တစ္ခုေကာင္းတတ္ရင္ရၿပီ

     ပီကင္းက ႏိုင္ငံျခားသံရံုးတစ္ခုရဲ႕ေရွ႕မွာ လူတစုရပ္ၿပီး ဗီဇာေစာင္႕ေနၾကပါတယ္။ သူတို႕ထဲမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မယ္႕သူ လည္းပါတယ္။ စီးပြားေရးကိစၥအတြက္ သြားမယ္႕သူလည္းပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြကို သြားေတြ႕မယ္႕သူလည္းပါတယ္။ အလည္အပတ္ သြားမယ္႕သူလည္းပါတယ္။

     အဲဒီထဲမွာ ေငြကိုေရလိုသံုးျဖဳန္းႏိုင္တဲ႕ သူေဌးတစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ ဆန္ေပကေနလာတဲ႕ ေက်းလက္က အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ သူေဌးကေတာ႕ ဗီဇာလာေလွ်ာက္တာ ဒါပထမဆံုး မဟုတ္ေတာ႕ပါဘူး။ ဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက သံုးေလးေခါက္မက လာဖူးၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႕ ဗီဇာထုတ္ေပးတဲ႕ တာ၀န္ခံသံအရာရွိက ဗီဇာေပးဖို႕ ေအးစက္စက္နဲ႕ျငင္းလိုက္တာခ်ည္းပါပဲ။ ၿပီးခဲ႕တဲ႕အေခါက္  ဗီဇာေလွ်ာက္တုန္းက သံအရာရွိက သူ႕မွာ ဘာကၽြမ္းက်င္မႈရွိလဲလို႕ ေမးတာကို သူက အၾကာႀကီးစဥ္းစားၿပီးတာေတာင္ ေခါင္းတခါခါနဲ႕။ ကုိယ္႕မွာ သီးသန္႕လုပ္ငန္း ဒါမွမဟုတ္ အထူးတလည္ တတ္ကၽြမ္းမႈလို႕ ေခၚရေလာက္တာ ဘာမ်ားရွိသလဲဆိိုတာကို ကိုယ္႕ဖာသာ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနခဲ႕တာ။ ႏွစ္၂၀-ေက်ာ္ ၃၀-အတြင္း ပိုက္ဆံရွာတာကလြဲလို႕ သူ႕မွာ ဘာအထူးတလည္တတ္ကၽြမ္းတာမွ မရွိခဲ႕ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သူက ဗီဇာေစာင္႕ဆိုင္းေနတဲ႕ လူတန္းရွည္ႀကီးထဲမွာရပ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ရတတ္မေအးျဖစ္္ေနပါတယ္။ အဲဒီဗီဇာသံအရာရွိမ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ေနာက္တခါရပ္လိုက္ရင္ မ်က္ႏွာမွာခံစားခ်က္ကင္းမဲ႕ေနတဲ႕ အဲဒီသံအရာရွိကမ်ား သူ႕ကိုမွတ္မိသြားၿပီး သူ႕ရဲ႕မေလွ်ာ႕တဲ႕ဇြဲကို ေလးစားၿပီးသကာလ မထင္မွတ္ထားပဲ ဗီဇာထုတ္ေပးလိုက္ပါေစလို႕ပဲ ေမွ်ာ္လင္႕ေနရေတာ႕တာေပါ႕။

     ဒါနဲ႕ သူက သူ႕ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ႕ ေက်းလက္ကအေဒၚႀကီးကို ေမးလိုက္တယ္။ ‘‘ခင္ဗ်ား အဂၤလိပ္စကားတတ္လား?’’ အေဒၚႀကီးက အားငယ္ငယ္နဲ႕ပဲ ေခါင္းခါလိုက္ပါတယ္။ သူက ထပ္ေမးျပန္တယ္။ ‘‘ဒါဆိုခင္ဗ်ား ဘာတတ္ကၽြမ္းမႈရွိသလဲ?’’ အေဒၚႀကီးက အားငယ္ငယ္နဲ႕ ေခါင္းထပ္ခါၿပီး ေျပာတယ္။ ‘‘ကၽြန္မတစ္သက္လံုး လယ္စိုက္တာနဲ႕ ကေလးေတြထိန္းတာပဲရွိပါတယ္။ အထူးတတ္ကၽြမ္းမႈဆိုတာ ဘာကိုေခၚမွန္းေတာင္ မသိပါဘူးရွင္။’’ သူက အရမ္းကိုယ္ခ်င္းစာသြားၿပီး အေဒၚႀကီးကို ေျပာပါတယ္။ ‘‘ဒါဆို ခင္ဗ်ား ဗီဇာေလွ်ာက္တာ ေတာ္ေတာ္႕ကိုခက္ၿပီေပါ႕။’’ အေဒၚႀကီးက စဥ္းစားလိုက္ၿပီး ‘‘ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္မမွာ အေကာင္းဆံုး အလုပ္တခုေတာ႕ရွိတယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႕ေနတဲ႕အိမ္ရဲ႕ အနားပတ္လည္ မိုင္ ၂၀၊ ၃၀ ေလာက္ကလူအားလံုး ကၽြန္မကို သိၾကတာပဲ။ လူငယ္ေတြ မဂၤလာေဆာင္ရင္ ျပဴတင္းေပါက္ ပန္းစကၠဴအလွကပ္ဖို႕၊ ကေလးေတြ အခါလည္လို႕ ေမြးေန႕လုပ္ရင္ ဗိုက္ကပ္အိတ္ထိုးတာတို႕၊  က်ားေခါင္းဖိနပ္ခ်ဳပ္ေပးတာတို႕။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပု၀ါမွာပန္းထိုးၾကမယ္ဆို အားလံုးအတြက္ ကၽြန္မပဲ စကၠဴပန္းကြက္ ညွပ္ေပးရတာေလ။’’ သူေဌးက ဒါကိုလည္းၾကားေရာ စိတ္ထဲမွာ မေအာင္႕ႏုိင္ပဲ ရယ္မိတာေပါ႕။ စကၠဴညွပ္တယ္တဲ႕။ စကၠဴညွပ္တာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အထူးတတ္ကၽြမ္းမႈလို႕ ေျပာလို႕ရပါ႕မလဲ။

     ေနာက္ဆံုးေတာ႕ အေဒၚႀကီးအလွည္႕ ေရာက္လာပါေရာ။ ဗီဇာသံအရာရွိက အဲဒီအေဒၚႀကီးကို သူ႕မွာ အထူးတတ္ကၽြမ္းမႈ ဘာရွိလဲလို႕ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ႕တဲ႕မ်က္ႏွာထားနဲ႕ ေမးျမန္းတဲ႕အခါမွာ  အေဒၚႀကီးက အိတ္ကပ္ထဲကေန စကၠဴနီတရြက္ကို ထုတ္လိုက္တယ္။ အရင္ဆုံး စကၠဴကို ဗီဇာသံအရာရွိေရွ႕မွာ ျပလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႕မွ ကၽြမ္းက်င္စြာနဲ႕ အထပ္ထပ္ေခါက္တယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ဆန္႕ကားၿပီး စကၠဴေတြကို ၿဖဲတယ္။ မ်က္စိတမိွတ္အခ်ိန္ေလးပဲ ၾကာပါတယ္။ အဲဒီစကၠဴနီကို ျပန္ျဖန္႕လိုက္တဲ႕အခါမွာေတာ႕ အသက္၀င္လွတဲ႕ စကၠဴပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္လို႕ေနပါၿပီ။ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ၾကာပန္းတစ္ပြင္႔နဲ႕ ၾကာရြက္သံုးေလးရြက္။ ၾကာရြက္ေအာက္ဘက္မွာမွ ငါးေလးတစ္ေကာင္။ ဗီဇာသံအရာရွိဟာ အံ႕ဩသြားတာမွ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕။ ၿပီးေတာ႔ အားရတက္ႂကြစြာနဲ႕ ‘‘ခင္ဗ်ားဟာ တကယ္ေတာ္တဲ႕ လက္မႈအႏုပညာသည္ပဲဗ်၊ ေတာ္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတကယ္႕ကို ေတာ္တယ္။’’ တစ္ဖက္ကေျပာရင္းနဲ႕ တစ္ဖက္ကလည္း အေဒၚႀကီးအတြက္ ဗီဇာကို လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

     အေဒၚႀကီးေနာက္က သူေဌးကေတာ႕ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ဗီဇာအျငင္းခံလိုက္ရျပန္ပါတယ္။

 

သေဘာတရား။     ။တကယ္ေတာ႕ ဘ၀ရပ္တည္မႈရဲ႕သေဘာတရားက ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ ႐ိုးစင္းလွပါတယ္။ ကိုယ္႕အလုပ္က ဘာပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ ဘ၀ရဲ႕ဘယ္အဆင္႕မွာပဲ ရပ္တည္ေနရပါေစ၊ ကိုယ္႕ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕ဆိုရင္  ကိုယ္႕မွာ အမ်ားနဲ႕မတူတဲ႕ ေတာ္ကြက္တစ္ကြက္ ရွိကိုရွိရပါမယ္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ႕အတတ္ပညာတစ္ခု ရွိကိုရွိရပါမယ္။ အမ်ားနဲ႕မတူတဲ႕ အတတ္ပညာတစ္ခု ရွိၿပီဆိုရင္ေတာ႕ ကိုယ္႕ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ႕ အေၾကာင္းတရားေတြလည္း ရွိလာမွာပါ။

----------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ Believe In Yourself လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 走自己的路 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 只要有一手 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၂၁.၀၇.၂၀၁၀ ည ၁၁း၁၃