‘ဘာအေပးအယူရွိမလဲ’’ မစၥတာကု က တစ္ဖက္က ေလးထပ္က အခန္းကို တိုက္ပိုင္ရွင္နဲ႕ အတူလိုက္ၾကည္႕ရင္း၊ တစ္ဖက္ကေန ေမးလိုက္တယ္။

     ‘‘ခင္ဗ်ားလဲျမင္ၿပီပဲ။ ဒီအခန္းက အျပင္အဆင္ေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေအာက္က ဟိုအခန္းထက္လဲႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင္႕...’’ ဒီေနရာအထိလဲ ေျပာၿပီးေရာ တိုက္ပိုင္ရွင္က ခဏေလာက္ ရပ္လိုက္ၿပီးမွ ‘‘ဒီအခန္းငွားခကိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသစ္ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးရမွာေပါ႕။’’ 

     ‘‘ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္လဲစဥ္းစားမယ္ေလ။’’ ေျပာၿပီးတာနဲ႕ မစၥတာကု လည္း ျခာခနဲလွည္႕ၿပီး ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းသြားလိုက္တယ္။

     ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာေတာ႕ တုိက္ပိုင္ရွင္ ထပ္ေရာက္လာျပန္ေရာ။ မ်က္ႏွာခ်ိဳထပ္ေသြးၿပီး ‘‘ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္ေတာ႕၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ အခုလက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိေနတာဆိုေတာ႕ ငွားခကိစၥကိုေတာ႕ ဒီႏွစ္ ဒီအတိုင္းပဲထားလိုက္ေတာ႕မယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဆီမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ကုန္ပစၥည္းေလးေတြ ထားစရာေနရာမရွိလို႕ ၄ ထပ္ကအခန္းမွာ စတိုခန္းေလးတစ္ခုေလာက္ ဖြဲ႕ေပးလို႕ရမရ ၾကည္႕ေပးပါလား။ ခင္ဗ်ားအလုပ္ကို မထိခိုက္ေစရဘူးဆိုတာေတာ႕ ႀကိဳေျပာႏိုင္ပါတယ္။’’

     ‘‘ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမယ္ေလ။’’ မစၥတာကု ကေတာ႕ တိုက္ပိုင္ရွင္ကို ဒီစကားေလးနဲ႕ပဲ ျပန္ႏွင္လိုက္တယ္။

     ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာေတာ႕ တိုက္ပိုင္ရွင္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး တက္လာျပန္ေရာ။ ‘‘မစၥတာကု ရယ္ လုပ္စမ္းပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဒါေလးကူညီပါဗ်ာ။ ဒီေနရာက ၿမိဳ႕ထဲနဲ႕ေ၀းတယ္။ အခန္းေတြငွားထြက္ဖို႕က မလြယ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာ္ျငာ အေခါက္ေခါက္ထည္႕ေတာ႕မွ ဒီလို တစ္ထပ္လံုးငွားတဲ႕ကုမၸဏီရလာတာ။ တကယ္ကို ငွားထြက္ခ်င္လို႕ပါဗ်ာ (ငွားမယ္႕လူကို အမိအရဆြဲၿပီး ေနေစခ်င္)။’’

     ‘‘ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ၿပီးစဥ္းစားေပးပါ႕မယ္။’’ မစၥတာကုက ေခါင္းေတာင္ေမာ႕မၾကည္႕ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။

     ‘‘စဥ္စားမေနပါနဲ႕ေတာ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ မေစာင္႕ႏိုင္ေတာ႕ဘူးဗ်။’’ တိုက္ပိုင္ရွင္က ရုတ္တရက္ ငိုမဲ႕မဲ႕ မ်က္ႏွာထားေျပာင္းလိုက္ၿပီးေတာ႕ ‘‘ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ၄ ထပ္ကို ေျပာင္းေပးပါ။ ဒီႏွစ္အတြက္ အခန္းငွားခကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာခ်ဳပ္အတိုင္းပဲ သြားၾကတာေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲဲ႕ ဟိုကုန္ပစၥည္းေတြလည္း တစ္ျခားေနရာရွာၿပီးပဲ ထားလိုက္ေတာ႕မယ္။ အခန္းေရႊ႕မယ္႕ လူအင္အားနဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ထုတ္ေပးပါ႕မယ္။ ခင္ဗ်ားသာ သေဘာတူရင္ ဒီေန႕ပဲ ေျပာင္းၾကမယ္။ ျဖစ္မလား။’’

     မစၥတာကု က အဲဒီေတာ႕မွ ၿပံဳးၿပီးေခါင္းေမာ႕လာတယ္။ ‘‘အေစာႀကီးကတည္းကသာ အခုလိုဆိုရင္ မျဖစ္ဘူးလားဗ်ာ။ စိတ္ထဲက အမွန္စကားကိုေျပာရရင္၊ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို တမင္တကာ အခက္ေတြ႕ေစခ်င္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုလုပ္တိုင္း တန္ရာတန္ေၾကးေပးဆပ္ရတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပခ်င္လို႕ပါ။’’

     ‘‘ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္။’’ တိုက္ပိုင္ရွင္က တစ္ဖက္က ၿပံဳးလိုက္ေခါင္းညိတ္လိုက္လုပ္ၿပီး တစ္ဖက္က အျပင္မွာ အေစာႀကီးကတည္းကေစာင္႕ေနတဲ႕ အေပါင္းအပါေတြကို လက္ယပ္ၿပီး ၀င္လာခိုင္းလိုက္တယ္။

     မစၥတာကု ဒီဖက္မွာ အကုန္သိမ္းဆည္းၿပီးတာကို ေတြ႕တာနဲ႕ တိုက္ပိုင္ရွင္က တစ္ထပ္လံုးငွားမယ္႕ လူကို ကပ်ာကယာ ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ မေမွ်ာ္လင္႕ထားမိဘူး။ တစ္ဖက္ကလူ သူ႕ကို ေျပာလုိက္တာက ‘‘ ခင္ဗ်ား ဘာလို႕ ေစာေစာ မဆက္ရတာတုန္းဗ်။ ဒီမနက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တိို႕ တစ္ျခားတစ္တိုက္နဲ႕ စာခ်ဳပ္လိုက္ၿပီ။ စရံေငြေတာင္ ေပးၿပီးသြားၿပီ။ ဒါပဲဗ်ာ ’’ တဲ႕ေလ။

သေဘာတရား။     ။ ေျပာင္းလဲမႈလုပ္တိုင္းမွာ တန္ဖိုးတရား တစ္ခုေပးဆပ္ဖို႕ လိုကိုလိုအပ္တယ္။ ဘာမွ မေပးဆပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ (ေပးသင္႕တာထက္ကို) ပိုေပးရလိမ္႕မယ္။ ေပးဆပ္ရမယ္႕တန္ဖိုးကို ေလ်ာ႕ခ်တဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းကေတာ႕ ေပးလိုက္ရမွာနဲ႕ ရလာမွာကို ႀကိဳတင္ၿပီး ႏိႈင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုးၾကည္႕ဖို႕ပါပဲ။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 代价 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္

၁၀.၀၁.၂၀၁၀ ညေန ၀၃း၄၆

ယံုၾကည္မယ္ဆိုရင္

Written By

Babyface, Schwartz

Appears On

Year	Album	Artist
1998	#1s	Mariah Carey
2001	Greatest Hits	Mariah Carey

Many nights we pray With no proof anyone could hear

တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ၾကားမိတယ္ဆိုတဲ႕ အေထာက္အထားေတြမရွိေပမယ္႕... ညေပါင္းမ်ားစြာ ငါတို႕ ဆုေတာင္းခဲ႕ၾကတယ္

And our hearts a hopeful song

ၿပီးေတာ႕ ငါတို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြက ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ျပည္႕၀တဲ႕သီခ်င္းေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ...

We barely understood

ငါတို႕ကိုယ္တိုင္နားမလည္ခဲ႕ေပမယ္႕...

Now we are not afraid... Although we know there's much to fear

ေၾကာက္စရာေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆိုတာ ငါတို႕သိေနေပမယ္႕... အခုေတာ႕ ငါတို႕ေတြ မေၾကာက္ေတာ႕ဘူး...

We were moving mountains long... Before we know we could

ငါတို႕လုပ္ႏိုင္မယ္လို႕မထင္ခဲ႕မိတဲ႕ ဟုိတုန္းကတည္းကေတာင္... ငါတို႕ေတြက ေတာင္ႀကီးေတြကိုေတာင္ ေရႊ႕ႏိုင္ခဲ႕ၾက ေသးတာပဲ...

There can be miracles ... When you believe

မင္း..ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္... တန္ခိုးစြမ္းအားေတြ ရလာႏိုင္ပါတယ္...

Though hope is frail
ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ဆိုတာ...အားအင္ခ်ည္႕နဲ႕ေပမယ္႕
It's hard to kill

ေဖ်ာက္ဖ်က္ရခက္ပါတယ္...

Who knows what miracles ... You can achieve

ဘယ္လိုတန္ခိုးစြမ္းအားေတြ မင္းရလာမယ္ဆိုတာ... ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ...

When you believe

မင္းသာ ယံုၾကည္မယ္ဆိုရင္...

Somehow you will

တစ္နည္းနည္းနဲ႕ေတာ႕...

You will when you believe

မင္းယံုၾကည္ရင္ မင္းရလာမွာပါ...

In this time of fear... When prayer so often proves in vain...

အေၾကာက္တရားေတြရွိေနတတ္တဲ႕ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ...

၀တ္ျပဳဆုေတာင္းတာေတြဟာလည္း... မ်ားေသာအားျဖင္႕ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး...

Hope seems like the summer birds

ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ဟာ ေႏြရာသီငွက္ကေလးေတြလို...

Too swiftly flown away
အလွ်င္အျမန္ ပ်ံေျပးကုန္ၾကတယ္...

And now I am standing here

ကဲ...အခု ငါဒီမွာရပ္ေနႏိုင္ၿပီေလ...

My heart's so full I can't explain

ငါ႕ႏွလံုးသားမွာ မရွင္းျပတတ္တဲ႕အရာေတြနဲ႕ျပည္႕ႏွက္ေနတယ္...

Seeking faith and speaking words
ယုံၾကည္ရမယ္႕အရာကို ရွာေဖြရင္း...
I never thought I'd say

ငါေျပာမယ္လို႕ ထင္မထားခဲမိတဲ႕စကားေတြကို ေျပာရင္းနဲ႕ေပါ႕...

There can be miracles
တန္ခိုးစြမ္းအားေတြ ရလာႏိုင္ပါတယ္...
When you believe

မင္း..ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ေပါ႕...

Though hope is frail
ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ဆိုတာ...အားအင္ခ်ည္႕နဲ႕ေပမယ္႕
It's hard to kill

ေဖ်ာက္ဖ်က္ရခက္ပါတယ္...

Who knows what miracles
ဘယ္လိုတန္ခိုးစြမ္းအားေတြ...
You can achieve

မင္းရလာမယ္ဆိုတာ....ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ...

When you believe

မင္းသာ ယံုၾကည္မယ္ဆိုရင္...

Somehow you will

တစ္နည္းနည္းနဲ႕ေတာ႕...

You will when you believe

မင္းယံုၾကည္ရင္ မင္းရလာမွာပါ...

They don't always happen when you ask

မင္းေတာင္းလုိက္တဲ႕အခါတိုင္းေတာ႕ တန္ခုိးစြမ္းအားေတြက ျဖစ္မလာပါဘူး...

And it's easy to give in to your fear

ၿပီးရင္ မင္းရဲ႕အေၾကာက္တရားေတြထဲမွာ အရႈဳံးေပးလိုက္ရတာက လြယ္တယ္ေလ...

But when you're blinded by your pain
ဒါေပမယ္႕ နာၾကင္မႈေတြေၾကာင္႕ မျမင္မကန္းျဖစ္လာၿပီဆိုရင္...
Can't see your way safe through the rain

မိုးေရထဲမွာ လံုၿခံဳတဲ႕လမ္းကို ရွာမေတြ႕ႏိုင္ဘူးဆိုရင္...

Thought of a still resilient voice

 တည္ၿငိမ္ၿပီး အၾကမ္းပတမ္းခံတဲ႕(မိုးၾကမ္းေလၾကမ္းေတြၾကားထဲမွာမွ တည္ၿငိမ္ေနတဲ႕) အသံေလးကို ျပန္ၾကားေယာင္လုိက္စမ္းပါ...

Says love is very near

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ...(သိပ္မေ၀းေတာ႕ပါဘူး) အနီးအနားမွာရွိေနပါတယ္ (လို႕ေျပာေနတဲ႕အသံေလးကိုေပါ႕... )

There can be miracles
တန္ခိုးစြမ္းအားေတြ ရလာႏိုင္ပါတယ္...
When you believe

မင္း..ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ေပါ႕...

Though hope is frail
ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ဆိုတာ...အားအင္ခ်ည္႕နဲ႕ေပမယ္႕
It's hard to kill

ေဖ်ာက္ဖ်က္ရခက္ပါတယ္...

Who knows what miracles

ဘယ္လိုတန္ခိုးစြမ္းအားေတြ...

You can achieve

မင္းရလာမယ္ဆိုတာ....ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ...

When you believe

မင္းသာ ယံုၾကည္မယ္ဆိုရင္...

Somehow you will

တစ္နည္းနည္းနဲ႕ေတာ႕...

You will when you believe

မင္းယံုၾကည္ရင္ မင္းရလာမွာပါ...

You will when you believe
မင္းယံုၾကည္ရင္ မင္းရလာမွာပါ... 
You will when you believe
မင္းယံုၾကည္ရင္ မင္းရလာမွာပါ... 
Just believe

ယံုၾကည္လိုက္စမ္းပါ...

You will when you believe
မင္းယံုၾကည္ရင္ မင္းရလာမွာပါ... 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
သီခ်င္းကို ဒီ Link ကေနလည္း တိုက္ရိုက္ နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။http://www.youtube.com/watch?v=CxIN79n4jVo
စာသားကိုေတာ႕ ဒီ Link က ရပါတယ္။ http://mariahcarey.com/music/?v=so&a=all&id=122


ေမာင္ေမာင္
၀၈-၀၁-၂၀၁၀ ည ၁၁း၁၇

ဆရာ၀န္နဲ႕လူနာ (၁)

ေမးခြန္းမေမးတဲ႕ဆရာ၀န္...

ဆရာ၀န္က သေဘာထားဆိုးတဲ႕ လူနာတစ္ေယာက္ကို ေရာဂါစစ္ေဆးေပးေနတယ္။

‘‘ဘယ္နား မအီမသာ ျဖစ္ေနတာလဲ’’ သူက ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာနဲ႕ ေမးလိုက္တယ္။

လူနာက အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ ပိတ္ေဟာက္လိုက္တယ္၊ ‘‘ဒီမွာ ေဒါက္တာ၊ ေဆးစစ္ခ ပိုက္ဆံယူထားၿပီးမွေတာ႕ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္႕ဖာသာရွာေပါ႕’’။

‘‘ဆရာ သေဘာေပါက္ၿပီ’’ ဆရာ၀န္က ခဏေလာက္စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာလိုက္တယ္။ ‘‘ ဆရာ႕ကို တစ္နာရီေလာက္အခ်ိန္ေပးပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို သြားရွာမယ္။ သူက တိရစာၦန္ကုဆရာ၀န္ေလ။ သူမွပဲ လူနာကို ဘာေမးခြန္းမွ မေမးပဲ ေရာဂါရွာေပးႏိုင္တာ ကိုယ္သိထားလို႕ပါ။’’

အသက္ကယ္ပညာရွင္...

ၿမိဳ႕ကေန အသက္ကယ္ ပညာရွင္ တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ေျပာေနၾကတာကေတာ႕ လူေသကို ျပန္ရွင္ေအာင္လုပ္တာဟာ သူ႕ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ အတတ္ပညာေပါ႕။ ေဒသခံေဆးရံုေလးက ဆရာ၀န္အားလံုးက ေၾကာက္ရြံြ႕ရိုေသစြာနဲ႕ တဖြဲဖြဲေရာက္လာၿပီး ပညာပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ေမးျမန္းၾကပါတယ္။

ပထမ ဆရာ၀န္က ေမးတယ္ ‘‘ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီးခင္ဗ်ား၊ တကယ္လို႕မ်ား အခင္းျဖစ္ပြားရာေနရာမွာပဲ လူနာက အသက္မ႐ွဴေတာ႕ရင္၊ ႏွလံုးမခုန္ေတာ႕ရင္ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္သင္႕ပါသလဲ။’’

ပညာရွင္က ေျဖတယ္ ‘‘ ပါးစပ္ခ်င္းေတ႕ၿပီးေလကူရွဴေပးမယ္၊ ႏွလံုးကို အျပင္ကေန ဖိေပးမယ္’’။

လက္ေအာက္ခံ ဆရာ၀န္ေတြက ေတြးလိုက္တယ္ ‘‘ ဒါမ်ား လူတိုင္းတတ္တာပဲ။ ဘယ္သူကမ်ား ဒီေလာက္ ဥာဏ္နည္းတဲ႕ ေမးခြန္းကို ေမးသလဲမသိဘူး။’’

ဒုတိယ ဆရာ၀န္က ေမးတယ္ ‘‘ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီးခင္ဗ်ား၊ တကယ္လို႕ လူနာကို ေဆးရံုပို႕လိုက္တယ္။ ႏွလံုး နဲ႕ အသက္ရွဴတာေတြ ရပ္ေနရင္ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္သင္႕ပါသလဲ။’’

ပညာရွင္ကျပန္ေျဖတယ္ ‘‘ ႏွလံုးႏိႈးစက္သံုးမယ္၊ ေလရွဴစက္ သံုးမယ္။ ’’

ဆရာ၀န္ေတြ က ေတြးၾကတယ္ ‘‘နည္းလမ္းေဟာင္းႀကီးမ်ား။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလဲ ျပေနတာပဲဟာ။’’

တတိယဆရာ၀န္က ေမးတယ္ ‘‘ ႏွလံုးႏိႈးစက္နဲ႕လဲ မထူးဘူးဆိုရင္ေရား။ ’’

ပညာရွင္ကျပန္ေျဖတယ္ ‘‘ ဒါဆို ႏွလံုးထဲကို တိုက္ရိုက္ေဆးသြင္းေပးရမယ္။ ’’

ဒါလည္း သိပ္ေတာ႕ မထူးဆန္းလွပါဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြက ပညာရွင္ႀကီး အခက္ေတြ႕သြားမယ္႕ေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးမယ္႕လူကို ေမွ်ာ္လင္႕ေနၾကတာေပါ႕။

စတုတၳဆရာ၀န္က ေမးလိုက္တယ္ ‘‘ လူနာက ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားတာ ၄ နာရီရွိသြားၿပီ၊ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႕လည္း မရေတာ႕ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။’’

ပညာရွင္ဆိုတဲ႕အတိုင္း တကယ္႕ကို ပညာရွင္ပါပဲ။ သူက အသာအယာ ၿပံဳးၿပီးေျပာလိုက္တယ္ ‘‘ဒါဆိုရင္ လူနာရွင္ေတြ ရွိေနေသးလားဆိုတာ ျမန္ျမန္သြားၾကည္႕၊ သူတို႕ကို ထြက္မေျပးေစနဲ႕’’ ဟူသတည္း။

အက်ယ္ႀကီးမေအာ္နဲ႕ေလ...

မၾကာေသးခင္က အားခ်န္ဟာ သူနဲ႕ရင္းႏွီးတဲ႕ ပုဂၢလိကသြားေဆးခန္းမွာ သြား သြားျပဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ နဂိုက ဆရာ၀န္ႀကီးက ကိစၥရွိလို႕ အျပင္သြားေနတာနဲ႕ပဲ ဆရာ၀န္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေျပာင္းၿပီး ျပရေတာ႕တာေပါ႕။ အားခ်န္မွာ သြားတစ္ေခ်ာင္းက ပိုးစားေနတာ။ ဆရာ၀န္ေလးလဲ အင္အား ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ စိုက္ထုတ္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးလိုက္တာေပါ႕။ ၿပီးေတာ႕မွ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕ ‘‘ၿပီးၿပီ’’ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

အားခ်န္။     ။‘‘ဟား...ေဒါက္တာက ဒါမ်ိဳးလဲ စြမ္းပါလား၊ နည္းနည္းေလးမွကို မနာေတာ႕ဘူး။......ဒါေပမယ္႕

                       တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသလိုေတာ႕ ခံစားရတယ္။’’

အမွန္မွာေတာ႕ ဆရာ၀န္က ပိုးစားေနတဲ႕ သြားအျပင္ ေဘးနားက ေကာင္းေနတဲ႕ သြားတစ္ေခ်ာင္းကိုပါ ႏႈတ္မိလိုက္တာပါ။

အားခ်န္။     ။‘‘ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ တရားစြဲလိုက္......’’

ဆရာ၀န္ေလးက ေလသံကိုတိုးေအာင္ေလ်ာ႕ၿပီး ‘‘အက်ယ္ႀကီးမေအာ္နဲ႕ေလဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ သူမ်ားေတြ(၀န္ထမ္းေတြ)ၾကားသြားရင္ ခင္ဗ်ားကို ဟိုသြားတစ္ေခ်ာင္းဖိုးပါ စာရင္းထဲ ထည္႕ေတာင္းေနမယ္ေနာ္။’’

ေက်းဇူးပါေဒါက္တာ...

ဆရာ၀န္။     ။ ‘‘ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ပါးစပ္ဟပါ။’’

လူနာ     ။     ။ ‘‘ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဒါက္တာ။’’

ဆရာ၀န္။     ။ ‘‘ဘာျဖစ္လို႕ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေက်းဇူးတင္ရတာလဲ။’’

လူနာ    ။     ။ ‘‘ကၽြန္မေယာက္်ားက ကၽြန္မကို ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္းလို႕ အၿမဲ ေျပာလို႕ပါ။’’

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဟာသဘာသာျပန္ေတြရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ www.haha365.com ထဲကပါ။ ဟာသေတြရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေတြက အစီအစဥ္အလိုက္ ၁.不提问题, ၂.急救专家, ၃.不要大声叫嚷 နဲ႕ ၄.感谢大夫 ဆိုတာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

တိုက္ရိုက္လင္႕ခ္ေတြကိုလည္း ေအာက္မွာ အစဥ္လိုက္ ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။

http://www.haha365.com/yl_joke/20091123202214.htm

http://www.haha365.com/yl_joke/20091123202442.htm 

http://www.haha365.com/yl_joke/20091123202020.htm

http://www.haha365.com/yl_joke/20091122204625.htm

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ေမာင္ေမာင္

၀၇-၀၁-၂၀၁၀ ည ၀၈း၅၄