ေတာင္ရဲ႕အျမင္႕ဆံုးေနရာ

     ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက အလြန္ေ၀းလံတဲ႕ရြာေလးတခုရဲ႕ အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္ဟာ ေရာဂါနဲ႕ေသမယ္႕ဆဲဆဲေပါ႕။ အႀကီးအကဲအသစ္ကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ သူက ရြာထဲမွာအေတာ္ဆံုးလူငယ္သံုးေယာက္ကို လူလႊတ္ၿပီးအေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူတို႕ကို ေျပာသတဲ႕ ‘‘ငါ မင္းတို႕အားလံုးကို ခြဲခြာရေတာ႕မယ္။ မင္းတို႕ ငါ႕အတြက္ ေနာက္ဆံုးကိစၥတစ္ခုကို လုပ္ေပးၾကပါ။ ငါ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ျမင္႕ျမတ္တယ္လို႕သတ္မွတ္ထားတဲ႕ ေတာင္ကို မင္းတို႕သိၾကတယ္မဟုတ္လား။ အခု ငါက မင္းတို႕ကို အဲဒီေတာင္ေပၚ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားၿပီး တက္ေစခ်င္တယ္။ အျမင္႕ဆံုးေနရာအထိေရာက္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီးတက္ခဲ႕ရမယ္ဆိုတာေတာ႔ မွတ္ထားၾကပါ။ ၿပီးရင္ မင္းတို႕ျမင္ခဲ႕ၾကားခဲ႕သမွ် ငါ႕ကို ျပန္လာေျပာျပပါ။’’

     အႀကီးအကဲဆိုလိုတဲ႕အဓိပၸါယ္ကို လူငယ္သံုးေယာက္လံုးက စိတ္ထဲႏွလံုးထဲကပါ နားလည္ၾကတဲ႕အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္လို႕ၿပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခရီးထြက္ၾကပါေတာ႕တယ္။

     (ေတာင္နားေရာက္ဖို႕)လမ္းတစ္၀က္မွာ ပထမလူငယ္က စဥ္းစားတယ္။ ‘‘ကိုယ္ခႏၶာအားကိုးရရင္ ငါသူတို႕နွစ္ေယာက္ကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္တက္ၿပီးမွ ျပန္သြားရင္ အႀကီးအကဲေနရာက တျခားလူအတြက္ ျဖစ္သြားေတာ႕မွာ။ ငါဒီေလာက္ ဥာဏ္ထက္ၿပီးစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ႕ဟာ ကုိယ္႕မ်က္စိေရွ႕မွာ ေနရာေကာင္းကို သူမ်ားလက္ထဲ ဘယ္ထည္႕ေပးႏိုင္ပါ႕မလဲ။’’ ဒါကို စဥ္းစားမိတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲျပန္သြားဖို႕ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အႀကီးအကဲအိုႀကီးကို ျပန္ေျပာျပႏိုင္ဖို႕အတြက္ေတာ႕ သူက တမင္တကာ ေတာင္ေျခကိုအေျပးေလးသြားၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီၾကည္႕ခဲ႕လိုက္တာေပါ႕။

     ‘‘အႀကီးအကဲခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ၾကည္လင္တဲ႕စမ္းေရေတြက တသြင္သြင္စီးေနတာေတြ၊ ပန္းပင္ေပါင္းစံုက (စမ္းေခ်ာင္းရဲ႕) တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေပါက္ေနတာေတြ၊  စိမ္းလန္းတဲ႕သစ္ပင္ေတြ စည္စည္ပင္ပင္ေ၀ေ၀ျဖာျဖာ ေပါက္ေနတာေတြ၊ ေက်းငွက္သာရကာေတြ သာသာယာယာ တြန္က်ဴးေနတာေတြနဲ႕ စဲြမက္ဖြယ္႐ႈခင္းေတြကို ေတြ႕ခဲ႕ပါတယ္’’ လို႕ အႀကီးအကဲနေဘးကို ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူက ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕နဲ႕ အလ်င္စလို ေျပာျပပါတယ္။

     ‘‘ကေလးရယ္၊ ဒီလို ငွက္ေအာ္သံေတြနဲ႕ ပန္းရနံ႕သင္းထံုတဲ႕ေနရာဟာ ေတာင္ထိပ္မဟုတ္ဘူးကြယ္႕၊ အဲဒါေတာင္ေျခပဲ’’ လို႕ အႀကီးအကဲက ေခါင္းခါရင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     ဒုတိယလူငယ္က ေတာင္တစ္၀က္ေလာက္တက္ၿပီးတဲ႕အခါ စိတ္ထဲမွာ စၿပီးေတြးတယ္။ ‘‘ဒီေတာင္က မီတာ ၂၀၀၀ ေလာကျ္မင္႕တာ။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဖို႕ဆို အနည္းဆံုး ေန႕တစ္၀က္ေလာက္လိုမယ္။ တကယ္လို႕မ်ား ငါနည္းနည္းေလးေနာက္က်သြားရင္ အႀကီးအကဲေနရာကို မရႏိုင္ေတာ႕မွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ။ ငါအခုခ်က္ခ်င္း ျပန္တာက ပိုေကာင္းမယ္။ အႀကီးအကဲကေမးလာရင္ ငါ ဒီက ႐ႈခင္းေတြကိုပဲ သူ႕ကိုေျပာျပလိုက္မယ္။ ေတာင္တစ္၀က္နဲ႕ ေတာင္ထိပ္ဟာ သိပ္ကြာတာမွမဟုတ္တာ။’’ အဲဒီလိုနဲ႕ သူလည္း လွည္႕ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေတာ႕တာေပါ႕။

     ‘‘အႀကီးအကဲခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ခဲ႕ပါတယ္။ ျမင္႕မားခန္႕ညားလွတဲ႕ ထင္း႐ႉးေတာႀကီးကို ေတြ႕ခဲ႕ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေတာင္စြန္းေတာင္ဖ်ားမွာ သိမ္းငွက္ေတြလည္း ပ်ံသန္းေနၾကပါတယ္’’ လို႕ သူက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     ‘‘အင္း၊ ကေလးရဲ႕၊ အဲဒါ ေတာင္ထိပ္မဟုတ္ဘူးကြဲ႕။ အဲဒါ ေတာင္ခါးပန္းပဲရွိေသးတယ္’’ လို႕ အႀကီးအကဲက ကိုယ္႕ဖာသာေရ႐ြတ္သလိုနဲ႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

     အခုေတာ႕ တတိယလူငယ္ပဲက်န္ပါေတာ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္တဲ႕အခ်ိန္အထိေတာင္ သူျပန္မလာေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ....... အားလံုးက သူ႕ရဲ႕လံုၿခံဳေရးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကတဲ႕အခိုက္မွာပဲ သူဟာ အ၀တ္အစားကဖရိုဖရဲ၊ လူကႏြမ္းႏြမ္းလ်လ်၊ ၿပီးေတာ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္းေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႕ ရုတ္တရက္ အႀကီးအကဲရဲ႕အိမ္ကို ၀င္ခ်လာပါတယ္။

     ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈအျပည္႕က မ်က္ႏွာမွာေပၚေနေပမယ္႕ ေတာင္ထိပ္အေၾကာင္းေျပာျပတဲ႕အခါမွာေတာ႕ သူ႕မ်က္လံုးေတြက အေရာင္လက္လာပါတယ္။ ‘‘ေတာင္ထိပ္မွာ အမွန္ေတာ႕ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ေလျပင္းေတြက ေ၀႕၀ဲေနတယ္၊ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးက အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ ကိုင္းဆင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ႏိုင္တဲ႕အရာဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲရွိတယ္။ ‘ကိုယ္႕ကိုယ္ကို’ ေကာင္းကင္နဲ႕ေျမႀကီးၾကားမွာ အထားခံလိုက္ရတဲ႕အတြက္  သိမ္ႏုပ္တဲ႕ခံစားမႈဆုိတာပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႕ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရွိရွိသမွ် မာန္မာနေတြနဲ႕(ကိုယ္႕ကိုယ္ကို)ေက်နပ္ျခင္းေတြကို လံုးလံုးေမ႕သြားတယ္။ ဒါ႕အျပင္ အရင္ကရွိေနခဲ႕တဲ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ဟုတ္လွၿပီထင္ေနခဲ႕တာအတြက္ အရွက္တရားရၿပီး ရတက္မေအးျဖစ္မိပါတယ္။’’

     ‘‘ေတာ္လိုက္တဲ႕ကေလးပဲကြယ္၊ မင္းေရာက္ခဲ႕တာဟာ တကယ္႕ေတာင္ထိပ္အစစ္ပါပဲ။ ငါတို႕ရဲ႕ အစဥ္အလာအတိုင္း ငါမင္းကို အႀကီးအကဲအသစ္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္လိုက္ပါတယ္။ မင္းအတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးပါတယ္’’လို႕ အႀကီးအကဲက ၿပံဳးၿပီးေျပာလိုက္ပါတယ္။

     အင္း....ေတာင္တစ္လံုးရဲ႕အျမင္႕ဆံုးေနရာမွာ ဘာဆိုဘာမွရွိမေနပါလား။

သေဘာတရား။     ။ ရွင္သန္ျခင္းမွာ အဆံုးသတ္ဆိုတာရွိေပမယ္႕ သိျခင္းမွာေတာ႕ အဆံုးမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းသိတယ္ဆိုတာ စက္၀ိုင္းသာသာေလးပါ။ စက္၀ိုင္းထဲမွာရွိသမွ်က အကန္႕အသတ္နဲ႕ခ်ည္းပါပဲ။ စက္၀ိုင္းျပင္ပက ေနရာလြတ္ကေတာ႕ အကန္႕အသတ္မဲ႕ပါ။ အျမင္႕ကိုေရာက္ေအာင္တက္ၿပီး မိမိကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ၾကည္႕ေတာ႕မွ ေလာကႀကီးက က်ယ္ျပန္႕ၿပီးအကန္႕အသတ္မဲ႕သေလာက္ လူကေတာ႕ ေသးႏုပ္လြန္းလွတယ္ဆိုတာေတြ႕ရမွာပါ။ တကယ္ေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အထင္ေရာက္ေနျခင္းဟာ ဥာဏ္တိမ္တဲ႕လုပ္ရပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါေတာ႕တယ္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕ မူရင္းကေတာ႕ SMALL STORY, BIG PRINCIPLE လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႕ 小故事，大道理 စာအုပ္ထဲကပါ။ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ မူရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ႕ 山的最高处 ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ဦးေမာင္

၀၉.၀၂.၂၀၁၀ ည ၁၀း၃၇